Zeus heeft zin in sex maar niet met Hera. Hades (wie is toch die Achilles?) wordt depri van al die dooie kerels en stelt voor driemaal per jaar van portefeuille te ruilen. Athena is lesbisch. Op de achtergrond huppelen de teletubbies vrolijk verder. They don’t care. Alles gaat toch wel zoals het gaat. Slappe lul en weinig wol. Leuk voor gymnasium-CKVers.

Is het nou eens afgelopen met die ongein dat voostellingen van La Tanghe nog niet klaar zijn op de première? Stel de première dan uit! Een gewei voor de beelden, het licht en het schitterende slotbeeld, vooruit. Ga vooral pas kijken als deze repetitie af is.

Ik ben op dit moment een Prouster. Ik kan het u enorm aanraden, vooral wat de geniale man allemaal bespiegelt over theater, is enorm boeiend. De voorstelling was een feest van herkenning, de ene mooie zin na de andere. ‘k Heb veel bewondering voor de bewerking en voor de hele onderneming, maar blijf toch een beetje onbevredigd achter. Vooral het deel na de pauze bleef ver weg, werd wat triviaal en anecdotisch terwijl het allemaal zo ERG is in het boek. Maar de combinatie van live kamermuziek, acteurs en te veel techniek, creëert wel de ruimte voor filosofische bespiegelingen over de aard van herinnering, tijd, ruimte en wat kunst daar dan over kan zeggen. Ben benieuwd naar deel twee en ga zeker, maar hoop dat het allemaal nog een stuk megalomaner en belangrijker wordt. Tomaat is voor Odette, die dus toch met Forcheville gaat trouwen, wat ik nog niet wist omdat dat pas over 2000 bladzijden gebeurt…

Ik had nog nooit iets gezien van het Syndicaat, maar had er goede dingen over gehoord. Was dit even een missertje tussendoor? Het speelt in een discotheek. Er is dus steeds hippe muziek. Daarop dansen de acteurs (niet zo erg hip). Ook de kleding is zogenaamd hip, maar is toch echt niet mooi genoeg. De acteurs lijken niet echt op clubbende twintigers (behalve het paaldansende meisje in het wit misschien). Af en toe gaat de muziek wat zachter en dan komen er teksten, zoals bijvoorbeeld: Ik, ik zie je, godverdomme, jij misschien. Een uur later weet je nog niet wie die personages zijn. En een uur later interesseert het je ook allemaal helemaal niks meer. Snap ik er nou niks van?

Ik vind dit dus echt erg goed. Het is niet alleen toneel, het is ook videokunst en muziek. Hierom houd ik soms van opera. Daar heb je ook al die verschillende dingen. Guy Cassiers kan dat ook op het toneel en het voordeel t.o.v. opera is, dat het ook nog eens goede en interessante teksten en personages zijn. Ik had iets heel literairs en ontoegankelijks verwacht, maar het is erg goed te volgen: heel helder en MOOI. Wat werkt dat goed met grote hoofden van acteurs die op video gebeamd worden op een groot doek die praten met kleine lichamen die voor het doek staan. Veel geweien dus (ook voor de acteurs!!!). Het tomatenblikje is omdat het -zoals altijd- een half uur te lang duurde!

Ik vond de voorstelling vooral vaart missen; de oogcontacten mochten strakker en lichameijkheid kordater.
Misschien dat ‘extra laagje’. Een eventuele conclusie of boodschap mocht duidelijker worden.
Er waren genoeg elementen aangehaald die verder uitgediept konden worden, en dat gebeurde spijtig genoeg niet.
Wel een pluim voor de puike acteerprestaties en een extra portie tomaten voor het belachelijke publiek. Ze lachten heel de tijd omdat het toch zo “grappig en schattig was”. Neem deze mensen, acteurs eens serieus!

Er zijn al aardig wat recensies hierover verschenen. Ik zag het stuk in Breda. De ene tomaat is niet voor de makers, maar voor het publiek dat kennelijk massaal snipverkouden naar de schouwburg was gekomen. Heel irritant al dat gehoest, gekuch en gerochel. Het stuk zelf was prachtig, gewei voor de acteurs. De mannelijke acteurs wel te verstaan, want de vrouwen hebben van de (mannelijke) regisseur niet de kans gekregen om te schijnen. Bovendien heeft Karina Smulders nauwelijks toneelpersoonlijkheid. En moesten de mannen nou echt allemaal even in de blote kont? Verder, mooi decor, mooie vertaling, vlotjes gebracht en toch een paar weggepinkte tranen bij het einde.

Het gaat over verval, het gaat over verlies, het gaat over Jeanne, maar vooral ook over de schouwburg zelf. Het toneelbeeld is schitterend en hoewel ik ongetwijfeld niet alle overdadig in de voorstelling aanwezige symboliek begreep is het een voorstelling die aanzet tot nadenken… en is dat nu eigenlijk niet de bedoeling van goed theater??

Guy Cassiers toont wederom aan, hoe goed hedendaags theater kan zijn.
Mooi ingetogen spel van alle spelers. Eelco Smits toont wederom aan dat hij een fantastische beheersing over zijn fysiek heeft, het gezicht van Paul R. Kooy facineerde me en Marlies Heuer verleidde ook mij.
Een extra gewei voor de heren van het strijkkwartet Quatuor Danel die in perfecte balans waren met de spelers, de beelden en te teksten.
En dan al die beelden…….heerlijk.

O wonderen van het theater. Het bestaat dus nog dat we meer dan een uur kijken naar iets waarvan we met z’n allen denk ik niet precies begrijpen waar het over gaat, maar dat het wel boeit en de zaal muisstil is. Hans Dagelet speelt een klein nietig mannetje dat gefascineerd is door toespraken van grote leiders. Hij maakt daar samen met danser Kuit en muzikant Van Brakel een hoogst eigenzinnige theatervoorstelling van die vooral fascineert door de mimische kwaliteiten van Dagelet, maar ook het dansen van Kuit is een lust om te zien. Met twee stukken zwart tape op het hoofd creëert hij een Hitler die vervolgens op clavecimbelmuziek van Bach gaat dansen, een hilarisch effect. De toespraak die Dagelet even later in het Frans doet is adembenemend, omdat het op een of andere wijze zo typisch Frans is, zonder dat ik zelf snap waarom dat zo is. Vorm overstijgt in deze voorstelling de inhoud maar wordt daarmee tegelijk ook weer inhoud, zoiets. Voor liefhebbers. Overigens: ik zag deze voorstelling in De Cirkel in Heemskerk en was aangenaam verrast door de zeer goed gevulde kleine zaal. Hartverwarmend.