Een prachtige speelvloer van lege wijnflessen. Daarop vijf deelnemers aan een extravagante, exhibitionistische en super snelle subcultuur.

Het contrast is de betrekkelijk statische introspectie en twijfel over zichzelf en de liefde die de boventoon voeren. Veel tekst in onaffe zinnen.

Een tikkie ‘moeilijk’ stuk. Nou houd ik wel van talig toneel. Bovendien zagen we knap toneelspel.

Een beetje vooringenomen was ik wel toen ik naar de schouwburg ging. Want een paar maanden geleden las ik, voor het eerst, Orlando, een biografie, en een paar weken geleden bladerde ik de toneelbewerking door. Een goede toneeltekst vond ik het. De voorstelling zou me dus wel bevallen (ook al omdat Maria Kraakman natuurlijk zou excelleren).

Wachten op Godot is makkelijk samenb te vatten: twee mannen wachten op wat niet komt. Een onbeweeglijk stuk, met grote, ernstige diepgang.

Nu zijn “diepe” interpretaties ook dit keer niet verboden. Maar de aantrekkelijkheid ligt voor mij toch vooral bij het accent dat op de lichte toon en humor is gelegd.

Een zeer smakelijke Godot.

Oostpool

Volledig gewei voor het schitterend rood fluwelen voordoek met vol automatisch ratelend gordijnopeneners; very non silent drape-runners. Zelden Beckett zo recht voor zijn raap gehoord, weinig bedoeling, wat het ineens kraak helder maakt. Sinds Discordia’s about Beckett ben ik sowieso enorm bijgeschoold en zijn de oren goed gespoeld. Lekker begin van dit Beckett volle seizoen.

Neem als uitgangspunt de clichés van een Nederlands ( verjaardags-) feestje. Rek die op tot een voorstelling van drie kwartier en je krijgt “Los”.

Leuk, als het thema, de clichés en de aanpak niet zo versleten waren.

Kortom, volgens mij niet het beste wat er momenteel langs de boorden van de Amstel te zien is.

Verrassend actueel, Ibsens Pijlers van de samenleving uit 1877. Een vermogende industrieel brengt ‘de vooruitgang’ naar een provinciestad in de vorm van een spoorlijn naar het achterland.

Veilig extremisme…

Dit is theater zoals theater bedoeld is. Op sommige momenten grotesk en op andere momenten buitengewoon integer. Soms scherp en op soms bijzonder zacht.

Liefdeloze behaagzieke onderbroekenlol.

Een paar jaar geleden zag ik deel twee van deze ‘trilogie van het verlies’. Nu pas deel één: “Het Zouthuis”. Maar de gemengde gevoelens zijn er opnieuw.