Even snel de strenge kritiek: spelkwaliteiten onevenwichtig verdeeld, af en toe trekt het wat, kutstuk. Maar onverwacht leuke avond! Fantastisch ontroerende momenten, schaamteloos, echt grappig. Azzini houdt stand tussen sterrentoneel, een soort kruising tussen een frisse schoolpresentatie en West-End. Gijs Naber vervult de rol van enige echte acteur erg aardig. Maar toch een verrassend gewei voor Johnny de Mol, waar ik echt totaal geen vertrouwen in had, hij overtuigt. Ik zie ineens die Hamlet zitten. Hoewel de dames een cdsingle hebben (waarom in Godsnaam dat liedje?) is het heren duet één van de hoogtepunten van de avond. Geen diepgang, maar leuk romkomtoneel.

Oei, dat is geen goeie seizoensstart. Boe wat een ratje toe van mimeexpressie. Decor lijkt leuk, maar wordt helemaal dood gespeeld; op alle bankje moet even gezeten worden aan alle paaltjes even gefrut. Waar ging die rare sexuele opwinding in godsnaam over. Waarom al die talen bij/door elkaar? Alles werd drie keer geillustreerd, decor+spel+soundscape. Even werd ‘t intrigerend, wat had ze allemaal bij zich in dat tasje? He een gewei (zie boven), kleine intrigerende spullies, dat boeit meer dan een paaldans

Verlaat maar toch nog een reactie op dit moois. Sanne van Rijn vouwt zorgvuldig en precies een prachtige voorstelling. Carola Arons is erg liefdevol voor het gevouwene. Christine van Stralen is goed strak gehouden en Wim Opbrouck mag ook mijn vader zijn. Daarnaast prechtige dieren. Hoewel ik het niet vaak zeg, maar van mij mag dit ook de grote zaal in. Meer en groter.

Goed onderwerp, goed uitgewerkt. Joan Nederlof had volgens mij deze avond niet helemaal de vorm, of ze is te streng voor haar personage, want de moeder is wel erg erg. Lineke Rijxman steelt de show. Veel mensen vinden haar ontroerend als vierjarige, maar ik ken genoeg vrouwen van in de veertig die net zo de hele tijd alles willen oplossen. Als je op die laag naar haar kijkt, niet als 4 jarige die volwassen doet, maar als volwassene die zch maar niet onafhankelijk kan opstellen, is het ook erg geestig en pijnlijk. Geweldig idee dus en erg goed gespeeld. Mooiste moment vond ik echter de (ook al door DA opgemerkte) K3 dans van Willem de Wolf. Eindelijk brak het open, ging alles echt leven en werd ik geroerd. ‘t Duurde wat mij betreft te kort. Bij de fantasie van de dochter, brak mijn buurvrouw. Een mollige moeder in de tuin die naar koekjes ruikt, fuck that: K3 dat is pas leven.

Zo ziet u maar, The Glasshouse laat de gemoederen niet onberoerd. Over de volgende interventie van dit gezelschap. Nou nou nou, er gaat er wel eens eentje de mist in, zou ik zo willen zeggen. Kijk; het kon heel wat worden, toneel over toneel, intermediatextu alles. Radio, heel veel snoeren, Titus, live ethervervuiling, beelden uit Rome en een regisseur met een Earth Wind and Fire t-shirt aan. Maar het wordt me toch een partij onbegrijpelijk, en vervelender, saai.

Mooi, stil, leeg en waanzinnig precies. Zen theater, je moet er tegen kunnen. Ik vond het bij tijden prachtvol. Geluidsdecor vond ik dan weer vaak vervelend, ik ging een beetje op zoek naar geheime clous in de tekst, maar die kon ik dan weer niet verstaan. Aan het eind was ik geroerd en was ik zelf ook wat stillig. Helemaal af.

Snel, slim en spannend theater. Fijn vrouwen op het toneel als zelfstandige personages, niet als vrouw van…. Heel goed om eens terug te kijken op de psychoanalyse, vooral in het theater is daar een hoop zinnigs over te melden, vooral als je het zo fysiek invuld als Heuer dat doet. Marlies Heuer is enorm goed, wat genieten we toch van haar deze afgelopen seizoenen!

Ja, nieuw, experiment. Ik noem dit gewoon Avant-garde. Moeilijk te begrijpen hoor, al die lagen. Slingert tussen tenenkrommend genant en verdomd interessant. Jammer dat het nooit eens echt even uitpakt en totaal betoverend theater wordt. Daar hoopte ik echt op met dat lampje. Maar dat kadootje kreeg ik niet en ik bleef een beetje beteuterd achter.

Multi-media-monologen-meuk. Vermoeiend. En ik zeg het nog een keer: GEEN GEBOORTE FILMPJES OP HET TONEEL. Gezellige avond dat dan weer wel.

De Paardjes doen aan introspectie. Nu doen ze dat wel vaker en aan de lopende band, maar nu eens zonder heftige soundscape. Het was daarom vooral erg gezellig, we kregen toastjes met brie en dia’s. De toastjes bleven onhandig aan de onderkant van de schaal plakken en de dia’s waren soms niet scherp. Het was kneuterigheid troef. Veels Ahs en Agossies bij jeugdfotoos en kindergrut. Acteurs die naar fotoos van hun kinderen kijken, zijn in één keer geen acteur meer. Qua spel ging het wel vaker mis, Kuno’s woede uitbarsting en agressie viel erg dood tussen alle gezeligheid. Maar misschien was dat juist zo enorm goed eraan, dat iedereen zo rond de middendertig in z’n cocoon aan het vergeten is hoe je je goed boos maakt. Anyway, ik heb nog een groot kritiek punt: Brand bier! Wat een monsterlijke stijlbreuk!