Theatrale concerten, ik heb er een bloedhekel aan, maar dit is erg leuk. Gewei vooor het Brisk, dat geweldig met zich laat sollen en leuk mee doet in het absurde Batelaanse universum. Gewei voor Porgy Franssen, wat is hij toch grappig als ie leuk doet en voor Bart Kiene die echt heel veel van Bach houdt. Ik kreeg enorme vanuit-het-Concertgebouw-Amsterdam-Für-Elize vibes, werd sentimenteel en heb een beetje gesnottterd. Gewei omdat er gezaagd wordt op het podium, ik mag dat graag zien. Verplicht voor iedereen die weet dat muziekstandaards evil zijn. En natuurlijk een gewei voor Bach en (dat ik dit nog eens een keer zou vinden!) voor Henny Vrienten.

De verwijzing naar ‘They Shoot horses, don’t they’ is wat verwarrend. Het is weer ‘gewoon’ een stuk op basis van improvisaties. Niet iedereen is even goed in dansen of spelen, maar gelukkig hoeft ook niet iedereen even veel te doen. Dansen is goed, genoeg humor af en toe bijna ontroerend. Ik heb me ook zitten ergeren. De ‘Kill Bill’ soundtrack is natuurlijk erg goed, maar om hem zo af te draaien vind ik nogal makkelijk. Wat heeft ‘Kill Bill’ met deze voorstelling te maken? Verder ook een tomaat voor jongetje-meisjes- verhoudingen.

Geen goede voorstelling, maar ik ben nog wel aan het denken. Tomaat omdat ie volgens mij nog niet helemaal af was, volgens mij heeft Mafaalani met haar enorme grote theatrale gebaren gewoon meer try-outs nodig. Tomaat omdat het weer zo ontzettend achter die stomme lijst van de Stadsschouwburg Amsterdam blijft hangen. Natuurlijk zijn die tangodansers geweldig en ik hou niet eens van tango. Al het dansen was beter dan de tekst, zelfs Bokma’s dansen was mooier dan zijn teksten. Ik ben wel voor dit soort Shakespearemoord. Ik bezie Pierre-als-ouwe-lul-Romeo en jong-monddood-Juliameisje in een radicaal feministisch licht. Julia doet er dus totaal niet toe in dit stuk. Romeo kan wikken en wegen, contempleren, moorden. Julia is en kan alleen sterven. Ik deconstueer verder; Mafalaani=engel=Shakespeare. Verdomd interessant, maar ben er nog niet helemaal uit. Op het premièrefeestje na werd er de tango gespeeld en konden we dansen, sommigen van ons zelfs met de woest aantrekkelijke Capuletti’s. Eigenlijk moet dat elke avond kunnen, de voorstelling werd er beter van; liefde, leven, praten en dansen, all the world is a stage.

Mmm, ‘t bleef erg hangen voor mij. Niet echt persoonlijk (wat vinden zij als intelligente kunstenaars nu van deze zaken) en ook geen totaal bombardement aan kennis zoals Dood Paard dat bv zo goed kan. Weinig nieuwe dingen gehoord en me een beetje geergerd aan een gebrek aan bronvermelding. Supertomaat voor de man-vrouw verhouding in de voorstelling. Mannen vliegen en vertellen hoe de wereld in elkaar zit, vrouwen zijn bang in parkeergarages, komen klaar bij het winkelen, huilen als ze een auto kopen en zijn stewardess. Foei!

Inderdaad, fris en fruitig. De oude vertaling laat de taal van Shakespeare geweldig zingen en de waanzinnig slimme en virtuoze enscenering laat de plot voortdraven. Ben enrom te spreken over de DJ set op toneel, heb ik nog niet vaak gezien dat daar echt over nagedacht was en dat het zo goed werd ingezet. Damen had ik lang niet meer gezien, mooie rol, maar al het spel was erg goed. Andere heren zijn volmaakt vreemden voor mij (sorry pardon) dus hier speciaal een gewei voor hun. Alles dus in orde: dramaturgie, spel, plezier, maar toch enig gemis. ‘t Bleef op afstand en ik miste enig inhoud. ‘t Verhaal heb ik zelden zo prettig en duidelijk gezien, maar voor de rest kreeg ik niet veel mee.

Leuk! Geweien voor Jaike Belfor en Urmie Plein, leuke actrices waarom zie ik die niet vaker? Goeie tekst, lekker hard en snel, maar aan het eind heel kwetsbaar. Klinkt sentimenteel (is het ook een beetje; het gaat over een dood zusje) maar gaat niet schmieren. Doet niet overdreven urban, maar speelt wel in een surinaams gezin. Goede muziekkeus, niks mis mee.

Theater dat in de toekomst speelt en met een soort aliens. Waarvoor geweien want de verbeelding dient te worden gestimuleerd en er is al genoeg kostuumdrama op de wereld. Ook een speciale notitie voor het personage Pinkie, waar ik met veel plezier naar heb gekeken. Tekst is zoals hier al geschreven echt verschrikkelijk, ik was ook nogal afgeleid door de logistiek van al die poppen. Speciale tomaat voor de zichtlijnen in het Ostadetheater.

Ik vond het een zooitje. Man in lelijke jas maakt geluiden op drumdingen en speelt de moeder een politie agent en Daedalus (huh?), projecties, geluidseffecten en gegoochel (huh?). Verder geen sexuele spanning tussen de hoofdpersonages. Ik ken de film dat helpt niet met het oordeel, maar ik vraag me af wat je van de plot denkt als je het verhaal niet kent. In het making of voorfilmpje zeiden de makers, dat in een voorstelling met twee personages er niet zoveel gebeurt en dat het dan met een derde spannend wordt. Ik vraag het me af, in dit geval niet.

Geen goeie tekst, geen fanastisch spel, geen nieuwe inzichten. Maar waar ik me echt kwaad om maak is de muziek; Underworld, Prodigy allemaal platen van bijna tien jaar oud, kan echt niet. En als een van je thema’s de DJ is, zet er dan een goeie instalatie neer. Je hartslag gaat zich namelijk pas aanpassen aan de beat als je hem kunt voelen, niet ergens uit een box op het podium kunt horen. De dames achter mij verwoorden het uitstekend na afloop van de voorstelling. “Jezus nu ben ik pas echt moe, ik heb niet eens meer zin om te dansen.” Gelukkig was er daarna leuk na-loungen in de Krakeling, dat was een stuk opwekkender.

Voorstelling over gamen, slavernij en een overleden vader. Dat is nogal veel voor een klein uur. Beetje schools en braaf, maar het computer spel ziet er wel echt goed uit. Paar erg spannende momenten, bv als het publiek mag bieden op slaven en een duidelijke zak als echte dilemmma’s worden aangesneden; een game-omgeving leent zich niet voor filosofische bespiegelingen.