Hele jonge acteurs, die te enthousiast spelen om de tunnelvisie van psychiatrische patienten geloofwaardig te maken. Kleren zijn hippig, de vloer in kleurige linoblokken. Ah welnee, dit zijn geen moeilijke gevallen, maar gewoon pubers. Dood, liefde en leven, tja het is een hele opgave en daar komen ze dan ook achter. Door de hoge metafoordichtheid let je meer op de taal dan op de communicatie tussen personages als er al een conflict was. Tekst van Mathijssen zit vol met kinderlijke bespiegelingen op de liefde en uiteindelijk komt het goed. Tja, dat klopt voor alle pubers. Maar op toneel graag suicidalere gevallen als Romeo en Julia.

Een prettig stuk met een - heel klein - scherp randje. Twee patienten van een kliniek vallen voor elkaar, maar ze kunnen het niet aan. Wellicht lenen de dialogen van Mathijssen zich iets meer voor een strakkere benadering - de aandacht in het midden verflauwt een tikkeltje - maar als lunchvoorstelling in het Bellevue is de Venusvliegenval zeker goed te verteren. De aan de weg timmerende schrijfster kan misschien wel wat meer de verdieping opzoeken die ze in ‘Mijn Zwanenzang’ liet zien. Het stuk was vooral luchtig en prettig om naar te kijken, en het scherpe randje beklijfde niet (=1 tomaatje). Dit zal ook komen omdat de acteurs zo superfris zijn, hoewel dat ook zijn charme heeft: nieuwe stemmen bij een nieuwe stuk.

Eva K Mathijssen zou een jong schrijftalent zijn maar ik zie het nog niet. ‘De venusvliegenval’is saai & saai. Een jongen en meisje in (vermoedelijk) en gekkenhuis zoeken elkaars liefe maar het lukt niet. Veel gekabbel en gebabbel van weinig inspirerende acteurs. Een niet gelukt experiment, tja kan gebeuren.