Een gewei voor de lichtshow. En een gewei voor de pauze die het mogelijk maakte deze vervelende voorstelling te vermaken.

Ook ik snap al dat klaroengeschal niet zo goed. Het concept en de vormgeving vind ik op zich sterk en to the point. Het naakt en de kilte zelfs ook.
Maar wat werd er over het algemeen ronduit slecht gespeeld! Vooral pijnlijk om te moeten toezien hoe Roeland Fernhout Jago om zeep hielp met een tekstbehandeling waar ik niet warm of koud van werd en een ongeconcentreerde Tomeloze Energie die ik behoorlijk onbegrijpelijk, storend en lelijk vond. Naast het feit dat Karina Smulders haar Desdemona werkelijk geen enkele betekenis meegeeft, komt ze met haar iele saaie stemmetje bijna niet eens boven het gekletter van haar parelketting uit.
Hans Kesting staat erbij en kijkt er naar. Hij zou tussen acteurs die een beetje meer partij voor hem zijn, pas echt goed uit de verf komen. En waarom Anneke Blok niet Desdemona speelt is mij een raadsel. Zij heeft een klein monoloogje dat qua impact dwars door de kilte en het glas op het toneel heensnijdt.
Zoals dat “vroeger” eigenlijk altijd het geval was, toen er nog Acteurs in de voorstellingen van Ivo van Hove stonden.

Vreemde gewaarwording om dit stuk te zien op het moment dat de tweede golfoorlog aan het losbarsten was. “Het boeit ons niks, de wijn is goed, en wij zitten hier en zij daar.”
In onze groep waren de meningen verdeeld: enkelen vonden het een partij zinloos gescheld, anderen, onder wie ik, vonden deze voorstelling een verademing, om bovengenoemde reden toch indrukwekkend en een genot dat De Boodschap er nu eens niet zo duimendik bovenop lag.
Getalenteerde acteurs, een heerlijke tekst, het had iets compacter gekund allemaal.

Wat een waardeloze voorstelling! Waarschijnlijk probeerde Alize van Zandwijk ons de lamlendigheid van het bestaan van de rolfiguren mee te laten maken, dat is in ieder geval gelukt, maar of dat dan goed theater wordt? En dan het omvallen op de meest random momenten. Zat vast ook een diepere gedachten achter “problemen overwinnen en dan weer nieuwe problemen” o.i.d. Sloeg echt helemaal nergens op.
Wel 1 geweitje voor de acteurs wiens schuld het niet is dat de voorstelling zo is geworden. Vooral de rol van de prostitué Prinses werd echt briljant gespeeld.

Blijkbaar is de voorsteling nu af, ik heb een geweldige avond gehad en genoten van het spel, tekst is soms door de rijm moeilijk volgbaar maar op alle andere fronten een onovertroffen schouwspel. Met name het licht van Uri Rapaport is een lust vor het oog. Eveneens versdien de kostuums een pluim

Ad’E stond voor: vermijd de eerste rijen en neem oordoppen en lasbril mee. Veel lawaai, veel ontregeling. Nou, daar is in de loop van twee decennia de klad in gekomen. “Gehavend” is namelijk vijf kwartier kalm, keurig en bekwaam entertainment. Toch twee geweitjes omdat m’n avond slaagde toen bleek dat het mijn debuterende dochter wél had kunnen boeien.

Misschien door alle tamtam viel mij de voorstelling erg mee, erg mooie kostuums en prachtig betoverend licht. Ongelooflijk mooi spel van Bas Keizer en Maaike Meier. De taal was niet om te genieten en dodelijk vermoeiend. Ondanks dat ik denk dat Tanghe in een inrichting thuis hoort en niet gevaarlijk schijnt te zijn maakt hij prachtig theater en kleurt hij het landschap met zijn bende acteurs waarvan een enkeling snel afgevoerd dient te worden naar een goedkope soap (H. Stroet)

Wat een aanstellerij. Leuke kostuums hoor en ja, fijn licht, maar waar is de kracht van een voorstelling als Tanghes Getemde Feeks? Dit is tussen kitsch en camp in en gaat nergens over. Extra tomaat voor geslijm van Hein Janssen in de VK. Als je ‘t slecht vindt, schrijf dat dan!

Deze productie was toch niet helemaal wat ik ervan verwacht had. Het liep niet echt lekker allemaal: er ging niet echt veel van deze voorstelling uit. Daarom wou ik eerst maar even de tomaten weggeven. Ten eerste twee flinke tomaten voor de onverstaanbaarheid van de meeste acteurs (met name Fernhout die de tekst ernstig geweld aandeed met zijn onduidelijke geschreeuw) Dan nog een tomaat voor al dat naakt: ik bedoel waar houdt het functioneel zijn hiervan op? Het werd haast lachwekkend. Gelukkig was het niet helemaal een verloren zaak. Kesting heeft werkelijk een prachtige stem (een gewei) en last but not least een welgemeend gewei voor Barry Atsma die een zeer mooie Cassio neerzette en die eigenlijk als enige de aandacht van het publiek voortdurend wist vast te houden als hij aan het woord was.

Ik hou niet van de stijl en de vorm, maar Kuno Bakker als Zeus was sterk en vooral: de tekst deed toch vaak even wegdromen (=nachtmerrievariant van wegdromen) over de nakende oorlog. Dood Paard probeert het ergens over te hebben. Dat al heel wat.