Vreemde voorstelling. Teksten zijn soms tenenkrommend, de mise-en-scene is onbegrijpelijk, de verhallijn is onduidelijk danwel afwezig, de dansfragmenten soms heel mooi, soms volledig zinloos, de verkleedpartijen onnodig, kortom: geen touw aan vast te knopen. Tegelijkertijd blijft het wel boeien, grijpt het de aandacht, fascineert het. Sommige van de acteurs zijn krachtige, expressieve theaterpersoonlijkheden. Het zorgt ervoor dat ik wel erg benieuwd wordt naar ander werek van Ine te Rietstap, om te kijken of ik die essentie in de toekomst wellicht wel weet te grijpen.

Wat zijn dat toch een heerlijke jongens om naar te kijken. Bij vlagen grappig, bij vlagen ontroerend, maar iets te bij elkaar geraapt. Ine te Rietstap heeft wel weer een prachtige soundtrack aan elkaar geplakt, waarvoor gewei. De energie en kwetsbaarheid contrastreerd grappig met de straat als decor, waar voorbijgangers nieuwsgierig naar de blote mime lijven staan te kijken. De straat kijkt brutaal naar binnen of moet er een beetje van giechelen maar durft waarschijnlijk nooit naar binnen. Ik moest daardoor een beetje aan raamprostitutie denken. Dat krijg je met al dat testosteron op het toneel.