Moose - Toneelgroep Oostpool

Tramlijn Begeerte, Toneelgroep Oostpool (31/10/2012)

RiRo — Sat, 03 Nov 2012 17:27:50 +0000

Het decor van Theun Mosk, met aan alle kanten donkere houten planken waar licht door valt, is prachtig. Het laat zien dat de beslotenheid van het tweekamerappartement niet volledig is. Steeds schemert ook de wereld daarbuiten er doorheen: het appartement van de bovenburen, de straat. Dat licht dat door de planken komt, accentueert ook de broeierige, zomerse sfeer in de buitenwijk van New Orleans, wat nog wordt versterkt door de jazzy trompetklanken.

Blanche is de aan lager wal geraakte vrouw die met leugens en leugentjes, en met een beroep op haar zwakke gezondheid, haar waarheid probeert te verbergen. Die rol wordt door Maria Kraakman met verve vertolkt. Zoals te verwachten. Want Kraakman is op dit moment nou eenmaal een van de beste Nederlandse actrices. Misschien wel vanwege dat ‘zoals te verwachten’, valt me op hoe goed de anderen, Dragan Bakema als Stanley, Stefan Rokeband als Mitch, vanavond, anderhalve week na de première, zijn. Maar vooral Kirsten Mulder verrast me. De spanning in haar scènes met Bakema is ook in rij negen van de zaal goed voelbaar. Heel sterk hoe Mulder steeds weer tegelijk én het geluk én het verdriet van Stella uitbeeldt.

Ik kan het niet laten om heel even een vergelijking te maken met de beroemde verfilming uit 1951. Waarin Vivian Leigh al meteen vanaf het begin Blanche neerzet als een vrouw die wel eens heel snel rijp zou kunnen zijn voor het gesticht. Want het valt me op dat Kraakman dat veel geleidelijker doet. En nu ik toch aan het vergelijken ben: ook in de Nederlandse film Hunting & Zn (uit 2010) speelt Dragan Bakema een man die door het psychisch niet helemaal gezonde gedrag van een vrouw door het lint gaat en gewelddadig wordt. Ook in die film wordt de vrouw die dat oproept, vertolkt door Maria Kraakman.

Regisseur Marcus Azzini heeft met Tramlijn Begeerte een mooie voorstelling neergezet. In een heldere, strakke enscenering. Het accent ligt vooral op de inhoud van het stuk, en de acteurs krijgen de ruimte om te laten zien wat ze kunnen. Het kost me geen enkele moeite om de volle tweeënhalf uur geboeid te blijven kijken.

De Misantroop, Toneelgroep Oostpool (26/11/2011)

Pinguin — Sun, 27 Nov 2011 11:47:37 +0000

In 2003 heb ik de De Mensenhater van De Paardenkathedraal gezien. Sindsdien is dit stuk één van mijn favoriete stukken. Sindsdien noem ik mijzelf een misantroop. Sindsdien probeer ook ik zoveel mogelijk eerlijk te zijn.

Nu speelt Oostpool De Misantroop. Ik wilde het zien, mijn vader ging mee. Ik ging er heen met de vraag of het me nog steeds tot mijn favoriete stukken behoort. Het antwoord is ja.

Toen het licht nauwelijks merkbaar uitging wist ik dat ik goed zat. Dit werd een mooie avond. En toen kwam Hamlet op, ik bedoel Sanne, ik bedoel Alceste. En hij deed waar hij goed in is, lappen tekst uitspuwen alsof het geen moeite kost. Als een soort Jan Mulder. Doodeerlijk, maar met passie de wereld om je heen zeggen waar het op staat.

Regisseur Erik Whien wilde er geen ‘museumstuk’ van maken. Geen kijkje in de 17e eeuw. Dat dit onontkoombaar is als je blijft refereren naar ‘Het Hof’ is een schoonheidsfoutje. Het is een goed ensemble/repertoire uitvoering geworden, zonder veel poespas. Hoeft ook niet, want de tekst werkt op zichzelf al prachtig. Vond de schuimrubberbank eigenlijk al genoeg decor.

