Diverse elementen die mij diepzinnige raakten. Gekut met rolstoelen en gekut in speeltuintje. Fijne cast, wat een verwennerij. Actie-stuk-nagesprek, allemaal hele sterke dingen, maar voor mij iets te achteloos gestapeld. Net niet briljant, maar wel met een van de beste scenes van het seizoen en hopelijk het begin van meer Marien Jongewaard in het jeugdtheater.

Prima te doen zo’n marathon, de tijd vliegt. Hans K. buldert vrolijk, Alwin P. loopt afgemeten, Fedjav H. kijkt moeilijk en Eelco S. draait rondjes. En Roeland F. staat op het podium, war hij thuis hoort. Zo zie ik ze graag. Maar het meest geniet ik van Hadewych die de fantastische scenes op Antartica mag spelen. Veel geweien voor Kushner die episch toneel schrijft dat alle huis- en wachtkamers problematiek overstijgt. Verdomd interessant stuk. Bowie hielp me niet zoveel als Young eerder, maar ik ben een afvallige fan. Tomaten voor zichtlijnen in de schouwburg, zaal is niet perse de ideale positie. Veel hoofden zonder lichaam gezien. En ook een tomaat omdat het gewoon ‘goed’ was, terwijl ergens in de pauze, ‘heel erg goed’ aan de horizon schitterde.

Nou ik von het lekker wel leuk. Wat passen dingen soms mooi in elkaar. Zoals prikkers in aardappels, vingers in schedels en piemels in konten. Lekker poeren, ik werd namelijk een beetje iebel van de Grote Onderwerpen. Fijn kort ook.

Velen waren me voor. Maar ik vond het ook ontzettend goed. Lang leve de kleine zaal, denk ik dan maar als we allemaal met rode ogen onhandig Bellevue uitschuifelen. Erg herkenbaar en zonder enig reserve gedaan. Gewoon eens in de zoveel tijd hernemen aub, we hebben het nodig.

In deze donkere dagen, waar bezinning, zingeving en lucht van gebraad heerlijk mixen, denk ik terug aan Winterverblijf, de nieuwe Lotte van den Berg. Er waren na de vorstelling vuurkorfen en gluhwein. Deze gezelligheid compenseerde de eenzaamheid, mislukking en dwarsheid van de avond maar weinig. Veel grote onderwerpen en gedachten, kleine handelingen. Publiek en voorstelling komen er niet uit. Na de perfecte compositie Stillen, nu een essayistische poging. Verdomd interessant, gaat u vooral verder, ik loop graag een stukje met u op.

Gezellige voorstelling. Niet zo heel erg “een eigen versie van de film”, maar juist leuk om de vertaling naar toneel en nu kijken. Open en enthousiast. Twee goed getimede opendoekjes. Jammer dat die boxring/vecht/opgesloten in een vierkant metafoor maar blijft opduiken bij urbanjongeregroepen van nu. Weg met dat stomme decor, pak gewoon de hele vloer en speule. Wel een beetje weinig, een krap uur toneel, maar wat wil je ook als alles met zo’n rotvaart gespeeld wordt.

Lang geleden gezien, maar kwam kaartje tegen en moet er toch nog wat over zeggen. Dit was wild! Onbegrijpelijk, lelijk, overdreven, schreeuwerig, smakeloos en onnodig. Hoera!
Jammer dat we op het Holland Festival moesten wachten voordat voorstellingen die zo op de huid van de actualiteit gemaakt zijn eindelijk de provinciestad Amsterdam aandoen.

Kijk die hele Kieslowski kon mij damals ook al niet bekoren en Simons’ enscenering brengt daar geen verandering in. Ik vind het dubbel duiken; religieuze geboden en godsverlangen menselijke maat geven en de open postdramatische speelstijl. Het kabbelt voort, het leven is erg de dilemma’s onmenselijk groot en uiteindelijk is het allemaal best saai. Maar als kerkdienst en meditatie geslaagd (en misschien op lange duur toch krachtig) want mijn verlangen naar overgave en passie is weer extra aangewakkerd.

DNA presenteert een cast die niet alleen in culturele achtergronden waanzinnig divers is, maar ook in spelopleiding en vermogen. Hoe verder in het stuk, hoe kleiner de bezetting en hoe beter de voorstelling. Zo’n diversiteit horen spreken over “de ander” is prikkelend, maar door actualiteitsgrapjes, typetjes en groene panties doet ‘t soms aan schooltoneel denken. Massahysterie/”politiek van vandaag de dag”-lijn, die bij inleiding hard wordt ingezet, verliest het van het stuk: Berenger (Sabri Saas El Hamus speelt hem heel prettig niet als held; een wat vervelend/verveeld mannetje) alleen met zijn rug tegen de rest van de wereld.

Ergens moest een concept zijn, met al die witte deuren op het toneel. Iets met binnen en buitenwereld en sport en spel. Vooral heel lang en ondanks het vele schrappen liepen er toch nog allemaal personages rond, waar ik geen raad mee wist. Mark Rietman is charmant en Anneke Blok handenwringend en hun huwelijk lijkt me pijnlijk maar het interesseert me niet. Leeftijdsverschillen en spelkwaliteiten zijn enorm, timing en teksten zitten nog niet zo geramd bij iedereen als ik bij Boermans verwacht. Redelijk burgerlijk toneel wat ik waarschijnlijk weer ga vergeten.