Deze voorstelling zag ik eigenlijk op uitnodiging van mijn ouders. Zij gaan niet zo vaak naar het theater als ik, maar ik was benieuwd wat ze hadden uitgezocht. Wolperding laat zich het eenvoudigst omschrijven als een visueel, muzikaal hoorspel. Vijf muzikanten vertellen een uur lang het verhaal van een fictief Brabants dorpje waar iedereen zo zijn eigen problemen heeft. Daarbij zorgen ze zelf voor de liedjes en geluidseffecten. Een boeiend, maar tegelijkertijd ook inspannende voorstelling om naar te kijken en luisteren.

Zo mag het zijn voor mij!
Gegrepen uit het leven; geen sprookje en toch ook weer wel.
Mooie sfeer, prachtige mimiek en écht. En dat alles gepaard aan een flinke dosis humor.
Geraakt en genoten!

In de blinde hitte van de Bank van Leening kwam het muzikale en poetische Wolperding beklemmend tot leven. Broeierig streektaaltheater, dat slecht afloopt, maar daarvoor word je gewaarschuwd. Soms wat artificieel maar in het geheel meer dan overtuigend.

De laatste try-out van Wolperding vond ik niet bijster overtuigend. ‘Onder het Melkwoud’ in een uurtje proppen en verplaatsen naar het Brabantse dorpje Leenham (klinkt verdacht veel als Leenane, niet?) komt de spanning niet ten goede. De acteurs/muzikanten zijn leuk om naar te kijken en zingen mooi (ondanks de bloedhete zaal), maar de muziek heeft zoveel electronische elementen dat je bijna niet meer gelooft dat die jongen echt trompet speelt. Dat kan toch niet de bedoeling zijn…?

Wolperding van de Wetten van Kepler belooft een klein juweeltje te worden. In een stilmakend decor, wordt een zeer muzikale voorstelling gespeeld over de mensen in het Brabantse dorp Leenham. Alles lijkt idyllisch, maar schijn bedriegt, achter de gevels broeien intriges en geheimen.
De Wetten van Kepler maakt met minimale middelen de geheimen van een gewoon Brabants dorp voel- en hoorbaar