Koos Terpstra verdient met zijn tekst en regie van ‘Mijn Elektra’ een heel erg groot gewei. Een bijzonder geslaagd poging om een klassiek verhaal naar de hedendaagse werkelijkheid te trekken. Niet zozeer de nadrukkelijke terzijdes van het Koor, die de oorlogen van de afgelopen 24 jaar opsomt doen het ‘em, maar de bijna achteloze manier waarop het koor gedwongen wordt “mee te doen”, waarop de Opvoeder toch uit eigenbelang blijkt te handelen, waarop de scheidslijn tussen goed en slecht onmogelijk te trekken blijkt. Deze tekst verdient het om tot de Nederlandse canon te behoren.
Jammer is dan wel dat een van de hoofdrollen zo onbeholpen wordt ingevuld. Mads Wittermans als Orestes heeft te weinig in huis om de nuances van het stuk te grijpen. Veerle van Overloop en Carice van Houten spelen prachtig, en Joost Prinsen weet dit keer zijn tv-persoonlijkheid te overstijgen. Maar de ene zwakke schakel van Orestes zorgt er voor dat de voorstelling niet naar het hoogste plan het verdient wordt getild.
Speciale vermelding voor de inleiding: Terpstra heeft er voor gekozen de inleiding van het stuk niet door een dramaturg te laten verzorgen, maar door stand-up comedians. Resultaat is aangenaam losjes, ook al is het verhaal inhoudelijk niet 100% correct. Jammer genoeg is het publiek dat hiermee het meest gediend is, nl. de jongeren, nauwelijks aanwezig bij de inleiding.

De eerste 5 minuten is het wennen, en zie ik teveel van haar personage uit ‘De Woudduivel’ doorschijnen, maar daarna is Carola Arons overweldigend geloofwaardig als 14-jarige puber. Ondersteund door weinig meer dan een cd van K’s Choice (gewei voor deze perfecte keus om de weltschmerz van pubermeisjes te illustreren!) en een videocamera ontvouwt zich het verhaal. Arons speelt prachtig, en kan in haar eentje de spanning goed vasthouden. Het verhaal is voorbij voor je er erg in hebt.

Vol verwachting ging ik naar de nieuwe samenwerking tussen Josse de Pauw en Peter Vermeersch, maar de grote hoogte die ze vorig jaar bereikten met ‘Weg’ wordt hier niet gehaald. Het begint veelbelovend, een live-geschilderd decor, Josse de Pauw spreekt zijn beeldrijke poëzie uit alsof hij het zingt (en dat is heel erg mooi), en de georganiseerde chaosmuziek van Vermeersch’ 16 koppige Flat Earth Society is geweldig. Tom Jansen heeft wat meer moeitemet de vloeiende teksten van De Pauw (moet je daar dan toch een Vlaming voor zijn? Dirk Roofthooft kan er beter mee overweg), maar zijn diepe baritonstemis af en toe indrukwekkend. Maar halverwege zakt de spanning vrijwel volledig weg. De muziek blijft sterk overeind, maar het theatrale gedeelte van de voorstelling ontbeert structuur, en is richtingloos. Af en toe flakkert het vuur weer op tot grote hoogte, maar daarna smeult het weer verder. De grote potentie blijft duidelijk, in een volgende voorstelling hoop ik dat het er ook uitkomt.

Opnieuw veel heen en weer geloop door het publiek bij deze voorstelling van het OT. Het is wel een slimme manier om decorwisselingen soepel te laten verlopen, maar het moet geen trucje worden. Ik mis de energie die ‘De Woudduivel’ zo bruisend maakte. Hans Dagelet (gewei!) speelt de onderwijzer Arnholm superieur, met de onderhuidse, ingetogen spanning die in dit stuk moet zitten, maar die de regie ontbeert. Ook Bert Luppes is steengoed, en Ruurt de Maerschalk mooi breekbaar. De archaïsche vertaling is erg vermakelijk. Maar Pauline Kalker speelt de verontwaardigde puber alsof ze in een NCRV Jeugdserie zit, Ruud van der Pluijm die de requisieten aangeeft (wel een leuke vondst overigens) blijkt niet te kunnen acteren, en de uitsmijter van het stuk is te flauw voor woorden. Ook erg gelachen om de toeschouwster achter me, die de voorstelling samenvatte met “wat een romantisch stuk!”. 2 geweien voor de acteerprestaties van de ene helft van de cast, 1 blik voor de andere helft, en het gebrek aan spanning.

