Boulevard (2005)

De Spaanse luchtacrobate Fura is een kwalitatief zeer hoogwaardige artieste die theater op straat de nodige uitstraling geeft. Esthetisch interessant, dansant, beeldend en spectaculair. Een perfecte uitvoering van een origineel kunststuk dat oh’s en ah’s aan je mond doet ontsnappen.

Ben je op een theaterfestivals dan ben je er al meteen bang voor: de steltlopers. En ja hoor, op de Boulevard waren ze er ook, maar deze Franse groep maakte van de opening van het festival een geweldige act. Complete salto’s op verende stelten, enorme sprongen en dat alles in een vorm van een strenge circusbaas die een fantasietaal spreekt en zijn drie onderknuppels op stelten als afgetrainde circusdieren behandeld. Vind je het gek dat ze dat niet meer pikken. Een prachtstuk theater op straat.

Onderdeel van het beeldende kunst porgramma van Theaterfestival Boulevard dat samen met Festival aan de Werf en de Veenfabriek is ontwikkeld.Geen schilderijen en sculpturen maar evenementen die sociale structuren in kaart brengen. Acht bandjes had Johanna Billing in Den Bosch bereid gevonden hun uitvoering te spelen van Ýou don’t love me yet’. Van snoeiharde rock tot dialectische samenzang. Vier Brabantse Boys hadden de song vertaal in ‘Ge houdt nog niet van mij’ en zongen dat als een stelletje middeleeuwse zeelieden, flink zwaaiend op hun benen. Muzikale principes infiltreren de beeldende kunst.

De Bloeiende Maagden en Bambie gingen tijdens hun eerste uitvoering van hun serie tryouts voor samenwerking tijdens de Boulevard behoorlijk tekeer. Niets leek ze te gek. Dat leidde tot staaltjes theater waar je met rollende ogen naar zit te kijken, soms ook met opgetrokken wenkbrauwen. Hoe theater kan worden gemaakt, komt hier aan het licht. Je moet je nergens te goed voor voelen en iedere ijdelheid is uit den boze. Naakt met alleen een incontinentieluier aan en een helm op het publiek intimideren, is slechts één van de grote hoeveelheid verbazingwekkende scènes die je voorgeschoteld krijgt. Een veelbelovende samenwerking.

Een delicaat stukje kindertheater dat filosofisch getint is, maar op een heel vanzelfsprekende manier. Een illustratrice tekent vrij associërend de gedachten van twee meisjes op de speelvloer die uit de lucht zijn komen vallen. Mooie, beeldende poëzie.

Zeer smeuiig in het Antwerps verteld verhaal over een dag uit de Tour de France van 1948. Multi-instrumentalist Geert Hautekiet bespeelt moeiteloos in zijn eentje de vreemdsoortigste apparaten en het publiek en maakt een waanzinnig verhaal compleet geloofwaardig. Hoe je van zwart brood dat zwaar op de maag ligt, wit brood kunt maken dat voelt als vlinders in je buik. Deze eenzame fietser is sterk!

Reusachtige meeuwen maken de Boulevard onveilig. Gulzig pikken ze naar alles wat op hun pad komt. Griezelig vermaak. Fascinerend poppentheater dat deze discipline boven zichzelf doet uitstijgen.

Polderman en Kommil Foo spelen samen elkaars werk. Dit levert een gezellige voorstelling op, die met zichtbaar plezier gespeeld wordt. Leuk om weer oud werk van Kommil Foo gespeeld te zien&horen. Jammer van de wat vlakke stem van Polderman, die af en toe als een beetje geforceerde toevoeging klinkt.

Letterlijk adembenemende trapezeshow in futuristische atmosfeer. De entourage, de live muziek en prachtige zang en de ateletische presaties zijn wonderbaarlijk. Als twee keer achter elkaar een truc de mist ingaat, denk je echter wel: kom op, dat kan beter. Desondanks een wereldavond gehad.

