Wat een moralistisch, drakerig stuk. En dan heeft de regisseur er nog flink wat dingetjes ingestopt om het geheel toch wat luchtiger te maken. Want het is natuurlijk niet niks: man wordt verliefd op geit. Nou, de zaal schatert het regelmatig uit en dat bevordert m’n irritatie flink. Want al die regievondsten maken het verhaal alleen maar ongeloofwaardiger.

Voorbeeld: vriend komt een tv-interview maken met hoofdfiguur. Na de bekentenis over de verhouding met de geit loopt vriend boos weg maar laat zijn professionele camera gewoon staan. Handig, want zo kan er later door een ander worden ingezoomd op een pasfoto van de geit en dat zien wij dan weer op een groot scherm. Lachen!

Nog een voorbeeld: zoon van zeventien zit regelmatig in zijn kamer boven, soms drumt hij of draait hij zijn muziek. Bij een hoogoplopende ruzie vliegt hij naar boven, zet daar flink luid een Schubertlied (!) op en rent vervolgens weg. En zo heeft pa weer een loopje om de muziek uit te zetten. Tja, anders wordt het zo’n stuk met pratende hoofden, hè. Zoon komt trouwens later terug met een stropdas om z’n hoofd. Kom er maar eens op.

Nou vooruit, nog één voorbeeld. Vader en zoon zijn in een nogal intieme omhelzing (die trouwens zomaar uit de lucht komt vallen) en daar komt vriend binnen. Ik weet niet of hij nu toch eindelijk die camera komt halen, maar zijn mond valt letterlijk open. Theater van de Lach. En ‘t werkt: het publiek giert het uit.

Jammer om acteurs van kaliber als Ria Eimers en Bert Luppes in zo’n vervelende productie te zien.