Om te janken. Filmpje naspelen. Zo wordt geopend en zo sluiten we af. Ja, het was een prachtige film, daar moet ik telkens weer aan denken tijdens de laatste voorstelling die ze gaven in Carré. (Carré is eigenlijk te groot). Maar waarom doen deze lanterfanters het? Ik ben er niet achter gekomen. Omdat NUHR 15 jaar bestaat? Doe het dan op een eigen manier. De humor was om te janken en de pijn om te lachen. Overigens werd er zo nu dan wel goed gespeeld; het was een schrale troost.

Tja. Leuk stuk, naar de film. Niet geweldig, maar ook niet slecht. Beetje flauwe humor hier en daar. Beetje te lang. Beetje heel erg. Maar verder vermakelijk.
Geweien zijn er voor Titus Tiel Groenestege & Saskia Temmink. En het verhaal zelf.
Tomaten voor het te lange einde en de rommelige mise-en-scène, als ik even een andere mini-recensie mag citeren.

Vinterberg maakte een meesterlijke film. Daarin past hij de vrolijke vormelijkheden van een burgermanshuldiging van een pater familias, als camouflage toe. Hij laat ze de oudste zoon van de gegoede familie namelijk als strafprocesrituelen gebruiken. Die speelt daarin zelf aanklager, met zijn tweelingzus als slachtoffer, zijn vader als verdachte en de overige feestgangers en personeel als jury en getuigen. De gedoseerd onthulde familiegeheimen worden daarmee extra verrassend en schokkend. Je gelooft als toeschouwer je ogen en oren aanvankelijk niet. Op toneel blijft veel van de kwaliteit van de film bewaard- daar staan vader en zoon Römer, Ria Marks, Saskia Temmink en Titus Tiel Groenestege wel borg voor. Toch het zou veel beter zijn geweest als de opleukende gein van de NUHR-factie een beetje in toom was gehouden. Die overdaad doet schade. Daarom is de film beter.

Prachtige combinatie van de humor van De Ploeg en de tragedie van het stuk zelf. Soms was het lekker cabaret, dus om ff flink te lachen, maar toch het grootste deel, bloedserieus en zeer goed. Ik merkte aan de rest van het publiek dat het op een gegeven moment zat te snakken naar een komische pauze. Maar dat komt waarschijnlijk omdat het algemene cabaret publiek niet is gewend om zo’n zwaar stuk voorgeschoteld te krijgen.
De tomaat is voor de familie Römer, die echt niet goed speelde. 3 geweien voor de rest, vooral opa, daar kan Jeroen Willems nog eens wat van leren, qua personagewisselingen. En een gewei speciaal voor Saskia Temmink. Prachtig zoals die allerlei emoties zuiver op de planken zet.

“Festen” is iedereen natuurlijk bekend van de geweldige film volgens het Dogma-concept. Het verhaal over een familiefeest dat gigantisch uit de hand loopt, kan natuurlijk niet kapot. Dat betekent echter niet dat het verhaal alles kan verdragen. De grappenmakers van Kopspijkers/NUHR en De Ploeg hebben de zwarte, cynische humor van de film vertaald naar een voorstelling vol komische terzijdes, hilariteit en slapstick. Hoewel dit af en toe best komische momenten opgeleverd heeft, ondergraven ze de kracht van verhaal en thema. Op enkele verstilde minuten rond de climax van het stuk na, overheerst de cabaretaanpak. Alsof de heren toch bang zijn geweest dat hun publiek het anders te zwaar zou vinden.
Tomaten ook vanwege dat Römer sr. wegvalt en de rommelige mise-en-scène.
Waarom toch nog 2 geweien? Vanwege het verhaal dus. En omdat de voorstelling uiteindelijk het effect heeft dat je het liefst de film nog eens gaat halen in de videotheek.

perfect toneelstuk, uitstekend bewerkt door de mannen van Nuhr. perfecte samenspel tussen de cabertiers en de toneelspelers. de rol van Piet Romer komt ook uitstekend uit de verf. de rollen worden door iedereen perfect door elkaar gespeeld. een goed verhaal bewerkt naar de moderne tijd en een leuke doses humor, kortom een perfect avondje uit. klasse.