Aansluitend op de vorige recensies is het niets dan lof over deze voorstelling. De enigszins koude locatie leek exact aan te sluiten op de intentie van het stuk waarin een obscure en sprookjesachtige sfeer wordt gecreëerd, met daarentegen de ellende van een junkachtig bestaan. De uiteenlopende en complexe karakters maakt het de kijker niet gemakkelijk, maar je wordt daardoor des te meer meegetrokken in deze trip. De jojo-beweging van fictie naar realiteit en weer terug, is een waar spektakel en geeft stof voor een leuke discussie. Ondanks het feit dat er relatief veel (hoofd)rollen waren, gaf dit geen enkele reden tot irritatie, gezien de acteurs erg overtuigend naar voren kwamen. Al bij al een knappe prestatie. Het is nu wachten op de volgende productie van J. Korevaar.
O ja, Floor, misschien is een abonnementje Carré iets voor jou? Schrijf anders in het vervolg meer inhoudelijk.

Jaja, het was koud. maar wat ik heb gezien en beleefd was een op zijn minst wonderlijke vermenging van het russische leven met de amsterdamse realiteit. Lang niet alles begrepen, heb ik mij toch prima vermaakt. Knus en warm onder de dekens gaf het een groot saamhorigheidsgevoel. De strijd tegen de elementen en de strijd van de mens met elkaar en vooral zichzelf. talentvolle spelers, een mooi vertaalde tekst en een elke keer weer verleidt worden tot hoop om daarna g3enadeloos te worden geconfronteerd. Niet alleen de kou kan zeer doen. Het leven des te meer.

Hierbij even een reactie op voorgaande recensie.. Ook ik was aanwezig tijdens deze try out. Heb tevens ff moeten zoeken naar de lokatie die verscholen ligt tussen de Kinkerstraat en de Bilderdijkkade. Aldaar aangekomen werd ik in tegenstelling tot deze Floor(?) wel dégelijk begroet en kon ik me opwarmen in een ruimte die verwarmd werd door een hetelucht kannon! onder het genot van een kopje warme glüwein. Op de tribune lagen dekens om je mee in te pakken.Vervolgens heb ik erg genoten van de voorstelling. Hulde aan de spelers die de kou wegspeelden en me een aangename avond bezorgden. Achteraf werd ik uitgenodigd om nog even na te praten onder het genot van zelfgemaakte russische hapjes en vodka! Dus Floor blijf jij maar lekker warm op de bank een hollywoodfilm kijken met een bak popcorn voor je neus.

He er gebeurt iets in De Hallen, dacht ik bladerend in de Uitkrant. Benieuwd naar de toestand van dit toekomstig Harry de Winter project, ging ik naar deze voorstelling; het zou iets zijn over Dostojevski en van Maastrichtse academie mensen. Marge, marge op een rare locatie; ik ben er dol op. Nog nooit bij mensen over de vloer geweest die het publiek letterlijk zo in de kou laten zitten! Dat had veel te maken met de onverwarmde tramremise, maar nog meer met het totale gebrek aan interesse in publiek. Dat theatermakers om hun publiek geven, kun je, behalve aan de enscenering, aan veel merken. Je kunt welkom onthaald worden en geprezen dat je ondanks de verkeerde vermeldingen, telefoonnummers en bewegwijzering de weg hebben gevonden naar de voorstelling. Je kunt in een publieksruimte zijn waar kacheltjes zijn aangezet, kruiken en mutsen worden uitgedeeld om de kou te verjagen. Tijdens de voorstelling kan thee en enorm sterke drank van hand tot hand gaan om de januarivorst het hoofd te bieden. De voorstelling zou ingekort kunnen zijn omdat 1 1/2 uur echt te lang is in deze kou. Naderhand kan je uitgenodigd worden om even op te warmen voordat je weer naar huis gaat. Allemaal niet gebeurt. Ze hadden mee ook een kaartje kunnen verkopen. Niet gebeurt, te veel met zichzelf bezig. Om Barreland repertoire te spelen op een Hollandia-locatie is meer nodig dan talent: een gastvrij hart.