‘De hit van vorig seizoen’ juichen de advertenties je vrolijk toe. Klopt, ik kwam er toen niet in. Dan maar in de GROTE ZAAL. De GROTE ZAAL is vergeleken bij de Paloni-zaal nog al, tja, GROOT. Zonde, nu hebben dus nog meer mensen een slechte voortelling gezien, waarvan ze zoveel goeds hadden gehoord.

Gut, dit was toch geen opera van Lorca? Omdat bijna alles in het Spaans is, begrijp je echt alleen de plot. Dan snap ik toch een heleboel niet: waarom dit stuk, waarom nu, wat zegt dit over de vrouw in deze wereld, is er nog iets multi-culti’s gaande, waarom zingen jullie? Dat soort dingen. Oja het is ook een echt korte voorstelling.

Dit is een verschrikkelijk stuk natuurlijk, het lijdt nogal aan het Mona-Lisa effect en al die Legendarische Acteurs en Actrices die ook al geschitterd hebben in dit icoon van twintigste eeuws drama. Gelukkig kunnen we daar deze cast ook bij zetten, zodat ik later aan mijn neefjes en nichtjes kan zeggen; Ja, ik heb ‘m nog gezien met Manja topper en Kuno Bakker. En Oscar van Woensel en Lot Lohr. Ja dat was een prachtige voorstelling.

Aha, het volkstoneel. Een huilend zigeunerkindje dus. Ik vind het foute boel, debielensentiment. En ook vond ik het saai.

Goede film en goede voorstelling. Ik verklap niet te veel, want ik heb genoten van alle verrassingen. Verplichte kost voor iedereen die wel eens een voorstelling heeft gemaakt of overweegt te gaan maken. Bezint eer ge begint

Ken je dat, van die voorstellingen waar je van gaat glimlachen. Tijdens in het theater maar ook later, als je er aan terugdenkt. Je wordt een beetje warm van binnen. Zo’n voorstelling voor mee naar huis, voor als je een beetje ziek op de bank ligt. Zo’n voorstelling, heel fijn.

Erg goed spel van Steven van Watermeulen, die de multimedia naar zijn hand zet. Multimedia krijgt ook een gewei, want het was niet irritant, maar zelfs, ja mooi te noemen. Verder is het ook een belangrijk verhaal, een moderne ‘Blauwbaards Burcht’ en wil ik het boek wel eens lezen. Het eind kwam een beetje uit de lucht, ineens was daar den uitleg en de vormgeving werd ook ineens ongelovelijk plat. Ik vond het jammer, want ik kwam er lekker in en het had van mij nog wel een paar uur langer mogen duren.

In het begin dacht ik vooral ‘Dat moet leuk zijn om te doen’, maar de voorstelling greep me bij m’n keel. Live-animatie en oorlog hebben veel met elkaar gemeen; onder andere dat je denkt ‘Dat moet leuk zijn om te doen’. Het perspectief van de soldaatjes is gruwelijk, terwijl het voor de regisseurs om een logisch effect gaat en als publiek ben je benieuwd hoe het verder gaat. Ik werd er helemaal stil van en vind deze voorstelling belangwekkend genoeg voor Het Theaterfestival.

Terwijl Gerardjan op zoek is naar de vierde dimensie en die denkt te vinden op internet, heeft Carina Molier de vierde wand opgeblazen en maakt zo multi-alles theater. Hulde, ik ben totaal voor. Gewei speciaal voor de DJ Henk Bakker, voor Joop Admiraal als opperhoofd, voor de fantastische set-dressing en voor de bar die open is tijdens de voorstelling. Een tomaat omdat deze voorstelling echt veel te kort speelde.

Het had van mij nog wel wat bozer gemogen. Ik herkende mijzelf in de aanklacht van de verteller, dat hem als kind een maakbare samenleving was beloofd en dat hij nu in een apolitieke en amorele wereld volwassen moet zijn. Het bleef wat in het anecdotische hangen. Mijn mede-publiek was lekker rood en het was een feest van herkenning. Ik was erg tevreden over de muziek. Erg jaren zeventig; klinkt lekker, leuk om te maken maar kan echt niet meer. Net zoiets als het socialisme dus.