Geweldig acteerwerk van Catherine ten B. en (vooral) Stefan de W, tegenvallende prestaties van Cees G. en Arlette W. Het alomtegenwoordige Paleis van Boem zorgt wederom voor de goede stemmingsgeluiden. In de tweede helft zakt de spanning een beetje in, er gebeurt van alles maar het komt minder tot leven. Daarom 2 geweien, met name vanwege het acteerwerk van de 2 hoofdrolspelers dus.

Wat het meest opvalt aan deze voorstelling is het bijzonder sterke spel. Vooral Ko van den Bosch, maar ook Frank Lammers en Malou Gorter spelen zeer overtuigend. Bovendien zijn de (toegevoegde) teksten van Van den Bosch erg mooi (CNTRL, Delete, Home!). In het tweede deel zakt het tempo wat in, maar de manier waarop het verhaal de huidige werkelijkheid in wordt getild, vind ik goed gevonden, en de ‘audience participation’ een interessant experiment (in ieder geval vanuit het oogpunt van lijdend voorwerp in deze).

Haye van der Heyden heeft een goed “well made play” geschreven, een soort “Kale zangeres meets One foot in the grave”. De eerste helft gaat nog wat stroefjes, dan zijn de zinnen hier en daar nog erg papier, maar na de pauze komt het goed los. De jubilerende Allard van der Scheer en vooral Nelly Frijda spelen erg sterk, Hymke de Vries overtuigt me wat minder. De “freeze-frames” die de regisseur voor elke scènewisseling heeft ingelast worden na een tijdje wel wat lachwekkend, en de vervoeging “schapen-schiep-geschapen”is ook wat spijtig voor een stuk waar zoveel nadruk op taligheid ligt. Maar het stuk loopt lekker, er wordt goed geacteerd, en aan het eind komen alle lijntjes keurig bij elkaar.

Om te beginnen: de vertaling is echt geweldig. Dicht bij het origineel, maar heldere spreektaal. En vervolgens ook erg goed gebracht; alleen Gillis Biesheuvel vind ik weinig geloofwaardig in zijn tekstbehandeling. Een tikkeltje aan de lange kant, dat wel, de tweede helft is wat traagjes. Eigenlijk herken ik alleen aan de gezichten van de acteurs terug dat dit de mensen zijn geweest die ‘Blaat’ maakten…

Een over het geheel geslaagde deconstructie van Brecht. De door Brecht zelf aanbevolen vervreemdingselementen worden ver doorgevoerd, waardoor het Brecht’s moralisme tegelijkertijd relativeert èn in ere houdt. Het publiek laat zich de soms flauwe grappen jammer genoeg met al te veel plezier vertellen, want is immers ingesteld op een avondje cabaret, waardoor het vermoeden bestaat dat er van de boodschap uiteindelijk toch weinig overkomt. Wat de 8 “dansers” toevoegen aan het geheel is me niet erg duidelijk. De deconstructie van de kostuums is nog meer geslaagd, de Vivienne Westwood-achtige punkontwerpen zijn wonderschoon. En de muziek pakt de goede “dronken-middeneuropese-blaaskapel”-sfeer van Weill. Carice van Houten is een ontdekking als Polly, met een messcherpe en loepzuivere zangstem. Viggo Waas is daarentegen een aanfluiting als Mackie: zelden zo eendimensionaal spel gezien, teksten worden zonder noemenswaardige intonatie uitgesproken, vreselijk. Een groot blik voor hem dus. Hebben zijn collega’s van NUHR het toch beter begrepen (of zijn beter getypecast, dat kan natuurlijk ook).

bah, alweer incest

Waar ik al voor vreesde is bewaarheid: Mirjam Koen heeft helaas weinig kaas gegeten van Griekse tragedies. Het uitgangspunt om een volledig vrouwelijke cast te gebruiken voor dit vrouwenverhaal vind ik erg goed (al wordt het concept gekortwiekt door de muzikant op het podium wel een kerel te laten zijn), maar het geheel komt onvoldoende tot leven. En ik denk dat een fundamenteel onbegrip voor de basis van Griekse mythologie en hun drama (om een voorbeeld te noemen: de rol van het Noodlot) hieraan ten grondslag ligt. Op acteursniveau is het wisselend: Marlies Heuer schittert bijvoorbeeld (gewei), en Ria Eimers is de tweede helft erg sterk, maar Els Ingeborg Smits laat een abominabele tekstbehandeling horen, en zo zijn er meer zwakke schakels. Als de basislijn van het stuk was gevonden door Koen, denk ik dat het met de acteursregie ook wel was goedgekomen.

Een voorstelling als een geschiedenisles. Dit is niet wat Rick in zijn hoofd had toen hij meer aandacht voor jongeren wilde op de podia, maar het werkt buitengewoon goed. Het decor bestaat vooral uit de instrumenten waarop Beppe Costa zich mag uitleven, de 3 acteurs lopen rond en vertellen, maar het verhaal wordt prachtig duidelijk. Een uitgekiende mix van livemuziek en band, af en toe leuke geluidseffecten, en geschiedenis waarvan je nooit zeker weet of het nou echt zo gebeurt is: het klinkt onwaarschijnlijk, maar wordt zo soepel gebracht dat je denkt ‘waarom ook niet?’. Een juweeltje van een voorstelling.

Bokma speelt prachtig, maar daar is het wel mee gezegd. De kleinere rollen zijn erg zwak ingevuld (speciaal blik voor Leon Voorberg en Mimoun Oaïssa), en Heebink is alleen in haar laatste (krankzinnige) scene op dreef, voor de rest doet ze een kunstje. Verhaal wordt wel helder verteld, dat heeft deze versie voor op die van het Ro. Maar het blijft veel te vlak.

Lou Landré en Aus jr. proberen er door sterk spel nog wat van te maken, en Rik van Uffelen kan er mee door, maar als geheel is het bedroevend saai en flauw. Angelique de Bruijne laat een staaltje overacting zien waarvoor John Lanting zich in zijn graf zou omdraaien, en het is dat het strak vormgegeven decor geen deuren bevat, anders zou het ronduit kluchtige einde een en al deurgeklapper zijn.