‘Jong Hollandia’ klinkt zoals ze eruit zien: jong, mooi, getalenteerd. En dat weten ze. Het is misschien daarom dat de arrogantie de overhand krijgt in deze voorstelling. De arrogantie om te denken dat een goed gespeeld verhaaltje over een parkeergarage en hun ‘persoonlijke’ gevoelens over shoppen mij genoeg interesseren om een dik uur geboeid in een theaterzaal te zitten. Vooral het vinexverhaaltje aan het eind krijgt van mij een dikke tomaat: hier wordt de mens die in een nieuwbouwhuis met IKEA-bank woont gemakkelijk te kakken gezet ten behoeve van de succesvolle, mooie jonge acteur die samen met nog meer jonge, succesvolle acteurs in een studentenhuis aan de van Baerlestraat woont. Waar je overigens altijd mag aanbellen voor een kop koffie; hij is er toch nooit. En dat is meteen typerend voor de voorstelling: de vorm is los, vol zogenaamde ‘ontboezemingen’, maar het wordt nergens echt gevaarlijk. Er staan een 8-tal mooie dure monitoren maar er gebeurt vrijwel niets mee: alle vertalingen van het woord ‘stad’ en veel erger nog: een video-open-haard (!!!). Soms lijkt het even de diepte in te gaan, door een onverwachte, mooie dansante scène, maar dan al snel word je weer naar de oppervlakte getrokken en gaat het verder op de kabbelende golven van het urbane leven…
Enfin: een goed gespeelde, onderhoudende, maar weinig diepgaande voorstelling.

Lekker losse voorstelling met veel ideeën over de Stad. Korte verhaaltjes, grappige scènetjes, videobeelden en een diashow maken samen een leuke voorstelling, en dat dan ook nog eens gespeeld door mooie jonge mensen. Ik heb veel boeken gelezen en documentaires gezien die Jong Hollandia waarschijnlijk ook heeft gebruikt voor deze voorstelling. Wat mij opviel was dat deze groep het thema een stuk lichter opvat dan veel Urbane Theoretici, die alleen maar negatief zijn over commercialisering, globalisering etc. Ik vind de manier waarop Jong Hollandia het thema benaderd een stuk leuker en voor mij meer waarheidsgetrouw (Toch een tomaat voor de minder uitgewerkte en minder originele stukjes die er ook tussen zaten).

Mmm, ‘t bleef erg hangen voor mij. Niet echt persoonlijk (wat vinden zij als intelligente kunstenaars nu van deze zaken) en ook geen totaal bombardement aan kennis zoals Dood Paard dat bv zo goed kan. Weinig nieuwe dingen gehoord en me een beetje geergerd aan een gebrek aan bronvermelding. Supertomaat voor de man-vrouw verhouding in de voorstelling. Mannen vliegen en vertellen hoe de wereld in elkaar zit, vrouwen zijn bang in parkeergarages, komen klaar bij het winkelen, huilen als ze een auto kopen en zijn stewardess. Foei!