Natuurlijk wil ik dan net zulke mooie woorden als de schrijver Pieter De Buysser gebruiken in deze minirecensie. Komt ie: gipskruid, arabieren, douanier, eekhoorn. De tekst is een soort ‘Duizend en één nacht’ meets ‘Alice en Wonderland’ en woorden en scene’s buitelen over elkaar heen. Toch een hele rustige en intieme voorstelling met drie acteurs die hard aan het werk waren. Gewei voor de invaller, ik had het pas heel laat door en dacht dat alles onderdeel was van een groot ingewikkeld concept. Het einde van de voorstelling kwam erg ineens; ik begreep dat er nog wat technisch misging, wat sippe tomaatjes daarvoor. Maar, Pieter De Buysser onthoudt die naam!

Deze voorstelling gaat belangrijk over eenden. Ik moest dan ook veel denken aan de voorstelling ‘Alleen alleen is een eend een eend’ van Ine te Rietstap. In die voorstelling ook twee mannen, maar ook gekke kostuums, muziek, bewegen met je lichaam. In deze voorstelling helemaal niets. Behalve Mamet en de acteurs. Wauw, wat is dat weinig. De muzikaliteit van de tekst kwam goed naar boven, maar de acteurs acteerden te veel om het echt muziek te laten zijn. Eén stilte was speciaal goed gelukt, waarvoor gewei. Ik vind Mamet altijd een opgave, maar gelukkig was er gerookte eendeborst toe. Dat ironische culinaire liflafje relativeerde geweldig; het glanzende geel van het toastje, het prille voorjaarsgroen van de tuinkers en het sappige doorregen rose van het vlees waren lekker wild na zo’n ingetogen en grijze voorstelling.

Waarom was de tent niet vol? Dat had ik nou echt verwacht. Het was ook jammer want de mis-en-scene leent zich er echt voor. Zomerfestivalvoorstelling blijkt vooral op het eind slimmer in elkaar te zitten dan je vermoedt, dat was een fijne verrassing. Vrouwenrollen waren in deze, overigens totaal door mannen gespeelde voorstelling, het mooist. Vooral Marcel Faber krijgt een gewei, waarom zie ik hem toch niet vaker ergens spelen? Fausto en Gino blijven gek genoeg wat plat, maar ik wil gewoon veel meer fiets scenes. Tomaat voor de microfoontjes, ik blijf ertegen strijden, maar ook tomaat voor de busbaan naast de tent waardoor ik weer blij was met die stomme microfoontjes. Verder speciaal een gewei voor mezelf dat ik ooit (‘93) al ‘Fausto en Giulia’ had gezien, destijds gewoon omdat het over fietsen ging. Ach ja, en dan koppen nu de kranten weer dat het de meest schandaleuze Giro ooit is, zal Simoni ooit genoeg drama hebben voor een voorstelling?

Wat zijn dat toch een heerlijke jongens om naar te kijken. Bij vlagen grappig, bij vlagen ontroerend, maar iets te bij elkaar geraapt. Ine te Rietstap heeft wel weer een prachtige soundtrack aan elkaar geplakt, waarvoor gewei. De energie en kwetsbaarheid contrastreerd grappig met de straat als decor, waar voorbijgangers nieuwsgierig naar de blote mime lijven staan te kijken. De straat kijkt brutaal naar binnen of moet er een beetje van giechelen maar durft waarschijnlijk nooit naar binnen. Ik moest daardoor een beetje aan raamprostitutie denken. Dat krijg je met al dat testosteron op het toneel.

Geweldig, Pierre Bokma werkt zich de klote, staat geniaal te acteren en vermaakt zich kostelijk. Annet Malherbe en Liz Snoijink zijn ook erg goed. Werkelijk alles klopt aan deze voorstelling, geweien ook voor decor, kostuums en belichting, maar vooral de vaart en timing. Alex van Warmerdam moet maar vaker zo’n filmpje laten schieten, de meeste geweien voor zijn geweldige tekst en regie. Gaat dat zien.

Als je te oud bent geworden voor DNA ga je dit soort voorstellingen maken. Het gaat dan nog steeds over de belevingswereld van jongeren, maar dan nu met een concept over de maatschappij. Het is nog steeds met leuk dansen, maar dan nu met moderne dans invloeden. Het gaat nog steeds over Britney, maar dan nu als symbool. Het werkt niet, maar het is wel onderhoudend.

Tsja, ik was dus zeg maar aangedaan en geemotioneerd door deze voorstelling, waarom geen idee, want waar ging het over, mmm. Ik vind Pètra Ardai geweldig eerlijk en hoewel het een monoloog was, verveelde het me geen moment. Video is een moeilijk ding, ik vond het niet altijd even goed, maar het eindfilmpje was wel heel mooi. Lijkt me een goede Lowlands-voorstelling.

Dinosaurussen maken toneel, wat is het toch goed dat het bestaat. Vormgeving zoals je dat nog wel eens in Engeland kunt zien of in een vrije produktie en spel is wisselend en wisselvallig maar vooral vaak te langzaam. Maar dan: De tekst is kwijt en Wim van den Heuvel komt op! Het stuk lijkt opnieuw te beginnen en de energie vliegt er vanaf. Speciaal gewei voor Floor van Berkestijn die wel te veel met heur handjes truttelt maar ook het snel tekstzeggen op de korte baan heeft gewonnen en daarmee een hoogtepunt was. Aangenaam theater.

Jaha, goed theater! Vooral mensen die zich al maanden bezig houden met de achttiende eeuw kunnen hun lol op. Nee prachtig toneel, volle kracht vooruit. Bloed op de planken, selecteren die hap.

Jesses, René wat flik je me nou. Stel je me leuke grappen en grollen over Rick in het vooruitschiet, krijg ik alleen maar een emmer café humor en freudiaans gezever over me heen. Stom hoor.