Nou dat was een prachtige avond toneel, een mooie avond uit. Het voelde belangrijk en mooi, mede dankzij Neil Young. Soms werd ik geemotioneerd, maar te vaak moest ik lachen, waardoor het maar niet pijnlijk werd. Een beetje te light allemaal. Elsie de Brauw is erg goed (Theo denk ik zo), Hadewych Minis is een enorme stoot en Chris Nietvelt heeft de geheime hoofdrol. Met de mannen had ik het minder op. Na het lampekap gedoe haakte ik af, vooral het door-de-wand-in-de-schouwburg-gang-met-camera’s vond ik vermoeiend. Ik begreep het geloof ik allemaal niet zo goed. Ben heel benieuwd naar hoe het op de podium plaatsen was….

Ach ja, weer een volgende poging een rockmusical te maken. Toch worden dit soort voorstellingen nooit echt Rock, omdat het niet echt hard ruig met zweet en bier mag. Van Houten is goed, maar een beetje truttig, maar dat klopt ook wel bij de rest van de voorstelling. Kamerling heeft wel de focus, loopt wat energiek van A naar B en is ook nogal braaf. Af en toe erg goede teksten af en toe tenen krommend, maar wel een met lef, waarvoor dus een gewei. Regie moet alles ongelofelijk truttig te illustreren met hoedjes, schortjes en gedoe, enorm antirock; tomaat. Dan zou ik klaar zijn, ware het niet dat mijn feministische inborst zich niet laat verloochenen. Alle dames in sexy lingerie in lust opwekkende standjes en Kamerling slecht een miliseconde in een zedige onderbroek met langepijpjes. Publiek geeft opendoekje voor de schaamstreek van Jelka en de billen van Ma. Ik protesteer!

Sanne Vogel groeit en wordt beter. Gemeen genoeg valt daardoor meer op wat de zwakke plekken in haar spel en in deze voorstelling zijn. Veel logistiek gedoe met microfoons en rekwisieten wat spel in de weg zat. Microfoon was dramaturgisch wel te verantwoorden keus maar gaf voor mij te veel afstand. Veel tekstfoutjes, jammer. Verder twee goede onderwerpen in een voorstelling, dat is er een teveel. Supergoeie projectorscene straalt in een voor de rest warrige avond; simpel helder idee en prachtig spel, dat had wel een uur mogen duren. Kill your darlings Sanne!

Ach, je kan er echt van alles op aanmerken, maar het was heel leuk om naar te kijken. Nilo Berrocal Vargas is een innemend podiumdier. Tekst was niet geweldig, maar er was veel te herkennen en het eindigde mooi strijdbaar. Buiten was het koud, maar de warmte van Zuid-Amerika en de rode revoultie gloeide even in het Ostadetheater.

He er gebeurt iets in De Hallen, dacht ik bladerend in de Uitkrant. Benieuwd naar de toestand van dit toekomstig Harry de Winter project, ging ik naar deze voorstelling; het zou iets zijn over Dostojevski en van Maastrichtse academie mensen. Marge, marge op een rare locatie; ik ben er dol op. Nog nooit bij mensen over de vloer geweest die het publiek letterlijk zo in de kou laten zitten! Dat had veel te maken met de onverwarmde tramremise, maar nog meer met het totale gebrek aan interesse in publiek. Dat theatermakers om hun publiek geven, kun je, behalve aan de enscenering, aan veel merken. Je kunt welkom onthaald worden en geprezen dat je ondanks de verkeerde vermeldingen, telefoonnummers en bewegwijzering de weg hebben gevonden naar de voorstelling. Je kunt in een publieksruimte zijn waar kacheltjes zijn aangezet, kruiken en mutsen worden uitgedeeld om de kou te verjagen. Tijdens de voorstelling kan thee en enorm sterke drank van hand tot hand gaan om de januarivorst het hoofd te bieden. De voorstelling zou ingekort kunnen zijn omdat 1 1/2 uur echt te lang is in deze kou. Naderhand kan je uitgenodigd worden om even op te warmen voordat je weer naar huis gaat. Allemaal niet gebeurt. Ze hadden mee ook een kaartje kunnen verkopen. Niet gebeurt, te veel met zichzelf bezig. Om Barreland repertoire te spelen op een Hollandia-locatie is meer nodig dan talent: een gastvrij hart.

Fijn dat Mooser TH zich eens even flink opwind over deze voorstelling, dan hoef ik dat niet meer te doen. Ik onderschrijf de ‘smal’-heid van deze voorstelling, maar ik denk toch echt niet dat er prake is van azijnpisserij. Daarvoor leveren de acteurs (Mirjam Stolwijk!!) een te grote inspanning, zijn de vondsten te kolderiek en getuigt het allemaal van te veel kloten. Toch zat ik me al snel te vervelen. Ik zat erg te wachten op MEER, maar dat bleef tot het laatste kwartier uit. Gedeeltelijk door de classic FM score die onder de hele voorstelling zat. Graag poppenkast met live-muziek in de bak (of er boven zoals bij het Kerstcircus) dan krijg je mij ook aan het kraaien. Nu was het (o gruwel!) voornamelijk amusant.

Goed idee, goede tekst. Fijn dat er over dit soort enorm moeilijke hedendaagse dilemma’s eens begrijpelijk toneel gemaakt wordt, in plaats van eindeloze filosofische woordenstromen. Naast kinderen en honden heeft nu ook de robot intrede gedaan als onverslaanbare tegenspeler. Leuk om naar te kijken en dramaturgisch ook nog boeiend. Jammer, echtjammer dat het niet echt pijnlijk mag worden en dat de schrijfster de laatste twee bedrijven niet heeft geschreven. De personages komen nu weg zonder een keuze genomen te hebben en het publiek dus ook.

Ik had er behoorlijk de pee in voordat ik naar deze voorstelling ging, want een boef had mijn kerstboom gestolen. Gelukkig had List de hele zaal beschilderd met silhouetten van prachtige dennebomen. Dat hielp. Niet slecht maar ik kan er moeilijk bij. Bij de laatste solist was mijn verbazing en concentratie vervlogen. Ik had vooral zin om zelf eens flink te bewegen in de buitenlucht.

Wie is Bram Coopmans? Dat is een puik staaltje acteren dat deze man daar weggeeft. Heb hem even opgezocht en ik heb hem blijkbaar al best vaak gezien. Totaal niet opgevallen, ik ben nu fan. Tekst is goed, laat veel kanten zien en is blijkbaar ook erg speelbaar. Hele mooie bedopmaakscene, er was lekker de tijd. Tomaatje voor het einde, ‘t was verontrustender geweest als de twijfelende terrorist weg was gebleven.

Jaja, dit is natuurlijk een geweldig gat in de markt. Een soort theatersport-dogtroep-mime-circus-objecttheater. Orginele beelden, inventiviteit, enthousiasme en humor. Maar het kan mij allemaal niet bekoren en ik bleef demonstratief zitten terwijl de rest van de zaal ging staan.