sympathiek, klein gehouden, mooi verteld verhaal, goed gespeeld. Ondanks de moelijk op in te leven vertelling wordt het toch persoonlijk gemaakt. Dit is het ding waar Productiehuis Brabant nu al een paar keer mee heeft uitgeblonken op de Boulevard de afgelopen jaren.

Leuke lokatievoorstelling die goed werkt bij dit Bossche publiek (hoewel ik niet zeker weet of het publiek het daar mee eens is). Het wordt vooral getrokken door de charme van hoofdrolspeler Rob van Gestel, de tekst is eigenlijk wat richtingloos (hence the can). Wel leuk om anderhalf uur later te zien dat op straat daadwerkelijk doorgespeeld wordt…

Veel zeer inventieve vondsten, technisch allemaal erg perfect, maar er gebeurt echt helemaal nix in deze voorstelling. Vond ik de Lunatics op Oerol al een beetje vondsterig, dit is echt een aaneenschakeling van ideetjes, zonder enige dramatische opbouw. De poëzie ontbrak, en dat is net wat er nodig is om dit soort beeldend theater de workshopfase te laten ontstijgen.

Alle elementen die de muziek van de Kift zo intrigerend en meeslepend maken (eigengereide instrumentatie, dwingende ritmes afgewisseld met verstilling etc.) zitten ook in deze mini-opera, maar het komt niet lekker van de grond. Misschien omdat het verhaal te vaag is (zonder de begeleidende folder is er weinig van te begrijpen), of omdat er zo nadrukkelijk in gezongen wordt (al is Mariecke van der Linden een aangename toevoeging aan de Kift, sinds hun filmsamenwerking), of omdat de “liedjes” eigenlijk ontbreken. Ik weet het niet, ik had er veel van verwacht, maar er komt weinig uit.

Nog zeer schetsmatige voorstelling, maar in de tweede helft komt de samenhang er beter in. Paul van der Laan steekt flink boven de rest uit, blijkt ook met flinke lappen tekst prima uit de voeten te kunnen. Van mij mag dit nog wel verder worden uitgewerkt, tot een iets volgroeider geheel: nu al erg veel groeipotentieel.

Het wordt aangekondigd als dans, maar is eigenlijk meer mime. Qua structuur lijkt het begin wat rommelig, tot later blijkt dat de echte chaos nog moet komen. Veel gooi- en smijtgrappen, leuk maar er blijft niet veel van hangen.

Eclipse op de langste dag van het jaar… veel prachtige plaatjes, mooie production value, goed gebruik van ruimte, licht en muziek. Waar nog wel aan gewerkt mag worden is de dramaturgie: het is nog wat vondsterig, sommige lijntjes worden niet afgemaakt, of staan onduidelijk ten opzichte van het geheel, en het eind is nogal abrupt (waarom die toren, er gebeurt weinig mee…).

Indrukwekkende voorstelling waarin de waanzin, maar vooral de liefde waarmee die waanzin in dit geval wordt omringd, wordt verbeeld. Het verhaal van Lear en dat van een verwarde oude man zijn twee werkelijkheden die naast elkaar overeind blijven. Lear wordt omringd door narren, waarvan met name Wim Opbrouck erg geestig is. Maar wat het meest bijblijft is de ongelooflijk grote liefde van bijna alle personages voor de Lear-figuur. Indrukwekkend.

Weldadige nonsens. Heerlijk napraten over welke rol van Bokma het leukst was (de Faun, de Zoon, of toch Geile Edward?). Perfecte uitvoering.

Fijne leeggemaakte Godot. Mooi benadrukken van de eindeloze cyclus, en een beetje verveling voelen mag van mij wel. Af en toe iets teveel slapstick (Kuno). Ik heb overigens Oscar van Woensel zelden zo geconcentreerd zien acteren…