De natuurlijke, speelse lichtheid waarmee deze Kersentuin opent is een feestje: moeiteloos laat je je door de personages meevoeren. Totdat Monique Kuijpers opkomt en dat speelt wat zij nu al seizoenen speelt: Monique Kuijpers. Dat betekent dat regelmatig de onderkaak zakt, waarna een serie krijsende, ongearticuleerde klanken de ruimte in wordt geslingerd. Haar spelstijl lijkt navolging te vinden: ook Rick Paul van Mulligen uit zich regelmatig in bekkentrekkerij en woordloze klanken. Als later zelfs Wim Bouwens zeer onnatuurlijk staat te stuiteren als hij het landgoed gekocht heeft ben je al lang afgehaakt.

Jammer van het prachtige kleine spel van met name de drie jongere actrices, maar deze Kersentuin verdient niet anders dan zo snel mogelijk te worden omgehakt.

Decenia na de aktie tomaat, lukt het Het Nationaal Toneel toch nog een voorstelling te maken die wat spel betrefd zo gedateerd is dattie zo 50 jaar geleden gespeeld kan zijn. Grotesk spel, traag, slepend, echt een kwelling om uit te zitten

De kersentuin is natuurlijk zo’n voorstelling die je een keer gezien moet hebben. En op zich is het ook best wel een aardige voorstelling. Goede spelers die hun vak verstaan. Stefan de Walle is ook echt heel erg sterk in de rol van Lopachin. Maar het heeft me niet echt weten te raken of genoeg weten te boeien. Wellicht komt het door de echt slechte plekken die we hadden(2e rij, 2e balkon Koninklijke schouwburg: geen aanrader), of dat iemand die ik in de pauze sprak me wees op de rare pauzes in de teksten waarna ik ze niet meer niet kon horen, of dat het de eerste voorstelling was en dat hij nog moet groeien of misschien ben ik gewoon geen Tsjechov-fan, dat kan ook. In ieder geval was het niet echt mijn voorstelling.