‘Hij is niet gekomen waar hij wilde zijn,’zegt de oudere vrouw over haar vroegere minnaar. Een lapidarium is een beschrijving van (edel)stenen en over vier gestolde/versteende levens gaat deze voorstelling. De geestesgesteldheid van de personages wordt vooral in prachtige decors en beelden gevat. De teksten klinken als flarden poezie en mikken niet direct op de lach. Ik vond het mooi.

Prachtige plaatjes, acteurs die hun sporen verdiend hebben, en toch…
Carver blijft zich herhalen.
Ik weet hoe Beppie Melissen een boeiend betoog kan houden over niets; hoe Joke Tjalsma hilarisch op zoek naar zichzelf kan zijn; hoe meeslepend Helmert Woudenberg een verhaal kan vertellen (daar kwam hij nu nauwelijks aan toe); hoe Jim van der Woude op onnavolgbare wijze een sok uittrekt; ik weet het. Ik heb het al veel vaker gezien.
Sinds Carver in hun voorstellingen “het verhaal” heeft losgelaten en het allemaal wat abstracter houdt, is de verrassing er af, is het een herhaling van zetten.
Een gewei voor het schitterend toneelbeeld en wat tomaten voor de rest.
Ik denk dat ik Carver volgende keer maar oversla.

Ja, dit is het soort voorstellingen waar ik van kan houden. Rustig, goed spel en mooie teksten.
Waarom de personages in die ene ruimte zijn is me niet duidelijk geworden, maar dat geeft niet. Ik vind het heerlijk om te kijken naar mensen die op het eerste gezicht normaal uitzien, maar langzaam veranderen in een soort gekken opgesloten in hun herinneringen.
Genoeg rust om na te denken, mooi licht en prachtige mise en scenes. Je moet er van houden, maar dat doe ik.