Veel nieuws heb ik niet toe te voegen aan alle andere minirecencies. Maar aangezien ik nog maar zo zelden in de gelegenheid ben naar een voorstelling te gaan en dit echt een schot in de roos was, wilde ik toch graag een paar geweien uitdelen. Voor de enorme dosis humor in spel èn decor zonder het stuk te verkrachten, het fantastische acteerwerk en het geweldige decor. Vanwaar dan toch die tomaat? Vanwege het kleine meisje dat ook mee”speelde”. Misschien komt het doordat ik inmiddels zelf moeder ben, maar ik vind dat echt niet kunnen. Te veel, te heftig. Het was grappig - maar had het nu echt niet zonder gekund? Ik moest telkens denken aan het zinnetje “kill your darlings” …

Heel interessant was het niet, na afloop vroeg ik me nog steeds af waar het nou eigenlijk om ging. Ja, dat je niet voor je ego moet kiezen, maar voor het volk, ofzoiets. Het was ook niet echt interessant dat het nu juist de Nederlanden waren die vrijgevochten moesten worden, want we weten immers allen dat Alva zijn bril verloor op 1 april. Waarom was het dan toch wel aardig om te zien? Het decor: ik vind het juist prachtig, simpel maar het maakt razendsnelle decorwissels mogelijk. Het spel: vanaf het begin zat Fedja erin, geweldig om dat gade te slaan vanaf de eerste rij. Jacob Derwig kwam pas later op stoom. En Hadewych, heb ik al eerder in mijn hart gesloten, in Opening Night tegenvallend, maar hier weer stralend als in Fort Europa. Heerlijk de monoloog van Chris Nietveld, het bewijs dat ze niet alleen ‘grappig’ kan acteren. De rest van de rollen vond ik overbodig, ondanks dat de kardinaal erg goed gespeeld werd. Maar het was terecht dat Gunilla niet bij het applaus aanwezig was.

Weer zo’n typisch geval van een laatste-kans-bezoek. Het was er nog niet van gekomen, maar gelukkig op het laatste moment toch nog Don Carlos gezien. Een sprankelende, stralende voorstelling, die lang duurt, maar geen seconde verveelt. Het verhaal wordt goed neergezet, met name de verwarring die zich langzamerhand van Croiset, oftewel de koning meester maakt is prachtig. Fedja van Huet en Jacob Derwig zetten overtuigend hun karakters en hun onderlige relatie neer. Wens, gedachte, intrige en verwarring zijn knap met elkaar verweven. Het enige minpuntje vind ik de enscenering. De zogenaamd hippe moderne aankleding van de voorstelling kennen we nu zo langzamerhand toch wel een keer? Wees creatief, kom met iets nieuws! Dat je niet in 16e eeuwse kostuums gaat rondlopen begrijp ik, maar dit wordt ook zo standaard….

Ja het is al een tijdje geleden dat ik geweest ben maar het moet me toch nog even van het hart. Steeds meet komt het voor dat er overal lyrische en enthousiaste reakties opklinken bij een bepaalde voorstelling wanneer de voorstelling mijzelf volstrekt niet raakt. Ook nu weer bij Don Carlos. In het programmaboekje dacht ik te lezen dat Theu Boermans het belangrijk vind in deze tijd dat mensen vrijheid van meningsuiting hebben. En acteur Jacob Derwig kijkt af en toe schuin het publiek in want ja als hij het over het land heeft dan heeft hij het over Nederland. Maar mag ik misschien gewoon naar een goeie uitvoering van het klassieke stuk Don Carlos kijken? En waarom moet de eerste scene zich op een vliegveld afspelen? Zo zijn er nog veel meer zaken in de uitvoering die ik niet begreep of er voor mij veels te dik bovenop lagen. Vanaf nu vind ik alle toneelstukken en opera´s die een oude tekst als uitgangspunt hebben en zogenaamd vernieuwend en actueel zijn ouderwets en ik zal blij zijn als ik weer eens iets mag zien wat vernieuwend traditioneel is. Het gewei is voor de acteurs, die ik opzich niet slecht vond spelen.

