Je hebt een groot concentratievermogen nodig om deze voorstelling te kunnen volgen. Het is al in het Duits, maar niet al te duidelijk of met een accent, waardoor het niet makkelijk te volgen is. Hierdoor zit je steeds naar de boventiteling te kijken.
Op de achtergrond werden live beelden van het Leidseplein geprojecteerd, waar ook twee acteurs rondliepen. De trams en ambulances die langsreden leken zoms wel door de zaal te rijden. Die acteurs kwamen dan zo nu en dan ook weer de zaal binnengelopen.
Maar toch vond ik het een boeiende voorstelling, met als hoogtepunt wannneer de tribune op het toneel omhoog getakeld wordt. Ik zou het graag nog eens willen zien, maar dan in het Nederlands.

Wat een flater!
Het werd me aangeraden om hierheen te gaan en ik ging erheen zonder te weten wat te verwachten, dus je bent voorbereid op het ergste. Maar zelfs deze instelling was niet genoeg om teleurgesteld uit de gashouder (theater) te komen.
Natuurlijk, ik wist dat het gespeeld zou worden door o.a. zwervers en geestelijk beperkte mensen, maar dat neemt niet weg dat je mag aannemen dat de verteller, volgens mij Pipo Delbono zelf, wel de tekst uit zijn hoofd kent. Maar de weinige tekst die hij had, moest hij nog oplezen van papier.
Ook Bobo, de dove man die toch wel als uithangbord wordt gebruikt, wordt alleen neergezet als één van de freaks van deze freakenshow.
De muziek was goed, maar werd snel eentonig. Het licht was echt goed en samen met de travo-acts was dat het enige dat echt kon boeien. Hiervoor dan ook het gewei.
Voor de rest was het allemaal teleurstellend en mogen ze van mij weer fijn naar Italië.

Op zoek naar de verloren tijd:

Dit is een theaterervaring geweest die ik nog lang zal herinneren. Niet alleen door de lengte, de prachtige beelden, muziek en spel. Maar ook doordat ik na het laatste deel besefte dat het niet goed is om alleen in de geschiedenis te leven. Dat je niet bang moet zijn voor het heden en de toekomst. En dat is voor het eerst dat ik, zonder dat de voorstelling iets van een moraal oplegt, er een moraal voor mezelf uit een voorstelling heb weten te halen.

Proust 1: De kant van Swann

Ondanks dat de teksten, en het daarbij horende verhaal, bij mij vaak het ene oor in en gelijk het andere weer uit gingen, heeft de voorstelling me toch weten te boeien. Ik werd meteen opgezogen door het prachtige blauwe licht. De zin: “Wat mist bij de eerste keer dat we iets horen, is niet het begrip, maar de herinnering”, is meteen van toepassing op de zin. Juist de herhaling van deze zin in de voorstelling zorgt ervoor dat je het gaat onthouden en dat de rest van de gesproken tekst weer vergeet. In de strijd tussen gesproken tekst, geprojecteerde tekst en de videobeelden, winnen de videobeelden het voor mij. Prachtig hoe de neventekst en het niet spelen van de daarin genoemde handeling erg tot de verbeelding kan werken.
De voorstelling komt als een droom voorbij, zoals het ook bedoelt was. Extra lof voor de kostuums en de live muziek, dat klonk alsof het op een bandje stond (compliment).

Proust 2: De kant van Albertine

Vergeleken met Proust 1 een futuristische setting. Dit is een stijlsprong, maar door het doorgaande goede spel is deze sprong nog te respecteren. Het cynisch/sarcastische en zeer wispelturige taalgebruik wordt mede door het goede spel erg prettig om naar de kijken en te luisteren. Pas op het laatste moment, de briefwisseling tussen Marcel en Albertine, krijgt de voorstelling me te pakken. In het programmaboekje staat dat de Proust-voorstellingen ieder apart te zien zijn, maar er zitten erg veel verbanden met het eerste deel in, wat erg fijn is, aangezien het over herinnering gaat. De vormgeving en met name het licht is steeds weer verrassend in dit deel en werd voor mij het belangrijkste in deze voorstelling.

