Dacht ik toch werkelijk dat het een enorm geslaagde pastiche was, maar niemand moest lachen dus ik vrees dat het serieus was. Als grap over Gymnasium jaarsluitingen erg goed gelukt, maar als laat twintigste eeuwse theatermuziekprestatie een waar drama.

Fijn! Hoogtepunten: ‘Op een mooie pinksterdag’; de modernisering van de vertaling door Marnix Kappers; het funky decor; maar vooral de furieuze reacties van de jeugd op het schellinkje op de achterhaalde Turk; heelCarré werd luidkeels uitgemaakt voor fascist en zo zien wij het graag. Annie zou trots op ze zijn. Ik nomineer deze lieden ook hierbij voor de terplekke uitvonden Kritische Kijker Award.

Heel verfrissend om eens vijf mannen over liefde en gevoelens te horen praten. Als het vijf vrouwen waren geweest was het vast onuitstaanbaar. Dit ‘documentair’-theater, waar op basis van interviews een tekst wordt gemaakt, spreekt me erg aan. Het was leuk intiem en ik vraag me af of verdere enscenering het niet om zeep helpt. Volgens mij was het prima zo, noem het dan toch niet een reading! Dat klinkt stom, saai en voor vakidioten.

Je kunt naar een voorstelling gaan.
Je kunt je zorgen maken over de reservering.
Je kunt je zorgen maken om niks.
Je kunt blij worden en ook een beetje melancholiek

Gezellig theater over de harmonie uit het dorp. Sympatieke acteurs en muziektheater zonder dat je het merkt. Tekst was op basis van improvisaties en kon wat sterker, maar ik wil wel een vervolg.

Het stuk is van een hippe jonge engelse schrijver en de uitvoerende is TGA. Laat u zich niet van de wijs brengen, het is een goede voorstelling! Hoewel ik het einde wel verwacht had, het decor een beetje gedoe vind en er te veel lichtstanden zijn, spelen de acteurs er lekker op los. Lineke Rijxman was reuze sympathiek, dat maak ik toch niet vaak mee. Lang leve Gijs of wie dan ook verantwoordelijk is voor de regie. En dat Hein Janssen het een lege voorstelling vind, die alleen over sex gaat zegt meer over zijn relaties dan over het stuk.

Nu Discordia uit Felix weg is, komt ze lekker onder de mensen. Leuk hoor, zo’n club. Eerst een lekker te lange monoloog van Lamers over alles. Veel woorden, voor de gevorderde en mooi. Daarna een hilarische ‘Hedda Hedda’, met iedereen over iedereen. Ook voor de gevorderde.

Ik ben dol op olifarchische tekens en drank tussen de middag, maar de rest begreep ik niet zo. Ik vermoed een hoop ideeën die niet uit de verf komen.

Enkele maanden gelden zag ik de cast en dacht ik wauw: Charlotte Margiono, Olaf Bär en Hans Sotin; toppie joppie. Nu ben ik daar van bekomen. Margiono zei af, Bär viel tegen en Sotin was niet bij stem. Daar missen ze in Bayreuth dus niks aan. Het decor was erg eentonig. Ik had veel grappen en grollen verwacht, maar het werd nogal saai. Matinee-publiek helpt daar natuurlijk ook niet bij. Gewei voor Denoke die een leuke flirterige gravin was.

Zo slecht als minirecensent DR vond ik het niet. Maar het was wel een behoorlijk slechte voorstelling. Veel herhalingen en gewoon een beetje te sloom. Draai het hele programma twee keer zo snel af, daar zou het lekker van opknappen denk ik. Wel een gewei voor de off-stage filmers, die erg herkenbaar waren.