Snaren (2002) is een motherfucking ingewikkelde voorstelling met een prachtige vormgeving. Ik heb gehuild. Zo.
Ballet (1990) is waarschijnlijk de mooiste voorstelling die ik nooit gezien heb, ik heb in ieder geval vreselijk genoten van de lezing. Om Rijnders die op een charmant onhandige manier vertelde waar de voorstelling over ging en elke keer uitlegde “wat er toen gebeurde.” De acteurs lezen met groot plezier en inzet hun tekst voor. Het is ook leuk om Sigrid Koetse en Ann Hasekamp weer eens bezig te zien. Onverwacht hoogtepunt (voor de mensen die 8 waren in 1990) was echter Hans Kesting die op onnavolgbare wijze een belachelijke monoloog hield over een rendez-vous met “Frank van R.” Vermakelijk en goed.