Een prachtige speelvloer van lege wijnflessen. Daarop vijf deelnemers aan een extravagante, exhibitionistische en super snelle subcultuur.

Het contrast is de betrekkelijk statische introspectie en twijfel over zichzelf en de liefde die de boventoon voeren. Veel tekst in onaffe zinnen.

Een tikkie ‘moeilijk’ stuk. Nou houd ik wel van talig toneel. Bovendien zagen we knap toneelspel. Maar de persoonlijke dramaatjes grepen me toch niet bij de keel. Daarvoor zijn de karakters - tegelijk depressief en megalomaan, onzeker en exhibitionistisch, wanhopig en extravagant- te veel lid van een voorbije subcultuur en vermoedelijk toch niet interessant genoeg.