De kostuums zagen er in Het Parool zo mooi uit, het deed je denken aan ‘Zinsbegoocheling’ en ‘De Cid’, maar het blijkt maar weer dat mooi op de foto iets anders is dan mooi in de voorstelling. Dat ze dan ook nog uit elkaar vallen is best erg. Ook erg was den muziek van Harry de Wit, vooral veel en hard. De voorstelling bleef allemaal erg statisch en op het podium: vorm, vorm vorm. Een gewei voor Titus Muizelaar die zich er niks van aantrok en gewoon speelde als altijd, maar voor de rest: Oei!

Tjonge, wat een ongelovelijk slecht stuk zeg. Wauw, het eerste bedrijf is echt dodelijk saai. Zodat je dan wel weer extra aandacht hebt voor het mooie video-filmpje op de achtergrond. De andere bedrijven waren ook saai, met graag speciale aandacht voor het derde bedrijf dat ook nog stom is. Toch nog iets goeds te melden, het ensemble gaat er helemaal voor, vooral Piere is lekker bezig. Nieuw voor mij was Leon Voorberg, die in het vierde bedrijf met zijn vrolijk kwispelend geslacht de lachers op zijn hand kreeg. Voor elk bedrijf een tomaat en een gewei voor TGA. Sorry, pardon.

OK, Bert Luppes in een zwembad is een mooi gezicht, maar daar was ik na een kwartier toch ook wel weer op uitgekeken. Ik begreep er niks van, wie waren deze mensen, waar gaat het over? Mm, iets met dubbelgangers en schijnwezens misschien, na een tijdje gaf ik het op. Toch een gewei voor de mooie moord op het eind, maar voor de rest wat mij betreft een Gouden Tomaat; veel moois geprobeerd, grote ambities, stomme voorstelling.

Leuk ding, erg gelachen. Eigenlijk meer wat ik me ooit bij ‘Rok’ voorstelde, nu dan in Wild Boys. Vooral Suzan Boogaert virtuoos als echte Rock-jongen, die te lang te klierig door blijft gaan. Willemijn Zevenhuijzen doet dan weer heel goed de foute vrouwen. Kim van Zeeben geeft een geniale drumsolo weg. Jammer dat het trio zelf wat schimmig blijft, tegen welk vrouwbeeld zetten ze zich precies af? Of is dit een monument voor met uitsterven bedreigde de bandjesjongens?

Ondertussen bij de Vlamingen andere koek. Eeen soort jaren negentig MUG meets Veenfabriek. Wilde voorstelling, af en toe een beetje te katholiek voor mij, maar wel overtuigend. Niks geen gezellige muziektheater rond zingende non. Maar complexe lesbische beat en techno. Zelden zulke verschillende acteurs + kip zo gemeenschappelijk op toneel gezien. En van die zingende non wil ik nu ook meer weten. Complex type.

O wat erg. Brecht zoals hij het nooit bedoelt kan hebben. Die stomme kar. Daar staat ie gewoon. En vals zingende (pardon atonaaaal) acteurs ook. En de verteller. Het lijkt wel 1950.
Hoe waanzinnig antirevolutionair. Zo serieusch. Arme acteurs; allemaal jonger en wilder dan een regieconcept van meer dan een halve eeuw oud. Zelfs dame Anne-Will Blankers. Kan je Brecht nog spelen in de 21e eeuw? ‘k weet het niet zo zeker. Zo in ieder geval niet.

Zo, dit is best lang geleden en gelukkig uitgespeeld. Toch staat me de bezwaren nog scherp voor de geest. Wat had dit alles dan toch met elkaar te maken?? Ik zie op de flyer dat drie mensen verantwoordelijk waren voor een concept, nou dat kun je dan ook zien. Iets met interview fragmenten. Iets met een acteur en iets met poppenhuizen verslepen. Al snel saai en het spel had iets verongelijkts.

Bambies revancheren zich met een work-in-progress. Ze doen er heel sjiek over, over dit experiment, maar uiteindelijk hebben ze gewoon een voorstelling gemaakt. Ze maken het zich wel moeilijk door alleen met zijn tweeen te zijn. De laatste Bambies viel namelijk ook op hoe eigen Stavenuiter en Van der Laan zijn ivgm hun mede spelers. Nu dus gelegenheid eens goed te kijken naar de verschillen in plaats van het gedeelde. Het superrealistische decor zit dat kijken wel wat in de weg. Moordscenes spannend, hier en daar een zak, maar ja wat wil je met work in progres. Prettig, mag wel vaker zoiets in Fras 3 gebeuren.

Kleine voorstelling wil iets te veel over grote zaken gaan. Dat maakt het wat benauwd in de kleine hotelkamer. Twee sympa acteurs verwijnen een beetje in de logistiek van spelen in een hotel. Wat een toestand moet je met je goede gedrag doorstaan voor zo’n korte toneeldroedel. Echt een vol uur gedoe met liften jassen, schoenen etc. En dan in de hotelkamer weer een routing! Nou ja zeg, laat me nou eens met rust.

Ontzettend goed gedaan, echt een aanrader. Vooral als poezenliefhebber kwam ik enorm aan mijn trekken. Toch niet enthoussiat, thema Gouden Kooi behoorlijk afgelebberd. Perfectionisme en detail in beweging, wordt in filmbeeld niet gehaald. Kassys blijft scherp observeren maar de voorgehouden spiegel kan me niet meer boeien.