Een theaterstuk met filosofische inhoud over de vervreemding van de moderne mens en de engel die ook wel eens met de materie van doen wil hebben. Het decor is het Berlijn van de jaren ‘80. Van die theaterdingen die je in die tijd nog wel eens in kraakpanden van grote steden kon aantreffen maar dan wat luxer uitgevoerd. Echt toneel is het niet maar dat is dan ook niet de bedoeling; dialoog betekent contact en dit stuk gaat toch over eenzaamheid, denk ik. Bovendien, Fedja van Huet kan zowiezo niet acteren, dat was me bij Don Carlos al opgevallen. De acrobate is het hoogtepunt, Noraly Beyer een leuke gimmick.

Middeleeuwse bagger.

“Het stuk behandelt een actueel probleem. Hoe kom je in eem materialistische wereld tot de kern van ons bestaan op aarde? Waar gaat een mensenleven over? ….Dit stuk probeert de binnenwereld in kaart te brengen…..Dat innerlijke onderzoek zijn wij de afgelopen eeuwen vergeten…..we moesten de materie naar onze hand zetten, zodat we niet verhongerden. Dat is gelukt en nu is het tijd om een stap verder te doen. Hemel boven Berlijn is daar een handleiding voor” aldus Ola Mafaalani.
En ik ben hier volstrekt mee eens en het is haar gelukt! Ik kan niet echt zeggen waarom ik deze voorstelling zo goed vond, mede door Hadewych natuurlijk. Ook de ‘cowboy’, hoewel die me nogal vreemd voorkwam in het begin, was op het einde een prachtig personage. De engelen die ook wilden voelen en niet alleen willen weten, een geschiedenis willen hebben. Dit, samen met Tolkien’s Silmarillion, zorgen voor een eye opener voor mij. Het is lang geleden dat een voorstelling dat teweeg heeft gebracht bij mij. Deze eye opener was zo mooi voor mij dat ik de schreeuwende man en de trapeze artieste maar voor lief aannam.

De voorstellingen die ik tot nu toe van Ola Mafaalani heb gezien bij TGA waren altijd interessant, maar nooit echt wereldschokkend. Dit is er weer zo één. Hemel Boven Berlijn is zwaar associatief theater waarbij ik het heerlijk vond om er in weg te zinken.

De vertelling staat centraal, maar er is helaas niet veel vertelling om je nou echt druk om te maken. Het is allemaal wel “aardig”, maar meer niet. Het zand stroomt naar beneden (the sands of time….?), er worden wat “diepzinnige” zinnen door een microfoon gefluisterd, Frida Pittoors ssspppprrrreeeeekkkkkkttttt ontroerend en Hadewich zingt PRACHTIG. Ach….je kan het slechter treffen op een maandagavond…… Maar er is nergens de noodzaak dit verhaal te vertellen. Jammer.

Jemig, behoorlijk wat gevloek over deze voorstelling. Ik vond het wel een verfrissende theatercabaretrockcirquedusoleilamericanoeuropeano fusion avond. En in de pretentie-volheid van de tekst/decor/muziek combi een passende ode aan de film van regisseur Wim Wenders, Mr. Pretentie himself. Verder vond ik het erg fijn dat Noraly Beyer het nieuws kwam voorlezen (Zou ze dat ook bij mij thuis willen doen?). Alleen begon de voorstelling na de grandioos spectaculaire trapeze act een beetje te trekken. De afdaling van de engel naar de aarde werd erg langdradig uitgespeeld en vond ik het eigenlijk het minst boeiend van de avond. Maar verder prettig om het aardse kutbestaan als iets begeelijks gepresenteerd te zien. “Laten we blij zijn” ;-)

Een engelbewaarder (Fedja van Huêt) wil zelf meemaken wat een mens voelt, vooral omdat hij valt voor een trapezeartieste die vleugels wil krijgen. Halverwege de voorstelling krijgt die waaghals overigens een open doekje als ze na een gevaarlijke act niet doodvalt! Een zangeres geeft in haar liederen poëtisch commentaar op de gebeurtenissen en een blinde dichter probeert ze in een ruimer verband te plaatsen. Nadat een Amerikaanse acteur met trekjes van een stand up comedian aan de nog maar net overgelopen Fedja van Huêt heeft bekend zelf ook een voormalige engel te zijn, gaat het tempo van de voorstelling omhoog. Met zichtbaar speelplezier ondersteunt basgitarist Hadewych Minis de steeds snellere garagerock van Jesse Lenat. Boeiend om naar te kijken, want ook het toneelbeeld is fraai. Toch is de voorstelling niet helemaal bevredigend. Inhoudelijk blijft het wat te afstandelijk, het maakt niet echt emoties los. Bij mij niet in ieder geval. Maar wat er te zien en te horen is, is zo aantrekkelijk dat ik de voorstelling niet graag had willen missen.

Al tijdens de eerste scène gaat het mis. Een zin als ‘toen het kind nog kind was’ is in combinatie met fluisterende stemmen, een op de achtergrond zeer traag heen en weer schuifelende Frida Pittoors (mag die vrouw dan nooit eens een gewone, leuke vrouw spelen)en verschillende ‘watervallen’ van zand gewoon ECHT teveel van het goede. Gelukkig blijven Fedja en Hadewych fier overeind, de laatste weliswaar als fadozangeres en bassende rockchick, maar toch. Ik zie alleen nog een rits onbegrijpelijke keuzes. Wat doen die oude mensen daar opeens? Waarom mogen ze een dansje doen en moeten dan weer weg? Waarom zing-zegt die Amerikaan een dom liedje en doorbreekt hij de vierde wand door te zeggen dat de regisseur wil dat hij dat doet(niet grappig)? Waarom gaat een veel te heftige acteur al na een kwartier dood en moet ie met engelenvleugeltjes de rest van de voorstelling op een te klein gekleurd plastic stoeltje achterop het kale podium blijven zitten? Wat doet Noraly Beyer daar? Waarom snapt Fedja (als voormalig engel) niet dat je geld moet betalen voor een kopje koffie? Waarom die keiharde scheurende gitaren?
Het klinkt op papier zo mooi, engelen die tussen de mensen leven, elkaar steunen, de engel die wil voelen hoe het is om mens te zijn…maar ik voel helemaal niks terug. De paar scènes die me raken, de trapezedanseres, Noraly die zich een paar keer prachtig verspreekt omdat engel van Huet even zijn hand op haar schouder legt, het is niet genoeg. Jammer.