Je staat direct op het verkeerde been als je de flyer van How To Get rid Of Bette Midler aanschouwt: een portret van een vrouw in een minuscuul topje met het motief van de Amerikaanse vlag. De aandacht gaat uit naar haar welgevormde borsten (of: ‘tits’ zoals ze zelf zegt), maar de blik in het gelaat is gepijnigd.
Pijn loopt als een zorgvuldig geweven rode draad door deze show. We zien Betty, een beginnende zangeres die naar de top wil en de regels van de showbusiness op een rijtje zet. We zien en horen haar bemoeizuchtige moeder (‘Kind, heb je wel gegeten?’) en ook flarden Bette Midler, hoewel Van Dam de Amerikaanse diva niet letterlijk probeert te imiteren.
Gaandeweg vallen de stukjes uit een sinister verleden op hun plaats, mede door een knappe vergelijking tussen een rechthoekige Tupperware-box en een treinstel met compartimenten. Hoewel de wat voorspelbare gesproken-woord gedeelten de snelheid soms wat uit de voorstelling halen, schittert Mirjam van Dam vooral als vocaliste.
Begeleid door Frans Heemskerk (piano) en Arto Boyadjian (bas) switcht Van Dam van vaudeville-achtige blues naar een grandioze Mariah Carey-imitatie, waarmee ze de toonladder-acrobate genadeloos in haar hemd zet.
Conclusie: gaat dat zien!

Muzikale voorstelling met veel lef over een zangeres die een ster wil worden en daar veel, zoniet alles voor over heeft. Ze toont met veel vaart en humor schaamteloos alle demonen in haar hoofd en de monsters op haar pad. Haar moeder, het publiek, de muzikanten en haar voorbeeld Bette Midler komen hierin voorbij. Van Dam laat in deze boeiende voorstelling zien dat ze méér is dan een zeer goede zangeres.