In de categorie ‘beetje jammer’: De maatpakken van TGA (Ze werken, maar het is zo standaard). De muziek. (Knalde er veel te hard in). Het gevoel dat het beter had kunnen zijn met betere acteurs in de bijrollen. (Maar dat ligt ook aan de rollen)

Ach. Ik moet niet zeuren. Ik heb een fijne toneelavond gehad. Genoten van de tekst, geglimlacht om het spel en trots linksgehobbyd. Oh en mijn vader, op zich geen toneelliefhebber, vond het boven verwachting leuk. (Dat is een heel groot compliment)

Een kleine zeemeermin, Toneelgroep Oostpool (30/03/2011)

RiRo — Thu, 31 Mar 2011 12:48:13 +0000

Performance met als uitgangspunt het sprookje De kleine zeemeermin van Hans Christiaan Andersen. Improvisaties hebben geleid tot een voorstelling die uiteindelijk niet zozeer over iets sprookjesachtig gaat, of reageert op sprookjesmotieven, niet bijvoorbeeld een thema als het menselijk verlangen naar onsterfelijkheid behandelt, maar tot een voorstelling die ons wil laten zien wat volgens de acteurs onjuist is aan hoe mensen, niet zijzelf natuurlijk, reageren op ‘de ander’, op ‘de vreemdeling’.

De manier waarop allerlei ideeën zijn uitgewerkt is nogal voorzichtig vind ik. In de scène waarin ‘de ander’ wordt gepest en uitgedaagd bijvoorbeeld, worden pesterijen op pesterijen en beledigingen op beledigingen gestapeld, maar alleen kwantitatief, ze nemen niet in kwaadaardigheid toe. Het wordt het publiek dus niet moeilijk gemaakt. Waardoor het blijft steken in vrijblijvend moralisme.

Met andere ideeën gaat het op een vergelijkbare manier. De compilatie van elementen uit verschillende sprookjes (monoloog van Suzanne Boogaerdt) is heel vermakelijk. Maar toch. Het speelt alleen maar in op herkenning. Ook hier zie ik er nauwelijks commentaar in op sprookjesthema’s. Hoewel dat natuurlijk ook aan mij kan liggen. Wat overblijft is dus elke keer weer een, iets te lange, maar wel redelijk goed verzorgde uitwerking van een op zich leuk idee.

Al met al een aardige, sympathieke voorstelling, dat wel. Maar inhoudelijk voor mij toch niet boeiend genoeg. Ook wat het visuele aspect betreft, ben ik niet echt onder de indruk. Al vind ik Bas van Rijnsoever als zeemeermin een fenomeen. Het publiek in de halfvolle zaal reageert bij het applaus beleefd, maar lauw. Daar kan ik me goed in vinden.

Till the fat lady sings, Toneelgroep Oostpool (22/02/2011)

java — Wed, 02 Mar 2011 20:10:29 +0000

Ik ben een fan van Sanne den Hartogh en ook in dit stuk stelt hij me niet teleur. Ik vind hem geweldig.

Maar…ik raak verward door de tekst. Ik herken ‘Franny and Zooey’ van J.D. Salinger, een van mijn favoriete boeken. Echter, dat boek wordt helemaal niet genoemd in de flyer. Er staat dat de makers ‘geïnspireerd’ zijn door ‘o.a.’ J.D. Salinger en dat de tekst van Casper Vandeputte is. Thuis check ik het en ja hoor, ik heb gelijk. Alleen, er zijn andere namen gebruikt.

De volgende dag zet ik mijn bevindingen in het gastenboek van Toneelgroep Oostpool. Mijn bijdrage wordt verwijderd en men verzoekt mij per e-mail contact op te nemen. Dat doe ik en dan geeft de man van de publiciteit ruiterlijk toe, dat inderdaad, de tekst uit ‘Franny en Zooey’ komt en dat er eigenlijk ‘bewerking Casper Vandeputte’ had moeten staan i.p.v. ‘tekst Caspervandeputte’. Toneelgroep Oostpool is al bezig dit aan te passen in de programmaboekjes. De flyers waren een half jaar geleden gedrukt en tijdens de repetities is er gewoon steeds meer Franny en Zooey in de voorstelling gekropen.

Een paar dagen later ga ik nog eens kijken. Dit keer heb ik meer oog voor Maria Kraakman die ook prachtig speelt. Halverwege de voorstelling begint er een telefoon te rinkelen, steeds 1 ring en dan stopt hij weer. Dit blijft doorgaan. Ik raak zeer geïrriteerd; ook vraag ik me af wat dit met de concentratie van de acteurs doet, eerder hebben al 4 bezoekers de voorstelling verlaten….

Sanne den Hartogh heeft een lange, prachtige, tekst over acteren, publiek, de fat lady etc. en verwerkt hier zijn frustratie over de rinkelende telefoon in. Erg geestig. Het overige publiek begint zich met de telefoon te bemoeien en sist dingen als ‘haal de batterij eruit’. Het is een zootje. Jammer, de laatste avond in Amsterdam.

