Leuk, misschien iets te leuk. Ziet er erg mooi uit, geweldig gewei voor voordoek en eerste beeld. Playback theater werkt leuk, maar was misschien iets spannender geweest als er iets meer discrepantie was geweest tussen tekst en wat je ziet. Maar wat zit ik hier nou weer te neuzelen. Ben benieuwd of we ‘m op andere voorstellingen gaan tegenkomen, zo’n mooie locatie is niet snel meer gevonden.

Idee is leuk, maar wel erg mager uitgewerkt. Draaischijf is niet gelikt genoeg, kostuums en acteurs zijn niet echt speciaal. Toen kwam ik bij de Heks terecht, dat was een leuk monoloogje, maar dat was het dan wel weer. Iets meer lokken, suspense en even een eigen beslissingsmoment hadden het beter gemaakt.

Ik ben voor fantasie op mijn toneel, maar hier kon ik geen drol mee. Het zag er erg goed uit, maar ik vond het allemaal erg onbegrijpelijk Haribo. Ben totaal onbekend met Dylan Dog (misschien voor Vlamingen een bekende held?), maar ben niet veel wijzer geworden. Acteurs spelen goed, maar op een of andere manier ging ik me er aan ergeren, maar niet te lang, want toen was het weer ploef uit.

Spannende voorstelling die gender, nature-nurture, integratie en puberteit onder de loep neemt. Ik ben voor meer Guus Kuijer als theaterschrijver. Fatma Genç voor wie de monoloog is geschreven, Ine te Rietstapt zich door de tekst, maar het mist af en toe wat lucht, net als de zaal trouwens. Verder een duidelijke tomaat voor het licht, wat een toestand.

Ali Ben Horsting en Lard Adrian zijn echte jongens. Dat is leuk om naar te kijken en te luisteren (Schubert!!). Voorstelling begint wild met een eindeloze hoeveelheid trivia, blote buiken en een gevecht met een w.c. plopper en moest eindigen bij de stille vissen, een klein kleipoppetje en een afscheidsbrief. De draai van woest naar verstild lukt niet, waardoor het een beetje zinloos wordt. Erik Whien heeft wel een aantal hele mooie plekjes gemaakt op de rommelzolder. Speciaal geweitje voor Adrian in rood jakje bij het meer.

Gewei voor het weer en het fort. Mals groen gras, narcisjes en een zonnetje waar ik de hele voorstelling een beetje tegen in kijk. ‘t Is een beetje traag aan het begin, maar dat geeft je wel genoeg gelegenheid om goed te kijken naar het huisje. Goed verhaaltje: lange man kan niet wonen in het huisje van zijn kleine vriendin. Gewei omdat ik een vrouw met een boormachine in de weer zie, tomaat voor het kabouter Plop orkestje, dat maakt het allemaal iets te snoezig en haalt het grote drama weg.

‘The Pillowbook’ en Perec zijn prachtig. Florence Foster Jenkins ondragelijk. En dan Woyzeck, net als ‘Eindspel’ helemaal kaal gebracht, maar het probleem is dat je dan niks overhoudt. Het probleem wordt getoond. Ik hou ervan, het is verdomd intressant. Het was nog lang na lullen in de Blincker. Maar lieve mensen, waarom dit alles in Frascati 1 in het weekend? Daardoor krijgt het iets pedants.

Spannende tekst die op het eind ook nog belangrijke uitspraken doet over wat familie in deze tijd betekend. Jammer dat de voorstelling zo klein blijft met een beetje lullig decor en niet de hele cast kan met de tekst overweg (tomaat Zwart). Graag dit eens met Het Toneel Speelt bijvoorbeeld, Esther Gerritsen voor de grote zaal, met Ariane Schlüter als sjagerijnige zus, Mark Rietman als rare broer en Angela Schijf als zusje. Kijk, als je dit bedenkt tijdens een voorstelling overtuigt die niet.

Totaal niet mijn stijl, maar het overtuigd wel. Rare-reli-barok-dans gaat af en toe teveel over de top maar is behoorlijk intrigerend en onontkoombaar. Heb in het midden een hekel gehad aan de voorstelling, maar was aan het eind om. Erg goed decor en mooie belichting.

Mensen, het is nu echt officieel en ik kom er voor uit. Ik begrijp geen reet van/ heb geen reet met Beckett. Als mijn favo dramaturgen clubje er zelfs voor mij geen chocolade van kan maken, dan weet ik het niet meer. Maar misschien is er hoop en lag het aan: de gezellige Pussylounge van Made in de Shade in Fras 2 die er doorheen bonkte; dat de achterste rij in Fras 1 toch echt te ver weg is; dat Jacob Derwig net vader was geworden; ik moe uit mijn werk kwam. Zie, ik hou de deur nog open. Voor de rest vind ik het meest absurde van ‘Eindspel’ dat een hele zaal er volkomen geïnteresseerd naar zit te kijken. Los van dit onbegrip, snap ik wel wat ‘t Barreland heeft uit te staan met die Beckett en dat ze dat erg goed doen. Maar ze zijn vaak zo grondig en ik zie met angst en beven nog eindeloos veel Beckett in het verschiet.