Er blijft weinig ruimte over om wat van deze voorstelling te vinden, de actrices zijn goed en de brieven zijn ongetwijfeld enorm historisch verantwoord, het wordt weinig drama. Een soort documantaire theater, vooral educatief.

Dit toneelstuk van de actrice Eileen Atkins is gebaseerd op de briefwisseling tussen de schrijfsters Virginia Woolf (1882-1942) en Vita Sackville-West (1892-1962). Misschien is met ‘baseren op’ teveel gezegd: het stuk is namelijk geen interpretatie van de brieven en van de relatie tussen Vita en Virginia, maar een voordracht van een selectie ervan. Regiseur Matin van Veldhuizen heeft ervoor gekozen om, net als Eileen Atkins, geen interpretatie van de brieven weer te geven, maar ze in semi-originele vorm (met aanhef) als stuk zelf te gebruiken. Hoe moeilijk het ook is om deze twee beroemde, historische figuren in een imitatie recht aan te doen, het huidig effect is rondom houterig. Atkins heeft waarschijnlijk gehoopt dat, wanneer ze zo dicht mogelijk op de huid (en brieven) van Vita en Virginia zou blijven, de kritiek voor een verkeerde weergave van de dames en hun relatie uit zou blijven. Het toneelstuk geeft dan ook de indruk historisch correct te zijn. Door de keuze van de (passages uit) brieven die Atkins in het toneelstuk verwerkt, is het stuk toch een geheel eigen visie op de karakters van en de relatie tussen Vita en Virginia geworden. Maar dit is slechts voor een enkeling interessant. Het grootste deel van het publiek gaat na het zien van Vita en Virginia verveeld naar huis, met een enigszins scheef beeld van de verhouding tussen de twee schrijfsters. Lof echter voor de actrices Nettie Blanken en Trudy de Jong, die het toneelstuk smaak geven.