Toch, die tekst over acteren en acceptatie van het publiek in zo’n onrustige zaal maakt eigenlijk nog meer indruk op me dan hij al deed.

Mijn toch al grote respect voor de acteurs stijgt en ik raak ontroerd.

Mooie voorstelling, prachtige tekst, magnifieke acteurs.

Till the fat lady sings, Toneelgroep Oostpool (26/02/2011)

RiRo — Sun, 27 Feb 2011 17:08:55 +0000

De voorstelling ademt de sfeer van de jaren vijftig. Als je niet beter wist zou je denken dat het stuk uit die tijd stamt. Toch is dat niet zo. Het is een tekst van nu. Tekstschrijver Casper Vandeputte liet zich weliswaar inspireren door de thematiek van de Amerikaanse schrijver J.D. Salinger, hij nam ook fragmenten over uit twee van diens korte verhalen, maar die vulde hij aan met zelf geschreven materiaal (rond Salinger’s thema’s).

Dat levert een boeiende, tijdloze toneeltekst op, over vooral het getob van twee twintigers met existentiële eenzaamheid. Waarin Jessie (Maria Kraakman) niet gelukkig wordt van haar spirituele zoektocht, en haar broer Walter (Sanne den Hartogh) niet van zijn rationele kritiek daarop.

Den Hartogh en Kraakman zijn goede acteurs, hun spel doet zonder meer recht aan de tekst. En de regie van Erik Whien is functioneel en helder. Maar ik zou ook wel wat tegenkleur willen zien, een contrapunt af en toe. En die ontbreken.

Hamlet, Toneelgroep Oostpool (09/11/2010)

java — Wed, 10 Nov 2010 00:16:48 +0000

De kracht van deze Hamlet zit, vind ik, vooral in Sanne den Hartogh. Zijn spel, zijn geweldige stem, zijn Hamlet.

Ik vind de kostuums schitterend en het decor mooi. Deze Hamlet begint heel licht met een praatje van Hamlet en Horatio (ook leuk) over acteren en dan een swingend begin van Claudius en Gertrude, maar hun zinderende spel zet niet door.

Ik heb een dubbel gevoel bij Polonius: aan 1 kant is het leuk om die grappige tekst te horen, aan de andere kant legt de acteur de grappigheid er, naar mijn smaak, te dik bovenop.

En ik mis de toenadering tussen Hamlet en Gertrude die wel in het stuk zit, maar hier niet. Wat ook wel weer klopt trouwens.

Ik vind het acteren wisselend van kwaliteit, Den Hartogh steekt echt met kop en schouders boven iedereen uit. Maar van die wisselende kwaliteit heb ik pas echt last helemaal aan het eind na de interessant geënsceneerde sterfscenes. De daarop volgende monoloog wordt dermate slecht gebracht dat ik er slechts met grote ergernis naar kon luisteren. Dat was een fikse domper, echt jammer, want ik was ontroerd door Den Hartogh.

Mooie tekstbewerking van Joeri Vos.

Hamlet, Toneelgroep Oostpool (03/11/2010)

RiRo — Fri, 05 Nov 2010 14:06:34 +0000

Wie speelt Hamlet en hoe? Ook dat is altijd de vraag. Sanne den Hartogh doet het nagenoeg zonder mimiek en zonder gestiek. Hij houdt tijdens zijn monologen zijn hoofd schuin omhoog en articuleert duidelijk en nadrukkelijk, dat is het wel zo’n beetje. Goed verstaanbaar dus (ook voor de scholieren op het tweede balkon). Een sterk contrast daarmee vormt het tegenspel van Ali Ben Horsting en Erik Whien. Dat bevalt me eigenlijk beter. Erik Whien zet als Polonius zijn gezicht en zijn lichaam juist voortdurend in. Met een ironische, droogkomische acteerstijl brengt hij daarmee de broodnodige humor in een verder vrij ernstige voorstelling.

Tekstbewerker Joeri Vos en regisseur Marcus Azzini leggen de accenten in hun Hamletop het aspect toneel over toneel en daarmee ook op het thema toneel en politiek. Behalve voor die accentuering en voor de actualisering van het taalgebruik, heeft Vos er ook voor gezorgd dat de huidige Nederlandse discussie over kunst en politiek in zijn tekst doorschemert. Dat doet hij op een slimme manier, zonder al te expliciet te worden.

