Mooi geluid van Florentijn Boddendijk, superstereo, een heusch geluidsdecor. Eerste scenes mooi, maar wordt per scene minder. De met liefde geschilderde Oud Hollandse Scenes worden cabartesk Sub-burbia bashing. Abke Haring is electrifying en heeft leuke chemie met Walter Bart, maar beide blazen iets te hard voor het intieme Gasthuiszaaltje.

Mime-vrouw Ine te Rietstap is zo ergens mid-carreer. Een tijd voor bespiegelingen, terugkijken en je orienteren op andere vormen. Voor deze voorstelling werkt ze met Dansers, voor mij onbekende lichamen. Ze hebben het over voorstellingen die ze ooit van hun stuk hebben gebracht. Ik ken de voorstellingen niet, maar wel het gevoel. Ik probeer me altijd te herinneren in taal, zij in een beweging. Een mooie avond, die mij niet alleen hartstochtelijk deed verlangen naar voorstellingen die ik niet heb gezien, maar ook naar een avantgardistiser tijdsgewricht en alle mooie avonden die ik nog in het theater zal hebben.

Deze avond wordt in mijn herinneringen steeds leuker. Theater Aan Zee, altijd te ver weg in Oostende manifesteert zich even bij mij om de hoek in de Brakke Grond. Gastheerschap (garnalenkroketten en jenever), een te laat optreden van een bandje waar je eigenlijk te moe voor bent maar toch naar gaat luisteren (AIDA, wilde Avantgarde Kunst (Steffie van Cauter), couleur locale (prima korte docu over vissers) en een meesterstuk. Liesa Naert blaast je met haar perfectionistische ‘4.48 Psychosis’ makkelijk van je stoel. Zo’n monoloog waardoor je gaat denken dat je nog veel van haar zult horen. Wild en gezellig zo’n avond theater, helaas dan weer geen zee in Amsterdam.

Mensen, kunnen we ophouden onder de indruk te zijn van 3,5 uur toneel. Dat is de gemiddelde duur van een voorstelling tegenwoordig, waarom mag dit dan ineens een toneelmarathon heten? Goed zo lang is dat dus niet en daarnaast ging alles te snel en te veel. Niks mag pijnlijk, moeizaam of ongemakkelijk worden. Supersaai veel teksten, supersaai veel tijdsbeeldanecdotes, tja dat vind ik dan saai. Na 3 uur toneel begint de voorstelling eindelijk wanneer het personage Henk (Peter Blok) opkomt. Acteurs zijn niet slecht, maar hebben zo weinig te doen. Realistisch en “het is wat het is toneel”, noemt Wilfred Takken dat. Dat is nou precies niet de reden dat ik naar toneel ga.

Stand-up Philosophy, dat is een term waar ik eerst wat pukkeltjes van kreeg, maar ik moet zeggen dat het erg goed de lading dekt. Leuk project; Laura van Dolron en Lizzy Timmers zijn innemende dames en er wordt lekker wild en snel hardop gedacht. Toch verdwaalt Dolron volgens mij in haar eigen materiaal, vooral omdat ze Thoreau’s filosofie uiteindelijk toch serieuzer neemt dan het liberalisme. Boeiend, een nieuwe generatie makers en denkers dient zich aan.

Na wat ergenis over de ontwikkeling van Kassys, ben ik weer enthousiast. Weer een filmpje, weer herkenbaar groepsgedrag, maar deze keer iets meer venijn. Regelmatig heel geestig en in het midden een naargeestige draai. Teksten niet goed genoeg en mediacommentaar snap ik niet. Rijkt net niet hoog genoeg, maar diversiteit van cast en optreden Liesbeth Gritter zelf, zijn genoeg.

Tooneel. Ik houd hier dus helemaal niet van. Alles net niet uitgesproken genoeg. Mooie kostuums, maar wel tuttig mooi. En een cast die niet goed op de “hoe draag ik een cape zonder dat het lullig is” les is geweest. Een zinloos draaiend vlak, met O gruwel precies op de afgetapete plek een Stoel komt te staan. Stefan de Walle speelt als een personage op een oude sprookjes plaat en on top of that een Paleis van Boemerige soundtrack. Arg. Maar tweede helft veeel beter, politieke intrige kraakhelder en beide dames sympathiek, zowel in rol als spel. Goede voorstelling, maar zo geweldig niet mijn smaak.

80 minuten onvervalste onversneden Jongewaard. Je krijgt een enorme bak geschreeuw, spuug, gefriemel, Rob de Graaf, lelijk decor, terzijdes en noodzaak over je heen. Gerustellend verwarrend. Nu ook met elektrische viool en orgel. Speciaal gewei voor Almeerder, die het zich stoïcijns laat aanleunen.

Because of the inspirational recension of NRC-writeres Isabelle Steenbergen, I found the entry for this piece. First let me compliment her and the redacty of the NRC, that is balls. Then what about the play. I like the Paardjes and I mist them. They where in hide-out behind their desks and on the t.v. I do not like my actors on t.v. (see also my problems with ‘Opening Night’). So and then I thought it could be much extremer. I like the kermis on the end and the boring meeting, but maybe not the scale of things. Maybe it shoould take 5 hours? Or do it on a big scale in the Muziektheater? I don’t know, maybe it was a little bit to pleasant. I like it more from the toilet ripped.

Nog nooit vertoond: de totale artistieke kern van de Mug samen op de vloer. Het is een geniaal staaltje identiteitsjongleren, Mug is in de vorm mens-rol-personage-publiekepersoon-transparantie-mystificatie meesterlijk. Leggen met en bij elkaar ook de vinger op de zere plek: zoveel zelfbewustzijn, inzicht en postmoderniteit maakt elk onderwerp triviaal en theater onmogelijk. Ben erg benieuwd naar volgende voorstelling, volgens mij hebben we nog niet het laatste gezien van Marcel als Turk.