Muzikale show in theatrale omlijsting die er zijn mag. Deze 9 acteurs van Stella Den Haag maken er een geweldig concert van. Meeslepend, ontroerend, aandoenlijk, swingend, grappig en verdomd goed! Menig gerenommeerde Nederlandse band of groep kan hier een puntje aan zuigen.

Mooie voorstelling over 2 meisjes die samen een verhaal vertellen over het “samen zijn”, door 2 enthousiaste en sterke meiden (Wendell Jaspers en Kim Zonneveld).
Sterk is ook het gebruik van de fimbeelden.

Aanlokkelijke voorstelling voor de jeugd. Kinderen worden opgeroepen voluit hun verlangens na te streven en hun dromen te realiseren. Dat gebeurt op een verrassende tocht door de verborgen ruimtes van een theater. Licht absurdistisch, grappig, soms een tikkeltje ranzig, maar vooral tongue in cheek gespeeld op een manier die ook de kinderen duidelijk maakt dat we het leven niet zo serieus moeten nemen. Feestelijke, muzikale productie door een aantrekkelijke tableau de la troupe dat zich kenmerkt door lichtvoetigheid en een fysieke speelstijl.

Bizarre muziekthaterproductie van beeldend kunstenaars Miesjel van Gerwen, Tineke Goemans en regisseur Rinus Knobel uitgevoerd door een vijftigkoppig koor en twee solisten die als een menselijke machine een groot fietsgevaarte in beweging brengen en tegelijkertijd een tot opera buffa bewerkt tekst van Lucebert (‘Troost de hysterische robot’) ten gehore brengt. Orkest De Volharding, hoog boven het fietsmobiel uittorenend gezeten op maximaal zeven meter hoge palen, speelt de prachtige muzikale compositie van Gerard Beljon. Drie acteurs vervolmaken de geschiedenis van de mensheid die hier metaforisch wordt opgevoerd. Bizar, Brabants schouwspel. Alsof Jeroen Bosch even is teruggkeerd om het geheel aan te kleden. Vierhonderd mensen keken ademloos toe.

Voorstelling die zeer op zijn plaats is in Theaterfestival Boulevard. De drie jonge acteurs hebben een prachtige speelplek gevonden voor een hilarische relaas over twee uitgedijde pensionhoudsters die liever geen gasten meer ontvangen, maar voor een gestrande reiziger een uitzondering maken. Heerlijk aangezet gespeeld en met het juiste gevoel voor timing en filmische effecten. Geen highbrow theater, maar een vakkundig gemaakte klucht die met zelfspot wordt gebracht en waarbij het publiek fijnzinnig in de maling wordt genomen en tenslotte met drank en spijs gelaafd weer naar huis wordt gestuurd.

Iets wat totaaltheater beoogt te zijn, gaat ten onder aan imponeerzucht. Alles wat vader en zoon De Nooiijer interessant maakt, is zorgvuldig uitgebannen. De verkeerde vraag aan de verkeerde makers gesteld, blijkbaar. Wat een verspilde energie!

Ontroerend eenvoudig liedjesprogramma van Theo Nijland die in een workshop met Pieter Derks, student aan de Koningstheaterakademie, het liedjesschrijven tot onderwerp van de wederzijdse kennismaking had gemaakt. Meester Nijland liet zien hoe goed hij dat vak beheerst en hoeveel hij er emtioneel in weet te leggen. Pieter Derks toonde zich een interessante leerling met een aantal intrigerende eigen liedjes. Oud en jong bleken goed op elkaar ingespeeld. Genoten vooral van ‘De pijn is weg’ van Nijland.

Dit is wel de vreemdste straattheateract die ik ooit heb gezien. Vier schapen, een herder en een wolf zijn de personages. Zo levensecht mogelijk worden scenes uit het schapenleven gespeeld: ze worden als kudde een kraal binnegeloodst, ze eten, drinken, pissen, liggen te kauwen, worden geschoren en gedekt en belaagd door een roofdier, terwijl de herder alles in goede banen probeert te leiden. De volkomen onverstoorbaarheid waarmee dit alles temidden van een volgestroomd festivalplein wordt uitgevoerd is bewonderenswaardig. Je blijft volkomen gefascineerd toekijken. Vanaf nu kijk je met andere ogen naar ieder schaap dat je tegenkomt. Beeeeh!