Gezien in Maastricht. Heerlijk lange toneel-avond, het was meeleven met de personages, en af en toe genieten van “solos”. De Inquisiteur, Koning Philips, Koningin Elizabeth, Prinses Eboli, Don Carlos en de Markies van Posa: GEWEITJES !. Ik ging zonder preciese voorkennis van de tijd waarin het stuk zich afspeelt kijken maar het verhaal was zo duidelijk en helder dat gewoon geen probleem was.

Erg lang. Dat ten eerste. Het gedeelte voor de pauze duurde een dikke twee uur en alhoewel ik vol spanning begon te kijken, merkte ik naar het eind toe toch dat ik niet echt meer lekker zat. De zaal begon wat meer te hoesten en de concentratie ging omlaag. Over het algemeen heb ik zeeën van geduld, maar dit was gewoon net iets te lang (tomaatje dan maar). Er werd wel ontzettend goed gespeeld!! Het archaïsch taalgebruik werd met zeer moderne intonatie al snel een nieuwe, geloofwaardige manier van spreken (gewei!). Jacob Derwig was geweldig in zijn donderspeech (een gewei speciaal voor hem). Verder vond ik de aankleding erg leuk; de kostuums waren vrij modern, maar de lange jassen en jurken verwezen duidelijk naar het 16e-eeuwse Spanje (voor zover ik me dat kan voorstellen). Het paleis was ‘verlicht’ met kille, onpersoonlijke TL-balken, de sfeer van het regime tekenend (een dik gewei voor kleding en decor). De prinses van Eboli moest even op gang komen en was hierna geweldig. De voor na laatste scène met de grootinquisiteur vond ik saai en langdradig. De ontwikkelingen waren in volle gang en deze scène stagneerde alles (tomaat erheen!). Tot slot vond ik de inleiding kut. Die vrouw was totaal niet geïnspireerd en las de dramaturgische onderzoekjes emotieloos en zonder persoonlijke aanvullingen voor (die tekst stond ook in de boekjes en op de site).

Na de fantastische inleiding van Rezy Schumacher verwachtte ik een even fantastische voorstelling. Ik was overtuigd van de relevantie van de interpretatie waarvoor Theu Boermans gekozen zou hebben. Na de voorstelling ben ik echter verward. Een slechte Fedja van Huet, totaal ongeloofwaardig als 23-jarige. Met een capuchon op en zijn handen in de zakken van zijn trui struint hij over het toneel, en knuffelt zijn vriend het hiernamaals in. Terwijl hij, totaal onzinnig, zich een ongeluk rent vraag ik me af welk beeld de regisseur van jonge mensen heeft en waarom hij van Huet, die toch een geweldig acteur is, in zo’n vreemd scala van maniertjes propt. Het verhaal, met de opeenstapeling van brieven en andere verwarrende gebeurtenissen, maakt dat ik het thema, door Schumacher zo prachtig aangeduid, niet meer kan vinden in de voorstelling. De onmondigheid waar wij allen nog steeds zo onder zouden lijden, de macht van de koning en zij die daar tegen rebelleren komt alleen binnen wanneer die fantastische Jacob Derwig zijn aktetas opent en zijn filosofie ontvouwt. De overdreven regiekeuzen, van het slaan met de roos, het continu op- en aflopen tot het plotseling omvallen van de (overigens nog niet echt bekwame) toneelschoolstudent, alles doet fragmentarisch en geforceerd aan. Wel is het decor, de kostuums, het geluid (hoewel, waarom dat Kill Bill-fluitje aan het begin?) en de choreografie van de mise-en-scène prachtig. Zoveel mogelijkheden om een prachtig stuk neer te zetten, en zo ten onder gegaan in losse flodders. Ik zat daar in de Rotterdamse Schouwburg, ik wilde doodgraag geraakt worden, omdat ik dat het stuk en de acteurs waard vind, maar ik bleef onverschillig achter.