Prachtige voorstelling, mooi spel. Gecorrupeerde macht, luiheid en arrogantie en in gedrag walgelijk. Passolini en een fin de siecle. Hoe gedateerd ook, nu al weer een tijd vol actueel met Berlusconi (meesterlijke Andreotti overigens). Het stuk van Hekstroter staat er wat los van; minder Satire meer actueel. Voor het eerst een toneelstuk gezien waar op een prachtig inzichtelijke wijze het moeilijke en veranderende proces van een grote onderneming wordt aangegeven. De kritische accenten worden daar aangelegd zonder dat het ridicuul wordt. Een opmerking echter: vond de duivel iets te overheersend. Daarnaast zou ikzelf een figuur extra aan de tafel zetten (en de maffia weg halen); te weten de wetenschapper en hoe omgaan met macht (en de kansrijke en gevaarlijke nieuwe industriële revolutie: bio-technologie).

Jeroen Willems is God

Let wel, ik ben alleen fan van de Hollandia VOOR dat geschmier en gesmijt van Leenane Trilogie en de moeilijke aanstelleritis van de Bacchanten maar deze voorstelling is mijn lievelingsvoorstelling aller tijden.
Vijf jaar geleden ook al onder de indruk, maar nog te klein voor volledig begrip van de tekst.
En nu, vijf jaar later, (nog steeds?, alweer?) de meest relevante, de mooist gespeelde, belangrijkste, eenvoudigste, en verpletterendste voorstelling van het seizoen.
Een fenomenale acteur.
Briljante tekst.
Decor dat in 1 bestelbusje past.
En dan maar de hort op en overal spelen.
Ik geloof dat het daar allemaal soort van mee is begonnen…

Over het commentaar op het spel van Jeroen Willems; wat een geneuzel, dit is gewoon geweldig. Het is waar; hij heeft de zaal volledig in z’n zak. Het is af en toe bijna Toon Hermans (vooral bij het eten van het toetje) maar het blijft gevaarlijk en vliegt niet uit de bocht. Al vijf jaar wordt hij overal waar de voorstelling speelt de hemel in geschreven en het is nog steeds niet routineus. Bravo! Tekst, inhoud, spel, regie: geweldig theater. Maar wel vijf jaar oud. De thematiek was destijds iets om over te filosoferen, maar nu een echt probleem. Publiek is inderdaad lekker anti-globalistisch, anti-kapitalistisch en koestert zich in de persiflage. Inmiddels is het tijd voor een voorstelling over de zelfde problemen met meer stelling. Graag meer voorstellingen die zich niet “achter de dorpspomp verschuilen”.

Vorige recensent heeft de voorstelling duidelijk totaal niet begrepen. Als je het werk van Hollandia en Jeroen Willems vaker hebt gezien weet je dat “schmieren” een essntieel onderdeel in het spel en in de benadering van het materiaal/de tekst. Ik heb deze voorstellingen een aantal jaar geleden gezien en nu weer en ik vind dit gewoon een van de meest belangrijke voorstellingen van de afgelopen jaren. Nog steeds actueel en choquerend. Ontregelend en uitdagend. En ik ben niet eens een Hollandia-adept. Beste recensenten: wellicht iets minder consumptief kijken! En vooral niet met de rest van het publiek bezig zijn (raar om te vinden dat een publiek teveel reageert…). De vraag is: wat kan jij met deze voorstelling? En niet: hoe had die voorstelling moeten zijn?

Het valt te begrijpen dat als men vijf jaar lang een voorstelling speelt, men het na een tijdje ook wel een beetje leuk voor zich zelf wil maken. Dus stond Jeroen Willems in Twee Stemmen te schmieren alsof het gedrukt stond en kwam de aangrijpende tekst totaal niet aan (wat is dat bellevue-publiek toch een kut-publiek, telkens om het hardst lachen telkens als er iets grappig lijkt aan te komen.) Willems is een goede acteur en ik snapte wat er met de voorstelling gezegd moest worden. Maar de volgende keer iets meer begrijpend spelen alstublieft.

De acteerprestatie waren op en top, het inleven in de personages… was uitmuntend. Maar waarom dan zoveel tomaten? Laat ik het als volgt omschrijven, de Carlo Boshart imitatie was walgelijk. Uitmuntend gespeeld, maar ik vraag mij erg sterk af, wie op dit walgelijk idee is gekomen!