Proust 3: De kant van Charlus

Tsja, niet goed gekeken op het kaartje en dan kom je een uur te laat. Dus ik heb het deel voor de pauze gemist. Het deel na de pauze heb ik dan ook alleen een beetje sfeer zitten proeven. De videoprojecties waren nu ook geënsceneerd, wat een pluspunt is, want hierdoor krijgt het, door de verdubbeling nog meer betekenis en roept het meer beelden op. Ik wist nog geen eens dat het mogelijk was zo groot te projecteren. De draaiende kroonluchters waren mooi en halicunerend, maar ik miste de reden van die dingen, door het missen van de eerste helft. Ook was de impact van de oorlogsfeiten hierdoor minder. Het jongenskoor klonk echt geweldig, waarom ben ik nooit op zo’n koor gegaan? En hoe kun je zo’n mooi kostuum maken van isolatiepapier?

Proust 4: De kant van Marcel

Na afloop van dit vierde en laatste deel kreeg ik een soort heimwee, omdat ik deze mooie voorstellingen nooit meer zou kunnen zien. Waarmee ik meteen in dezelfde stemming schoot als Marcel in deze voorstelling. Hij leeft alleen nog in de geschiedenis, de herinnering, ‘Op zoek naar de verloren tijd’. De nare sfeer die ontstaat door de slechte manier waarop Marcel zijn dienstmeid behandeld wordt goedgepraat door de dienstmeid Celeste zelf in de live geënsceneerde documentaire waarin ze terugkijkt naar de tijd dat ze Proust diende. Ik vond de projecties dit keer niet zo gesmeerd lopen als in de andere voorstelling, toch werkten de beelden nog associatiever. Het aftellen van de jaren werkt soms beklemmend, maar ook vaak lachwekkend en heel erg associatief. En we eindigen met de geboorte en dood van Proust.

Ja, dit is het soort voorstellingen waar ik van kan houden. Rustig, goed spel en mooie teksten.
Waarom de personages in die ene ruimte zijn is me niet duidelijk geworden, maar dat geeft niet. Ik vind het heerlijk om te kijken naar mensen die op het eerste gezicht normaal uitzien, maar langzaam veranderen in een soort gekken opgesloten in hun herinneringen.
Genoeg rust om na te denken, mooi licht en prachtige mise en scenes. Je moet er van houden, maar dat doe ik.

Deze voorstelling heeft twee kanten, zoals altijd een goede en een slechte kant. De goede kant is het spel van Reijn en Kesting en de rustige momenten, waar je wel de tekst verstaat en er geen dreunmuziek op de achtergrond is.
De slechte kant is al het andere. De studenten gaan zeer snel vervelen en zijn ook volkomen nutteloos, er is namelijk geen enkele strijd meer om Bianca, omdat ze dronken zijn.
De Feeks was geen feeks, maar eerder een jaloerse zus die een feeks ‘gemaakt’ is door de jaloezie. Dit betekent ook dat de feeks makkelijker te temmen is, omdat ze niet altijd zo geweest is, dit neemt veel van de spanning weg.
Er zaten wel nog sterke beelden in, zoals de koelkast. De ontgroeningsrituelen en de andere fetisjen waren aardig, werkten soms erg beklemmend, maar het is zo duidelijk, zo overdreven. Maar goed, ik heb al een betere versie van de Feeks door Het Groote Hoofd gezien, dus daar moet elke andere versie mee strijden en de TGA versie wint het voor mij niet van de HGH versie.

