De voorstelling gaat (letterlijk) nergens over, maar het is prachtig om te zien hoe het de 4 vaste Carver-spelers lukt de anekdotiek te overstijgen. Hier en daar wordt het zelfs pure poëzie. Alleen Ria Eimers heeft duidelijk niet die gave, valt buiten de boot en is daardoor stoorzender.

Het boek van Tabucchi is zo letterlijk overgenomen, dat het maar geen theater wil worden. Het verhaal van Tabucchi is prachtig, dat zeker, en de acteurs zijn goed tot zeer goed, maar het is verteltheater: de eerste 20 minuten wordt zo ongeveer het eerste hoofdstuk voorgedragen. Later overstijgt het het leesniveau gelukkig wel wat, maar het blijft meer literatuur dan theater. Wanneer je een boek bewerkt voor theater, moet je het dus wel bewerken! Michaël Zeeman, verklaard Tabucchi-liefhebber, liep halverwege de voorstelling uit.

Wat een ongestructureerde onzin! Los van het feit dat ik niet snap waarom het in het Theaterfestival staat (de norm schijnt te zijn dat er ten minste één zin in het Nederlands gesproken wordt, en zelfs dat heb ik niet ontdekt) is het artistiekerige nonsens. Het is op elk niveau slecht: als circus, als theater, als varieté, en als dans. Toegegeven, een paar hele mooie dansfragmenten (de geblondeerde zanger met het bebloede hoofd verdient een gewei) maar er zit zoveel onzin tussendoor, dat er geen enkele structuur overblijft. ‘Tout’ Amsterdam gaf een staande ovatie, maar geef mij maar Rosas.

Het is een voorstelling in puzzelstukjes. Er wordt geen verhaal verteld, maar fragmenten en schetsen van fragmenten vertoond, net vaak genoeg om de spanning vast te houden, maar er vallen overal gaten tussen om vraagtekens bij te zetten. De taal (met name van de fragmenten van Jacob Derwig) is als de prachtige muziek van Ornstein: hoekig, ritmisch, dwingend. Volgens mij valt het met het improviseren overigens nog wel mee, want de fragmenten die op mij het meest los en terplekkeverzonnen overkwamen, bleken op de cd van de voorstelling (met vooral de geweldige muziek) hetzelfde te zijn. Overigens zelden zo’n hip publiek gezien in het theater, het zal wel de lokatie zijn.

Absoluut de meest radicale en gedurfde Hamletbewerking die ik heb gezien, en waarschijnlijk wordt hij niet snel overtroffen in dat opzicht. Volstrekt helder verhaal, tot mijn verbazing eigenlijk; alleen in het half uur voor de pauze zakte de spanning wat in. De subtiele uitstapjes/ tekstcommentaren zijn zowel zeer grappig als verhelderend. Het blijft wel jammer dat er zulke grote verschillen in acteervermogen zijn bij ‘t Barre Land; de meesten spelen goed tot zeer goed, maar een enkeling is en blijft ergerlijk.

Een voorstelling die ten onder gaat aan de techniek. Er wordt prima gespeeld (Marie-Louise Stheins verdient een gewei), maar de stemvervormingen leiden teveel af, het wordt allemaal cartoonesk en 1-dimensionaal. En daarmee valt de bodem uit het stuk.

Dat Tsjechov niet trots was op dit stuk is me duidelijk, maar op deze manier uitgevoerd levert het een geweldige toneelavond op. Zelden zo hard zitten (en horen) lachen bij een theatervoorstelling. Het is een frisse tekst, goed acteerwerk, hoewel duidelijk is dat Jacob Derwig en Veerle van Overloop (Veerle!) er met kop en schouders bovenuit steken, de rest van het ensemble is soms erg matig. Een groot blik gaat naar Theater aan het Spui, die het niet nodig vond mij te vertellen dat de voorstelling al om 19.30 begon (zie ook www.theateraanhetspui.nl), dus voor nix naar Den Haag gereisd. Gelukkig bood Rotterdam uitkomst.

Een verhaal over hartstocht dat me volkomen koud laat: daar is iets niet goed.

De tot in de puntjes uitgevoerde diavoorstelling laat het vertellen van het verhaal een zachte dood sterven. Bovendien wordt vrijwel elke emotie zonder veel dynamiek weergegeven. Wanneer vorm belangrijker wordt dan inhoud, haak ik af.

de visuele vondsten waarmee Dogtroep een ruimte transformeert blijven overrompelend, en zijn vaak onvoorstelbaar mooi. Monitor-man, de opstijgende vuilniszak-heteluchtbalonnen, de man die in een (letterlijke) zee van licht zwemt, ze blijven nog wel een tijdje in m’n hoofd zitten. Een enkele scene zorgt voor niet meer dan schouderophalen (gôh, 2 kuub kurken de lucht in, so what) maar de schoonheid overheerst.