De openingsvoorstelling van Julidans, het derde deel van een trilogie over de romantische liefde, schept hooggespannen verwachtingen, vooral na het tweede deel dat vorig jaar nogal de aandacht trok (Un peu de tendresse, bordel de merde!) Het begin is nog erg spannend. Achttien blote Cupido’s staan te roepen achter een doorzichtige wand en willen kennelijk de vloer op. De spanning achter de wand loopt flink op en daarmee ook de spanning bij het publiek in de dan nog verlichte zaal.Wat als die horde niet alleen de vloer overspoelt maar ook ons?

Als de troep de vloer bereikt en daar een berg kleding, stoelen en diverse attributen bestormt, is de spanning snel verdwenen. Minutenlang wordt er gerend, gevochten om spullen uit de berg en vooral geschreeuwd. Er wordt heel veel geschreeuwd. Niet alleen dan, maar meerdere malen tijdens de voorstelling.

Al die naaktheid gaat op den duur vervelen, het voegt vaak niets meer toe. Het werkt alleen nog bij de man en de vrouw die gedurende de hele, te lange, voorstelling pogingen doen om een paar te worden. Dan is er heel soms een kort moment van schoonheid, dat vaak weer teniet wordt gedaan doordat de vrouw geluiden maakt alsof ze een tenniswedstrijd op Wimbledon speelt. Voor de rest zie ik vooral veel springen en vallen, begeleid door veel geschreeuw, wordt Kontakthof van Pina Bausch “geciteerd”, zoals dat heet en roept een man dat hij een “fucking zebra” is. Daarbij nog de nodige erg flauwe grappen en zo krijg je die kleine twee uur wel vol. Jammer.