BARF. Dit was saai. Heb echt mijn persoonlijke gaaprecord verbroken. Kan me herinneren dat ik het boek onwijs spannend vond, en vooral dat alles zoooo erg en zoooo verschrikkelijk was, hartverscheurend en vol met Groot Lijden. Nou, niet in deze toneelversie. Arme acteurs. Ik vind ze zo leuk. Heb ontzettend m’n best gedaan de voorstelling mooi te vinden, maar ‘t is niet gelukt.

De liefde voor Couperus’ meesterlijke ‘whodunit’, de reputatie van bewerker en regisseur Ger Thijs en kwaliteitsacteurs als Joost Prinsen, Els Ingeborg Smits, Marjon Brandsma en Cas Enklaar dreven me naar het theater. Maar het werd een wat teleurstellende ervaring. Dit kwam vooral door de manco’s in het script. Door bijvoorbeeld al vrij snel het volledige geheim op tafel te leggen waaronder de stervende oudjes en hun nageslacht al zestig jaar gebukt gingen, was de spanning na een half uur al uit de voorstelling. Wat er is gebeurd, was niet langer de motor van de handeling. Dat zal een bewust keuze zijn geweest van Ger Thijs, maar ik miste een vervangende noodzaak om geboeid te blijven kijken. Enkele losse scenes waren, dankzij de kwaliteit van de acteurs, beslist de moeite waard. En het blijft opmerkelijk, en prijzenswaardig, dat slechts vrije producenten nog in deze mate emplooi bieden aan de oudere acteursgeneratie. Wat deze voorstelling ontbeerde was een dramaturg die Thijs op de zwakke punten in zijn script en regie had kunnen wijzen. Maar daarvoor nemen vrije producenten de kunstvorm theater dan weer niet serieus genoeg. Het moet wel leuk, en vooral, betaalbaar blijven…