Boulevard (2001)

‘ØBS’ van La Fura dels Baus is een beetje een herhalen van zetten en dan is de herhaling een mindere versie. Het gegeven dat je met heel veel mensen in een donkere zaal wordt gepropt en van allerlei kanten moordenaars en rijdende stellages kunt verwachten blijft erg spannend. Jammer genoeg wordt er in ‘ØBS’ teveel een poging gedaan om een verhaal te vertellen. De voorstelling gaat dus over een koningsdrama à la ‘Macbeth’. In het begin heb je daar geen weet van.
Je wordt met honderen mensen in een donkere zaal gezet waarbij je met een 3d brilletje naar waarschuwingen kijkt op twee schermen. Zo wordt er bijvoorbeeld gewaarschuwd dat je geen groep mag vormen en dat je niet je brilletje mag afzetten. Dit wordt met grove beelden ondersteund en is tevens het spannendste van de voorstelling. Zodra de groepen op verschillende manieren uiteen worden gedreven en mensen door de zaal verspreid staan komt je terecht in een bizarre, bloederige gameshow waarin de ‘koning’ wordt bepaald. Hierna volgt een spektakel met veel bloed en water dat zich voornamelijk hoog op de stellages afspeelt. Naast veel bloed wordt er ook bloot in de strijd gegooit met een variant op het paaldansen met strippen. Hier begint de voorstelling in te storten. Af en toe moet je een rondje lopen om stellages te ontwijken maar dat wordt dan weer heel beschaafd gebracht. De spanning wordt af en toe opgevoerd door een moordlustig figuur de zaal in te sturen maar het blijft allemaal een beetje mat. Het verhaal zit iets te complex in elkaar en de ‘Lady Macbeth’ is niet erg overtuigend als ze als een waanzinnige in een bad vol bloed wordt rondgereden. Voor wie nog nooit een voorstelling van La Fura dels Baus heeft gezien is het denk wel een verrassing maar anders zou ik het niet aanraden.

Hoe ver kan je gaan met het opkloppen van een gebrek aan ideëen? Dit is nix meer dan een aangeklede playbackshow, van slechte publieksfavorieten met een erbarmelijke geluidskwaliteit. En dan nog traag ook…

Mooie plaatjes in deze objecttheatervoorstelling. Af en toe zit er weinig diepte in (verbindende verhaal beetje met de haren erbij gesleept) maar er worden erg mooie dingen gedaan. Combi met videoprojectieintermezzo’s t.b.v. changementen is ook goed. Sommige scenes zijn alleen nogal overbodig: teruggesneden naar 3 kwartier zou het veel sterker zijn.

Leuke scenes, eerste keer dat ik mime zie bij Orkater. Beetje aaneenschakeling van losse ideetjes: voor 20 minuten is het prima, maar het moet niet veel langer duren.

Nogal niemendallerig. Gegeven is erg dun, verhaal komt niet echt op gang, uitwerking is niet geweldig. Publiek reageert niet voor nix verbouwereerd als het afgelopen blijkt nog voor er iets is gebeurd.

Totaal overweldigende beelden en muziek. Ik denk niet dat het echt de bedoeling is dat je het verhaal van de opera kan volgen (getuige de in verbasterd Latijn gezongen tekst), maar toch vind ik dat vreemd als je blijkbaar toch een verhaal wil vertellen (daarom 1 blik). Maar voor oog en oor viel verder zoveel te beleven dat deze kritiek snel wegzakt. M.n. de reuze-rozenkrans was prachtig. Absoluut Holland Festival-materiaal!

Prachtig dromerig sprookje, met eenvoudige middelen verteld. 1001-nacht sfeer wordt goed opgeroepen, met zitten op kussens en dadels met muntthee toe. Aan het eenvoudige verhaal merk je dat het eigenlijk een jeugdvoorstelling is, maar je droomt graag mee weg bij deze uitvoering.

Het dansstuk waarmee wordt begonnen lijkt haast een Jiskefet-persiflage van modern ballet, helaas blijkt dat dit serieus bedoeld is. Tweede deel is letterlijk pauzenummer, waar je langzaam doorkrijgt dat de voorstelling al begonnen is. Charmant eenvoudig. Derde deel is half geslaagd: de ene vrouw speelt aangrijpend, de andere actrice staat er naast maar laat nix gebeuren. Totaal van de drie delen, die weinig met elkaar te maken hebben, is onsamenhangend, onduidelijk.

Niet alleen een leuk uitgangspunt voor een voorstelling, maar alles is ook perfect afgewerkt. Alle details kloppen, opbouw is sterk. Een feestje. (overigens zelden zo’n perfect voorbeeld van eenheid van plaats, tijd en handeling gezien…)

Eenvoudig idee (“alles wat mis kan gaan, gaat ook mis”) wordt sterk uitgewerkt. Timing is everything, denk ik. Het introotje, waarin eigenlijk al het volledige verhaal wordt verteld, is al zeer grappig, en blijkt vervolgens onontbeerlijk om de rest te knnen plaatsen.

Fijn pareltje: de voorstelling duurt maar een half uur, maar weet daarin veel verhaal samen te ballen. Volop herkenbare situaties, de lulligheid van de Nederlander op vakantie wordt haarscherp neergezet.

Eigenlijk had ik het nieuwe werk van Krisztina de châtel, na haar laatste 3 mislukkingen (sinds Lara), afgeschreven, maar naar deze buitenvoorstelling was ik wel erg benieuwd. Het resultaat was mooi om naar te kijken, maar het dansmatige deel van de voorstelling vond ik maar matig. Misschien moet De Châtel zich op andere vormen gaan richten: opera of zo? Daar kan ze de mooie beelden kwijt, zonder dat er oninteressante dans bij komt…

De adrenaline stroomt nog steeds wanneer je niet weet waar je moet kijken en je elk moment slachtoffer van de situatie kan worden, maar dat makkelijke truukje belklijft niet. Blijft over: much ado about nothing. Het verhaal dat verteld moet worden (nog knap ingewikkeld ook) kost veel te veel tijd, en is onnodig. Veel gespatter, de 3d-projectie is geinig maar het is uiteindelijk allemaal behoorlijk leeg. La Fura heeft zijn ideëen overleeft, vrees ik.

Terug naar de verloren gewaande jaren veertig, vijftig en zestig, toen je ouders nog jong waren. Prachtige liedjes, variërend van Somewhere over the rainbow en Ich bin von kopf bis fuss… tot La chanson des vieux amants en Tico Tico, uitgevoerd door een schitterende band met de mooiste stem van de lage landen: Esmé Bos. Zij lardeert het programma met warme herinneringen aan haar oma. Wat een liefde, vakmanschap en ontroering. Schaamteloos on-hip, en daarom juist een verademing. Jammer van de tent, deze voorstelling hoort in het theater thuis. Een warm gevoel zoals ik nog maar zelden beleef in het theater. Komend seizoen nog te zien in België, en deze voorstelling is een bezoekje aan onze zuiderburen meer dan waard!

Prachtige combinatie van muziek (Flairck) en acrobatiek/dans(Corpus) geïnspireerd op werk van Jeroen Bosch. Als je Flairck kent hoor je wel bepaalde (oude) thema’s terugkomen maar dat vond ik niet storend - doordat het hele goede muzikanten zijn, maar ook door wat Corpus tegelijkertijd liet zien. Erg mooi beeld bijv. aan begin van ronde doorzichtige bal van flexibel materiaal waarin lichaam beweegt. De voorstelling is nog te zien (tournee)en ik kan het iedereen aanraden!