hooggespannen verwachtingen worden niet ingelost. Ramsey speelt goed, alhoewel soms wat op effectbejag gericht. Maar de tekst van het stuk is voor mij te hermetisch. Elke zin roep een plaatje op, maar de plaatjes vormen samen alleen maar onduidelijkheid. Elke keer als ik even denk te begrijpenwaar hij het over heeft, verliest hij me weer. De voorstelling intrigeert een beetje, maar mist richting.

Het wordt wel erg slapstickachtig op deze manier; elk beetje dreiging in het stuk wordt weggedrukt. Warre Borgmans is mij teveel aan het schmieren. Gewei voor de bijrollen (de pompiers en de dienstmeid)

Het begint veelbelovend: in de prachtige Van Nellefabriek (de locatie is reden genoeg de voorstelling te bekijken) wordt aan grote grofhouten tafels een klassiek diner opgediend (gans met zuurkool), waarbij halverwege een acteur aanschuift om in het Duits te vertellen over hoe een wapenfabriek sinds de Tweede Wereldoorlog zich heeft verrijkt. Prikkelend begin. Het eerste uur is echter vooral verwarrend: door de vele dubbelrollen die naast elkaar worden gespeeld duurt het erg lang om te begrijpen wie wie is, en hoe de onderlinge familieverhoudingen zijn. Niet goed, wanneer je het programmavel nodig hebt om het verhaal te kunnen volgen. Visueel is het prachtig (met dank aan Van Nelle), en er wordt op momenten erg goed geacteerd (vooral Jeroen Willems is op dreef). Maar de slapstickmomenten die ontstaan door het uitspreken van de regieaanwijzingen zijn misplaatst, en de spanning wordt regelmatig niet goed vastgehouden. Daarom: 3 geweien (voor het ‘decor’, het spel van Jeroen Willems en de mooie enscenering en muziek) en 2 blikken (voor het niet kunnen volgen van het verhaal, en de uitgesproken regie-aanwijzingen).

Het had zo mooi kunnen zijn. Het decor, waar video-projectie en “real-time” acteerwerk mooi in elkaar overlopen, is sterk, een regie-concept wat goed is uitgewerkt. OK, dat erover New York wordt gesproken terwijl je de Connexxion-bussen ziet rondrijden is wel wat vreemd, maar daar stapte ik snel genoeg over heen. En de cameo van Hans Kesting en Cas Enklaar is leuk. Het probleem zit ‘em in de sociaal-realistische speeltijl die Leonard Frank hieraan toevoegt, die zich onmiddelijk nekt door het slechte acteerwerk. Rudolf Lucieer komt nog redelijk goed weg, maar voor de rest is het bar en boos. Teveel budget in de video gestopt?

De verlopen koppen van Bert André en Han Kerckhoffs lijken ervoor gemaakt Estragon en Vladimir te spelen, en het gaat ze dan ook erg goed af. Vooral Bert André is geweldig. Pozzo’s overacting doet daarentegen denken aan Jim Carrey in ‘The Mask’: in het begin nog wel grappig, daarna ergerlijk en plat. Maar gelukkig duurt zijn scène niet al te lang. De regie houdt het stuk mooi open, met voldoende ruimte voor interpretatie van de toeschouwer, indien gewenst.

De Woudduivel is een voorstelling om je vingers bij af te likken. De acteurs spelen geweldig, en met veel plezier (met een extra gewei voor Bert Luppes), het decor is erg mooi, de aankleding een prettige onverantwoorde mix van modern en ouderwets. Een voorstelling zonder al te veel poespas, waar ik erg vrolijk van werd, ondanks het feit dat Oom Georg eindigt als kwijlende ‘plant’.