Objecttheater is niet dood, het leeft! Erg sympathiek stukje, met veel oog voor detail. Hoewel er genoeg leukje trucjes in zitten, blijft de plot en het spel het belangrijkst. Met veel liefde voor het Hollandsche Landschap. Een soort ‘Kleine Teun’ meets ‘De Grote Oorlog’. Mm, maar dan heel anders. Op deze manier kan ‘Little Alice’ van Albee misschien ook heel amusant zijn.

Om te beginnen een oprechte tomaat voor de eeuwig durende soundtrack. Ik weet precies hoe lang die riedels duren en dus ook wanneer de scene afgelopen is, wat het nu niet bepaald spannend maakt. Vooral de bekentenis scene lijdt hier enorm onder. Voor de rest kon ik er geen touw aanvast knopen. Waar ging dit over? Is alles in dit leven vrouwelijk en zijn alle vrouwen zondig? En is Christus nu wel of niet voor onze zonden gestorven? Ik kon er geen chocolade van maken. Wel hele mooie theatrale beelden, plaatjes: een soort Paul Huf foto’s; bijna tacky. Of is dat de sleutel; is elke vorm van religieus gevoel camp? Kijk daar trap je me nu mee op mijn ziel.

Hier kan ik dus helemaal niet tegen. Brrr, eng en naar en hou er mee op. Geen therapie in mijn theater. Bah, bah, bah. Abke Haring bespeelt de hele vloer en huppelt hopeloos rond in de ellende. Je kunt er van houden, maar ik dus niet. En mensen: ophouden met die zinloze projecties!

‘k Was een beetje uitgeput van ‘De Jonge Makers Marathon, maar gelukkig als laatst een stukje kleinkunst. Mooi af stukje theater. Zaalbespeling in het begin had iets beter gekunt en de tics iets virtuoser (kleinen tomaatjes), maar voor de rest gewoon af. Speciaal gewei voor schoolbord scene en waterballet. Dat zat echt goed in elkaar. Niets meer aan doen.

Rond, rond, rond. Mooi en rood. ‘k Zou er dus eigenlijk prima een tomaat aan kunnen geven, maar dat doe ik niet. Geweitjes.

Kim van Zeben speelt voornamelijk de tekst en dat doet ze heel goed, in aanmerking genomen dat het natuurlijk onmogelijk is om iemand te spelen die drie keer zo oud is als jij en uit Oost-Berlijn komt. Die tekst wil dan weer heel veel tegelijkertijd, een beetje historisch perspektief, wat gedachtes over de comsumptiemaatschappij, maar ook iets met een baby en een huwelijk en angsten. Dat laatste vind ik veel minder interessant. Baby’s en huwelijken zijn zo’n beetje overal hetzelfde, maar de val van de muur kan alleen nog maar in Noord-Korea.

Voorstelling is niet helemaal op zijn plaats op het ITs, veels te goed en professioneel. Maar fijn om hem daar te zien, zodat het duidelijk is dat deze makers heel goed zijn maar ook nog heel jong. Dat beloofd wat voor de toekomst. Verhaal en acteren is duidelijk en goed, maar het wordt me niet helemaal duidelijk wat hun persoonlijke betrokkenheid is met dit onderwerp, daardoor bleef het wat anecdotisch. Vormgeving mooi, geweien voor de kleurige stofwolken. Twee geweien voor het moment waarop de tekst van het vrolijke afrikaanse liedje aan het publiek wordt getoond. Als vanzelf ging mijn achterbuurvrouw de tekst vrolijk mee zingen; tenenkrommend. Zo sterk was Freek de Jonge 20 jaar geleden.

Het is gelukt, de ‘Hamlet’ is inderdaad uitgevoerd. ‘k Vond het toch weinig, uh; wild en woest. OK, Müller er door, maar dat is vooral meer tekst. Veel mis-en-scene, vooral patronen. De tankconstructie was mooi en verrassend en het Toneelspelersscene idee is goed, ik dacht dat de hele voorstelling toen zou kantelen, maar het wordt niet helemaal doorgevoerd, jammer! Ik zag meer ideeën en geen één concequent doorgevoerd. Dat maakte het wat klootloos, terwijl je afstudeerd met een Hamlet! Trouwens, het decor leek verdacht veel op een ‘Antigone’ bij Theaterwetenschap van wat jaren geleden, weten Mirjam Boolsen en Martine van As daar niet meer van?

Mmm, bijzondere voorstelling. Bij tijden heeel goed en dan weer bijna hilarisch slecht. Where to begin? Natuurlijk bij de eerste scene. Geweien, vooral voor het hele mooie licht en voor Fedja, onze eigen jonge toneelgod. Dan maar weer tomaten voor de Bacchen-meisjes, die moesten schudden en liggen en van alles met hun lichaam, wat een werk. Muziek mooi, verhaal kraak helder, maar bewegende ijskast te lelijk voor woorden. Ging soms Belangwekkend over het hier en nu en dan weer helemaal nergens over. Eindoordeel over deze EurAzië -soep is toch positief, want het was soms echt heel mooi. Carré blijft een mooie zaal, maar verkoopt wel de eerste rijen zodat je de halve voorstelling niet kunt zien, foei!

Decor is mooi en gelikt, publiek wordt ronduit hebberig van de commode met handige uitklapconstructie. Publiek wordt ook hebberig van de actrice Roos Drenth, en daardoor heeft het aan het eind geen echte venijn. Zo’n leuke heldin gaat nooit echt dood, let maar op; wegens succes volgend jaar op de Regiedagen ‘Eden 2: the girl strikes back’