Leuke jongens en een meisje spelen als of het een lieve lust is. Het ziet er allemaal lekker gelikt uit, echte kostuums, een heusch decor en opplaksnorren. Mooi geluidsdecor en er wordt echt goed gezongen. Ze hebben ook echt veel plezier in hun goeie meerstemmige samenzang en dat maakt het een beetje showerig. Vooral op het eind zit dat de echte ontroering in de weg.

Na lange tijd eindelijk in Amsterdam geland. Theater op rare uren, dat is altijd prettig. Het publiek verbroederd en is extra lief voor elkaar. Zoals altijd bij Van den Berg is de ontvangst en verzorging tot in de puntjes geregeld. De hele voorstelling lijkt tot op de seconde getimed, maar bij nader inzien is het leven (als je er gewoon voor gaat zitten met een kopje thee) van zelf al perfect gecomponeerd. Zoals altijd maakt het niet geregiseerde waanzinnig veel indruk; een woest dramatisch kat Baby en een theatrale postbezorger. Voorstelling is een hart onder de riem.

Willemijn van Zevenhuijzen is leuk en heeft de lachers dan ook zo op haar hand. Ook is ze goed in zichzelf zijn en haar confidenties/biechten zijn fijn genant. Minder goed kan ze overweg met het onderwerp: hoe het is om Paus te zijn. De mystiek en religieuze noodzaak zijn te ver weg voor deze Groningse en ze kijkt te veel neer op haar onderwerp. Het koor was prachtig!

Beelden, schmeelden. Ik snap het allemaal niet zo goed. Een hoop leuke scenes en beelden, maar ik kan er weinig chokolade van maken. Vorm, vorm. Ik ben niet zo goed in het ondergaan van dit gebeuren.

Hoeveel voorstellingen zie ik wel niet van mensen die gefascineerd zijn door de kerk? Het loopt zelden op iets verheffends uit. Maar nu: Topavond. Brabantse gezinnen in het Veemtheater die bij binnenkomst teleurgesteld constateren dat het geen echt theatertje is. Mooie inleiding over het maakproces, ontroerende voorstelling, waar de noodzakelijkheid vanaf springt. Daarna na-gesprek waar iedereen voor blijft zitten omdat het allemaal zo ingewikkeld en boeiend is. Pastoor geeft in vijf zinnen een haarscherpe analyse van de voorstelling en benoemd de kern van Mime. Binnen 10 minuten hebben we een discussie over de Bergrede, de man naast mij “ziet het geloof met zo’n pastoor weer zitten”. Wauw, je had erbij moeten zijn.

Natuurlijk geweldig ensemble, Fedja en Jacob zijn samen heel mooi. Voor het eerst echt van Hans Croiset genoten, in plaats van dat hij een man in pyama speelde, was hij gewoon een man in pyama. Het doet je denken wat er mogelijk is als De Theatercompany en TGA inderdaad dan toch gaan fuseren. Enfin, tijd vloog om, echt onderhoudend en thriller-achtig gedaan. Maar decor, hoewel ik het idee snap en goed vind, erg lelijk, klein en propperig.

Aha, een nieuwe lente een nieuw geluid. Tegen de bierkaai op beginnen goede vrienden een toneelgezelschap en spelen op de meest onogelijke locaties hun zelf gebrouwde Noodzakelijkheden, inderdaad Rock en Roll! Tekst is intrigerend, maar duidelijk een eersteling. Het boeiende gegeven dat we als mensen niets orgineels meer kunnen doen, wordt weggedrukt door allemaal intellectuele scheurkalender weetjes en anecdotes. Er wordt veel gerefereerd aan/geinspireerd door/gejat van Auteurs, ik dacht aan Borges en Nescio. Gelukkig houd ik daar wel van. De licht Discordiaanse open speelstijl staat haaks op en ontkracht de enorm gesloten en claustrofobische tekst. ‘t Maakt de avond gezellig (fijne badscenes) en de voorstelling licht, terwijl het allemaal nog veel verschrikkelijker moet zijn. Vraag me ook af of Romantisch einde cynisch of oprecht is? Scherper jongens!

Theatrale diashow van een Chinees, daar kwam ik op af. Het bleek geen theater maar een lezing, het waren geen dias maar foto- en videoprojecties en de Chinees was eigenlijk een Australier. Geen probleem. Heel persoonlijke performance, van een nauwkeurigheid in woord en beeld die ik zelden zie in ons Neerlandsch theater. Roerend en betekenisvol en ook gewoon wat het is. Geweldig om eens projecties te zien van een fotograaf ipv een multimediapodiumkunstenaar. Tao in theater, na Tan Dun en Wiliam Yang ben ik helemaal voor!

Groot Cultureel Erfgoed, dat is wat de Jantjes zijn. De hele zaal galmde samen met ondergetekende het onverwoestbare repertoire mee. Mijn gezelschap kon niet genoeg het schrille contrast met de uitvoering van enige jaren geledenbenadrukken, maar ik heb toch een erg leuke avond gehad. Ik ben zelfs mild over de nieuwlichterij van The Lau, die met het liedje “De vriendschap” weer een nieuwe loot aan de Jantjesboom heeft geschreven. Birgit Schuurman is enig, maar heeft echt een probleem met het uitspreken van de R, wat in een musical waar het woord Jordaan tachtigduizend keer voorkomt echt jammej is.

Heel sexy, zweterig, lekker. Wel echt een wijvenvoorstelling, althans mijn totale publiek was vrouw. Dat je met drie in een hokje gaat, vind ik niet helemaal gelukkig. Met tweeen is denk ik spannender. Vooral luisteren naar het spannende genot van de andere peepshows is heel leuk. Fantasisch dat het zo lekker ongecompliceerd over sex gaat.