Holland Festival (2002)

Ik heb me niet verveeld, maar echt interessant was de voorstelling niet. Er gebeurt weinig nieuws meer bij Dogtroep. Ik heb eigenlijk alles wel eens eerder en beter gezien, bijvoorbeeld bij Vis-a-vis, Alex d’Electrique of Dogtroep zelf.

Mmm, bijzondere voorstelling. Bij tijden heeel goed en dan weer bijna hilarisch slecht. Where to begin? Natuurlijk bij de eerste scene. Geweien, vooral voor het hele mooie licht en voor Fedja, onze eigen jonge toneelgod. Dan maar weer tomaten voor de Bacchen-meisjes, die moesten schudden en liggen en van alles met hun lichaam, wat een werk. Muziek mooi, verhaal kraak helder, maar bewegende ijskast te lelijk voor woorden. Ging soms Belangwekkend over het hier en nu en dan weer helemaal nergens over. Eindoordeel over deze EurAzië -soep is toch positief, want het was soms echt heel mooi. Carré blijft een mooie zaal, maar verkoopt wel de eerste rijen zodat je de halve voorstelling niet kunt zien, foei!

heel aardig, prachtige opening , wonderlijke verschijning helder en duidelijk. Daarna raak ik het spoor een half uur bijster, de boventiteling maakt de voorstelling niet begrijpelijk maar eerder een soort miulticulturele verantwoording, ik heb na een tijd niet meer gelezen en vond de muziek prompt veel aangenamer het laatste stuk vond ik een openbaring , prachtig samenspel tekst, muziek en beeld

De opening is prachtig en als het schapenvel naar beneden komt, wordt het helemaal spannend, maar daarna sjokt het geheel rustig twee uur en drie kwartier verder zonder pauze. Zeker om zelf in een Bakchische trance te komen, maar in een enorme bak als Carré zat dat er niet in. Ellenlange muziekstukken die heus wel korter mogen al komen die lui helemaal uit Syrie. En dan die ellenlange monologen waar (zoals bij Hollandia wel vaker het geval is) geen enkele zin normaal uitgesproken mag worden maar iedereen zijn teksten zo ex-pres-sief mogelijk zegt.
Behalve Aus Greidanus die dan ook een lichtpunt is en met zijn verschijning en subtiele tekstbehandeling in zijn eentje mysterieuzer en ongrijpbaarder is dan die hele Dionyssische bende bij mekaar. Voor hem een gewei dat hij moet delen met Paul Koek die ook fantastisch was om naar te kijken.

Fedja overtuigde mij voor het eerst. Vond ik hem voorheen een acteur vol irriterende maniertjes, in deze voorstelling toont hij vooral aan het eind een kracht die in alle opzichten overtuigt. Verder was de muziek zeker in het laatste halfuur prachtig en waren de eerste minuten veelbelovend. Alles daartussen was saai, saaier, saaist.
En het ergste, het stuk wil maar niet van de grond komen, je blijft naar bedoelingen staren en daar helpt het rommelige toneelbeeld ook al niet aan mee.
Tweeslachtige voorstelling.

De Dionysische muziek van Noury Iskandar en Paul Koek is, mede door de ruimtelijke vormgeving, een fascinerende sleutel: hert één.
De confrontatie met een eeuwenoude tekst die de paradoxale verhouding van roes en rede aan de orde stelt, is een cultuurdaad van betekenis: hert twee.
Moet je deze voorstelling begrijpen of moet je hem voelen? Dat de toeschouwer zijn eigen oordeel moet volgen, bijvoorbeeld als hij zich afvraagt waarom Euripides op deze stof teruggreep en welke snaren hij wilde raken, verdient hert drie.
Resten slechts tomaten voor een regie die geen enkele helderheid schept en meer gericht lijkt op buitenlandse cultuurbonzen dan op het aanwezige publiek. Maar ja, vind maar eens festivalgangers met verstand van theater! En dat voor een gezelschap dat de boer op wil!

Een moeilijke voorstelling waarvoor je moeite moet doen om hem te volgen, maar die moeite wordt beloond. Voor elke vijf minuten die taai en lastig te volgen zijn, staan weer vijf minuten dat je je totaal laat overdonderen. Hierdoor ga je die saaie vijf minuten in feite ook weer beter waarderen. Natuurlijk mooi acteerwerk van Frieda Pittoors, een Fedja van Huet die zich eindelijk eens ontworsteld aan het standaard Hollandia-geschmier en een Aus Greidanus Jr. die de show steelt. De Jong Hollandia-gasten waren niet erg goed.