Het is alweer even geleden dat ik me zó heb verveeld tijdens een voortselling. Het is een stijl, ik weet het, maar de volledige weigering om een illusie op te bouwen resulteerde in een slordige, oppervlakkige en voor mij dus betekenisloze voorstelling. De spanningsboog was ver zoek, het idee van brilwissels per personage vond ik vooral lullig en de grap van het slecht gesproken Engels was er snel af. En Jezus wat een lelijk decor! Hier met die gouden tomaat!

Vol verwachting ben ik naar deze voorstelling gegaan. Uiteindelijk bleek de voorstelling niets meer dan matige grappen omtrent de engelse taal te bevatten. Best leuk bedacht ook qua techniek en rolwisselingen maar de voorstelling voldoet totaal niet aan de (mijn) verwachting, inhoudsloos met een open einde. Het enthousiasme van de talentvolle spelers is duidelijk te zien, maar helaas maakt dit nog niet automatisch een goede voorstelling.

Because of the inspirational recension of NRC-writeres Isabelle Steenbergen, I found the entry for this piece. First let me compliment her and the redacty of the NRC, that is balls. Then what about the play. I like the Paardjes and I mist them. They where in hide-out behind their desks and on the t.v. I do not like my actors on t.v. (see also my problems with ‘Opening Night’). So and then I thought it could be much extremer. I like the kermis on the end and the boring meeting, but maybe not the scale of things. Maybe it shoould take 5 hours? Or do it on a big scale in the Muziektheater? I don’t know, maybe it was a little bit to pleasant. I like it more from the toilet ripped.

Dit stuk gaat niet over ECO, maar over vergaderen! Over een wereld vol met ideeën, maar die nooit worden gerealiseerd. Letterlijke bureaucratie als vormgeving. Acteurs die het voor deze eerste keer (en het stond!) er plezier in hadden. Het hele eerste deel is fascinerend om te zien, omdat het zo herkenbaar is. Het is erg prettig om de acteurs aan het werk te zien, om ze te zien worstelen met brillen, maar alles liep al erg soepel voor de eerste keer. Als Almeerder vind ik dat ze dit ook voor B&W van Almere moeten spelen. Het einde is nogal slap en inbegrijpelijk, vandaar de tomaat.

(Opmerking buiten de minirecensie om: Hoera minirecensie 100!)