Ik kan eigenlijk niets anders dan redelijk positief over deze voorstelling spreken. Weliswaar is de regie, met de onnatuurlijke en onlogische poses waarin de acteurs zich soms moeten wringen, een grote tomaat waard, voor de rest vond ik het wel aardig. De Italiaanse ober is inderdaad wel vreselijk en dus ook een tomaat waard.
Een groot gewei voor Marieke Heebink, die erg goed speelde en zo de vorostelling wat meer inhoud geefde. Verder vond ik het decor en het licht goed passen.
Het stuk, dat toch als een klassieker geldt, enigzins tegen, ik denk dat het nieuwe er nu wel vanaf is, dat het achterhaald is geworden door latere stromingen.

Het was maar een uurtje, en dat is negatiefste wat ik over deze voorstelling kan zeggen. Na afloop zaten we als publiek ook stil te wachten op meer, maar tevergeefs.
Ik schrok toen ik zag dat het voordoek dicht was, dat is een tijd geleden. Maar toen begon de voorstellingen, met prachtige projecties, die toneelvullend waren en zodoende een prachtig bewegend decor creëerden. En zoals de titel als verklapt, komen in de voorstelling allemaal herinneringen tot leven. Ook al waren het niet de herinneringen van mij, toch waren ze herkenbaar en voelde ik helemaal met de vrouw mee. Een vrouw die dood is en terug kijkt op haar leven en met name haar kindertijd. Deze voorstelling heeft me de ogen geopend voor wat er mogelijk is met projecties en video. Het is jammer dat dit Candese gezelschap slechts nog 2 keer in Nederland met deze voorstelling staat, maar als je kan, ga er heen!

Het is altijd weer fijn om terug te keren naar die goede oude tijd in het oude Griekenland. Ik heb zitten genieten van een gewelige Elektra, een grappige Aegisthos en een goed zingende Kassandra. Zelfs zo goed dat Porgy Franssen als Agamemnon door hen werd weggespeeld.
Mooi decorbeeld, met de schimmen van Kassandra, het warte strand en de enorme stoel. En waarom zijn badscènes zo mooi?
Een fijn avondje griekse mythologie in een flinterdun nieuw jasje. Voor dit (te) dunne jasje een tomaat. De burka was ook een beetje té, maar toonde wel mooi aan hoe absurd zo’n ding is.

En het begon zo mooi! De stilte waarin je je af gaat vragen waarom mensen niet 1 seconde stil kunnen zitten. Maar dan gebeurt er verder niks. Een stortvloed van woorden die veel te monotoom naar je toe worden geslingerd, zonder dat ze je ooit echt raken. Het ligt niet aan Nanette Edens, want ik bewonder haar wel dat je anderhalf uur zo stil kunt staan, met zo’n lastige tekst, hiervoor ook het gewei.
Olivier Provily heeft als hij zo doorgaat waarschijnlijk niet zo’n lange carriere als regisseur.
Hoe kun je een prachtige tekst, want dat is het, zo ontkrachten? De tekst zit vol met uitdagingen die helemaal te niet worden gedaan door deze uitvoering als monoloog. Gelukkig voor mij was het mijn eerste keer in Frascati, zodat ik tenminste de ruimte nog kon bekijken als enige verandering van spijzen. Een dikke onvoldoende, alleen te danken aan de ontkrachting van de tekst.

De Ashton brothers lijken in één klap volwassen. Deze show gaat als een goed doordachte wervelwind over het podium. Elke act deed me meer verbazen. Erg afwisselend van muziek, via goochelen naar akrobatiek.
Ook het lichtplan is erg mooi en geeft een aparte sfeer aan de soms mysterieuze, maar vaak erg verassende acts.
Ik heb respect voor hun leermeesters Mini&Maxi en voor de mensen die vinden dat er niks beters kan bestaan dan die twee, maar de Ashton brothers komen met deze show zeker op gelijkwaardige hoogte en soms stijgen ze boven hun leermeesters uit, omdat het nou eenmaal een stuk moderner en jonger is.