Het straattheater is dit slotweekend van Theaterfestival Boulevard goed losgebarsten. De Canadese komiek weet zijn publiek drie kwartier te vermaken met vrijwel niets. Zijn mimiek die aan de acteurs uit de stomme film doet denken, is overtuigend en nergens overdreven. Met de simpelste middelen weet hij kinderen uit het publiek als volleerde assistenten aan zijn act mee te laten werken. Hij schuwt daarbij bruskerend optreden niet. Zelfs de jongste kinderen blijken wel tegen een stootje te unnen als hij dreigt ze met een groot mes wat in te korten, zodat ze in zijn koffer passen. Fenomenale afsluitende truc maakt dit optreden af.

Onderdeel van het beeldende kunst programma dat dit jaar door Festival aan de Werf, de Boulevard en de Veenfabriek samen is georganiseerd. Gerard Byrne presenteerde een opvoering van een tekst uit 1963 waarin twaalf science fiction schrijvers zich uitlieten over hun toekomstverwachting ten aanzien van 1984. Deze tekst uit een nummer van Playboy werd integraal nagespeeld door een groep van twaalf acteurs. Intrigerend om deze vorm van ‘science fiction achteraf’in 2005 te horen. Goed vormgegeven en zonder pretenties gespeeld, kwam je terecht in een real time documentaire waarbij je er niet aan ontkwam je eigen toekomstverwachtingen met een grote korrel zout te nemen. Als het aan die schrijvers in 1963 lag, waren we nu al lang als kolonisten gevestigd op Venus of Mars.

Ook al houd ik niet zo van die jazz-impro muziek, dit trio is zeer overtuigend. Het mooiste is als je op de zichzelf ontwikkelende klanken je gevoel voor ruimte en tijd helemaal kwijt raakt. Piano, bas en drums zorgden voor een klankkleur die tijdloos was.

Ad van Iersel maakt een sympathiek soort knutseltheater, met objecten op maduradam formaat die min of meer een eigen leven leiden. Daarvoor een compliment. Zover er al sprake is van een verhaallijn, slaat die echt helemaal nergens op. Hoe de makers alle inconsequenties zelf in hun hoofd hebben rechtgebreid is een raadsel en steunt op een absolute misvatting van wat je je in kindertheater kunt verooroven (de speels geest van het kind, nietwaar). Als speler is Van Iersel iemand naar wie je met plaatsvervangende schaamte kijkt. Een man met harde spieren die soft overkomt, maar heel koppig, eigenwijs en onmogelijk is. Zo’n speler die heel kinderachtig doet, omdat ie voor kinderen vanaf vijf jaar speelt. Brrr.

Dartele vuurvliegjes, overvliegende reigers, prachtig verlichte bomen en om het af te maken een heus kasteel op de achtergrond. Met de sfeer zat het wel goed bij Kasteel Heeswijk. Met de acteerprestaties van de acteurs zeker ook. Vooral de scenes tussen Mathijs Scheepers (Tasso), Tom van Bauwel (Antonio) en Louis van Beek (Alfonso) waren erg spannend en scherp. Ondanks het gedreven spel van de acteurs vond ik de tekst erg zwaar en gedragen. Het vergde behoorlijk wat concentratie om te blijven volgen wat er nu eigenlijk gezegd werd. Ik moet helaas bekennen dat de kou op de tribune daar ook wel een rol in speelde…Gelukkig was er gezorgd voor genoeg ‘actie’ (van vuurwerk tot opkomsten in auto’s). Toch is het vooral de inzet van de acteurs die deze voorstelling de moeite waard maakt.