Intrigerende inhoud die me aan het denken houdt.
Een mooi passend decor, en een spel/regie stijl die tekst en thema helemaal tot hun recht laat komen.
Mooie vondst om het hondje Aibo, vol humor, de poot op de zere plek, n.l. het onvermogen tot onderling menselijk contact, te laten leggen. Dit soort nederlands tejater is op heel eigen orginele wijze verwant aan de thematiek en visie van Michel Houellebecq.Graag meer!

Goed idee, goede tekst. Fijn dat er over dit soort enorm moeilijke hedendaagse dilemma’s eens begrijpelijk toneel gemaakt wordt, in plaats van eindeloze filosofische woordenstromen. Naast kinderen en honden heeft nu ook de robot intrede gedaan als onverslaanbare tegenspeler. Leuk om naar te kijken en dramaturgisch ook nog boeiend. Jammer, echtjammer dat het niet echt pijnlijk mag worden en dat de schrijfster de laatste twee bedrijven niet heeft geschreven. De personages komen nu weg zonder een keuze genomen te hebben en het publiek dus ook.

Een discussie over ethiek in een toneeljasje gegoten.

Sterke dialogen. Kreeg alleen af en toe niet de kans om alle tekst binnen te laten dringen, zulke ingewikkelde zinsconstructies zaten er tussen, en de acteurs praatten soms nèt iets te snel.

Sterk spel. Vond Jan Kruit echter niet zo sterk. Heeft bijna alle tekst met dezelfde intonatie ‘opgezegd’.

Meeste complimenten nog voor het decor. Dat tot in de puntjes uitgewerkt was. Erg bijzonder.

Goede acteerprestaties van alle acteurs. Een origineel thema en een goede, beklemmende uitwerking. Daarnaast zijn de mediaeffecten op een goede manier verwerkt in de voorstelling. En natuurlijk mogen we hierbij de Aibo niet vergeten die met een vette knipoog wordt ingezet.

Eindelijk een stuk dat aansluit bij de actualiteit en de discussie over brandende eigentijdse thema’s aanzwengeld op een genuanceerde manier.
Gelukkig is door een strakke regie en sobere speelstijl de valkuil van een soap achtige toestand vermeden terwijl ik toch, of juist daardoor, geraakt werd.
Petje af voor de schrijfster/regisseur Marijke Schermer en de spelers, met name Jan Kruit (Max) en Dagmar Slagmolen(Iva). Aanrader!

Boeien eigentijds thema,genuanceerd uitgewerkt, strak geregiseerd en ingetogen gespeeld waardoor de tekst extra ondersteund en een melodrama vermeden werd.
Vooral het krachtige spel van Jan Kruit (Max) en Dagmar Slagmolen (Iva) viel op. Zij pasten perfect in de aparte eigen regie stijl van Marijke Schermer.
Klein minpuntje; wellicht te filosofisch en intellectueel voor een publiek dat niet gewend is op die manier naar tejater te kijken.

Heerlijk, een uitdaging om heel goed te luisteren! Het had nog best even door mogen gaan.
Het ging dus niet over de zin of onzin van een financiële claim, maar vooral over hoe deze mensen omgaan met tegenslag en emoties. Dat is voor iedereen herkenbaar zoeken. En hoe ga je dan om met inzichten die onderweg ontstaan? Sla je dan een ander pad in? Of zet je je gekozen weg voort tot het bittere eind. Ja, soms proef je ieders twijfel - heel duidelijk uiteraard bij Max (Jan Kruit) en Marrie (Saskia Temmink), dat is zo herkenbaar, maar zelfs bij de sterk spelende Iva (Dagmar Slagmolen).
Een heftig thema, maar met een verrassende luchtigheid en humor in de aankleding uitgewerkt. Wie raakt niet in de ban van Sony Aibo?
Zeker de moeite waard om (later nóg een keer) te gaan zien.