Interessant verhaal, en zeer gedegen acteerwerk van vooral blinde ziener Jaap Spijkers en Ariane Schluter. Maar een week na de voorstelling is me eigenlijk al weer ontschoten wat er nu eigelijk gebeurde, het beklijft niet. Aangenaam verpozen wat snel van je schouders wegglijdt.

Sterke regie, die door de vele ideeën soms bijna wat al te vondsterig was, maar wat mij betreft daarin overeind bleef. De complexe geschiedenis van het huis van Tantalos wordt helder verteld. Het zeer letterlijke geluidsdecor kon mij ook wel bekoren, met name het gebruik van de luissprekers. Het spel is minder overtuigend, en nogal inwisselbaar, en in tegenstelling tot mijn collega’s minirecensenten vond ik Elektra geen positieve uitzondering maar juist wat irriterend. Laat Marijke Schermer maar eens bij een ander gezelschap haar regiekwaliteiten op betere acteurs uitproberen.

Ko van den Bosch heeft weer een meesterlijke tekst afgescheiden, waarin zinnen zo mooi dat je ze nog eens wilt proeven, en waanzin en logica samen een rondedans maken tegen een postapocalyptische horizon. Het decor biedt de gebruikelijke Alex-chaos, met een paar mooie vondstjes in de rekwisieten, zoals bierflessen die blikjes blijken, en een onverwachts zwevende vuilniszak. Maar de acteurs kunnen de voorstelling niet dragen: Raymonde de Kuyper kan als geen ander de laatste zin van iemaand anders verontwaardigd herhalen, maar meer gebeurt er ook niet, en Raymond Spannet weet geen gewicht aan de wondermooie tekst mee te geven.

Visueel overweldigende trip, aan alle kanten perfect verzorgd. De nadruk ligt vooral op het ensemble, het is geen acteursschitterwerk maar vooral ondersteunend en functioneel (hoewel bijvoorbeeld Neoptolemos’ waanzinscene wel zeer sterk is). Ondertussen kijk je je ogen uit met het inventieve decor, mise-en-scene, kostumering, grime. De Appel mikt hoog en schiet dit keer raak. En wat betreft de lengte: ach, in het verhaal dat wordt verteld, gebeurt nu eenmaal het een en ander.

Toegegeven, het concept wordt consequent (ver) doorgevoerd, toegegeven, het past wellicht wel bij Gogols uitvergotingen, en toegegeven, ik kon er ook best om lachen hier en daar, maar uiteindelijk blijft het allemaal wel heel erg eendimensionaal op deze manier. Alle acteurs spelen zo karikaturaal dat het een kwestie van de voorstelling uitzitten is: je verveelt je niet onderweg, maar het is skindeep geworden. Het past dan wellicht wel goed bij Gogol, maar had dan een ander stuk gekozen…

De familievoorstellingen van het Ro zijn bijna altijd een feest om mee te maken. Dit jaar ziet het er absoluut weer prachtig uit: wondermooi decor, geweldig licht, maar het loopt net niet lekker door. Vooral voor de pauze is het veel te traag, Sanneke Bos in de hoofdrol werkt bij mij nog steeds niet, de aria’s klinken mooi maar sluiten niet aan bij het verhaal, het zit gewoon niet echt lekker in elkaar. Olivia en Malvolio spelen prima, rest is redelijk tot matig; mij overtuigt het onvoldoende, had er echt meer van verwacht.

Snoepje van een voorstelling: dus ook geen volle driegangenmaaltijd die vult, maar heel prettig, licht verteerbaar, waar je een blij gevoel van krijgt. Aan alle kanten zeer eenvoudig gehouden, na korte introductie van Olga Zuiderhoek glij je zowat ongemerkt de voorstelling in. Spelplezier van beide dames straalt ervan af. Kwelling is minder bijzonder, maar best aardig stukje na.

Het zit knap in elkaar, maar ook wel een beetje gekunsteld. (de Hamle’t was wat dat betreft een beter geslaagd experiment) Derwig is meesterlijk, vdBerg voor zijn doen prettig direct, Kolpa weer te slapstick, Bosch goed maar iets te weinig variatie, Nieuwerf als altijd heerlijk warrig. Vooral tweede helft loopt lekker, voor de pauze is het wat langzamig. Wel errug goede one-liners overigens, die Wilde, jammer dat ik die niet goed genoeg kan onthouden om ze soepeltjes in een conversatie toe te passen.

Zeer vermakelijk allemaal, maar ook wel erg schmierend. Vooral Porgy Franssen is erg overtuigend oude man, en dat lukt Geert Lageveen dus weer helemaal niet. Tekst heeft meer lagen dan op het eerste gezicht lijkt. Maarhet geheel is toch vooral kauwgom: prettig tijdens, maar al snel weer vergeten wat er nu eigenlijk gebeurde.

prettig associatieve avond. Kopna Kopna biedt mooi en onmisbaar tegenwicht tegen de verhaaltjes, en er wordt hier en daar erg goed geacteerd. Kop of staart doen er niet toe, gewoon aangename onderdompeling in een andere wereld.