Dogtroep blijft anders dan anderen. En dat pakte deze voorstelling soms goed uit en soms minder.
Daarom één gewei voor het ‘decor’ gemaakt door Dogtroep en moeder natuur. Een voorstelling tussen twee ‘heuvels’ met een grote lege vlakte als achtergrond terwijl de zon roze-rood ondergaat. Mooi.
Één gewei voor de inventieve ‘trucks’ die zowel het verstand raken (hoe laten ze in één minuut een enorme kuil vol water lopen?) als het gevoel (spelen met oerelementen water en vuur))
En een derde gewei voor de muziek. Live gespeeld en zorgt voor vaart in de voorstelling.
De tomaten krijgt Dogtroep voor het flauwe, vreselijk trage, slapstickachtige eerste kwartier en voor het afentoe oubollig en onbegrijpelijk uitwerken van de symboliek van nieuwe elementen (woningbouw in Leidse Rijn)in een omgeving vol verdwijnende (Nederlandse) historie.

De lokatie blijft een belevenis, de techniek meer dan wonderbaarlijk, maar beeldend en theatraal is de voorstelling erg erg dun: ik miste spanning / interactie tussen spelers en/of gebeurtenissen. De Vleutense zandvlakte blijft zo de Vleutense zandvlakte… Halverwege de voorstelling dacht ik: nu heb ik het geloof ik wel gehad met de Dogtroep…..

Als ze er al iets mee bedoelden, dan heb ik dat waarschijnlijk niet gesnapt. Waarschijnlijk leuke losse ideeen, die echter niet op elkaar aansluiten of elkaar in de weg zitten. Wel een paar mooie beelden en ideeen, maar totaal geen spanning. Personages hebben geen doel of intentie. Zonde van zo’n mooie locatie……

Veel zeer inventieve vondsten, technisch allemaal erg perfect, maar er gebeurt echt helemaal nix in deze voorstelling. Vond ik de Lunatics op Oerol al een beetje vondsterig, dit is echt een aaneenschakeling van ideetjes, zonder enige dramatische opbouw. De poëzie ontbrak, en dat is net wat er nodig is om dit soort beeldend theater de workshopfase te laten ontstijgen.