Toch had Azzini wel wat meer in die tekst mogen snijden. Niet omdat tweeënhalf uur op zich zo veel is, maar omdat er voor de toeschouwers die het stuk een beetje kennen wel erg veel wordt uitgelegd. Aan de andere kant, misschien is dat juist wel prettig voor die scholieren op het tweede balkon.

Hamlet, Toneelgroep Oostpool (29/10/2010)

Pinguin — Sat, 30 Oct 2010 10:05:10 +0000

Het was een lange zit, maar wel makkelijk vol te houden. Een Hamlet die voldoende bewerkt is om actueel te worden, maar tegelijkertijd de taal van Shakespeare weet te behouden en die zodoende te eren.

Want dat is waar je toch voor komt? Je wilt de taal horen en je laten overrompelen door de dubbelzinnige metaforen. Je wilt de zucht van opluchting horen bij het publiek als dan toch Hamlet zijn grote vraag stelt. Deze stelde hij dit keer dan gelukkig zo luchtig, dat de zucht van opluchting werd gevolgd door een tevreden glimlach.

Fijn om te kunnen zien hoe de andere acteurs zich voorbereiden, het van het zijtoneel aandachtig bekijken. Dit geeft mij de mogelijkheid om te dwalen. Maar dit is natuurlijk wel standaard tegenwoordig.

Het enige wat me wel opviel is dat alle personages buiten Hamlet overbodig waren/zijn. Deze Hamlet (Sanne den Hartogh) kon het eigenlijk wel zelf rooien (compliment?) Ook Guildenstern (Aafke Buringh) wil ik even noemen, ze heeft mij persoonlijk het meest geboeid.

Weet je, het was gewoon een goede Hamlet. Zeker voor de eerste die ik ooit heb gezien. Binnen twee weken al meteen de tweede, dan zal ik kunnen vergelijken.

thuis ben je nooit alleen, Toneelgroep Oostpool (18/08/2010)

colson — Fri, 20 Aug 2010 07:01:15 +0000

Drie keer in een minuut of tien een paar neerzetten. Twee senioren, een middelbaar echtpaar en tenslotte twee jonkies. Maar daar op een toneeltje van pakweg 2,5 x 2,5 m maar iets van.

En Tina de Bruin en Ricjk Paul van Mulligen deden het. Het was en bleef lichtvoetig, zoals hoort op De Parade, maar het werden ook nog eens zes belangwekkende mensen.

Knap.

Ksztalt, Toneelgroep Oostpool (17/06/2010)

RiRo — Sun, 20 Jun 2010 17:52:12 +0000

Na een voorstelling over een belangrijke schrijver hebben semi-intellectuelen het niet altijd even gemakkelijk. De (in hun ogen) iets minder intellectuele nabeschouwers mogen dan wegkomen met ‘Ik snapte lang niet alles hoor, maar ik vond het wel leuk’. Iemand die zich erop voor laat staan wel eens een goed boek te lezen, kan dat natuurlijk niet maken. Gelukkig hou ik wel van voorstellingen die me (ook in de gesprekken na afloop) een ongemakkelijk gevoel geven.

Ksztalt is een intelligente WarmeWinkel-achtige collage over het werk van Witold Gombrowicz, een schrijver waarvan ik nauwelijks iets heb gelezen. Het wordt gespeeld (en is gemaakt) door Lard Adrian, Ali Ben Horsting, Maria Kraakman, Stefan Rokeband en Erik Whien. De laatste dus niet als regisseur maar als acteur.

De échte intellectuelen in de zaal, want die zijn er ook, er zit er zelfs een naast me, zijn uiterst tevreden. Die van naast me roept, iets te vaak naar mijn smaak (misschien wil hij wel dat de hele zaal weet dat hij een intellectueel is) tijdens het applaus heel hard ‘Bravo, bravo, bravo!’

Het is een voorstelling rond het thema ‘vorm’ (ksztalt). Maar je zou ook kunnen zeggen dat het over ‘oordelen’ gaat. Hoe dan ook, dat thema is op een gevarieerde manier neergezet, waardoor de voorstelling zowel voor intellectuele als voor iets minder intellectuele festivalbezoekers (we zijn op Oerol) genietbaar is. Behalve als Erik Whien (met een pruik op) plotseling heel boos doet over het oordelen door toneelcritici. En daarbij zo ongelooflijk streng de zaal in kijkt dat die meteen doodstil is. Dat verrast me volledig. Het lukt me dus niet om op tijd mijn blocnote onder mijn stoel weg te moffelen.