Een dubbel gevoel heb ik na het zien van Harold Pinters´ ‘Bedrog’ uitgevoerd door tg Stan, maar ik kan niet goed verwoorden waarom ik met dit eigenlijke niets voelen de zaal uitloop. Naast dat ik de voorstelling wat traag en misschien dus saai vond, besef ik me tijdens het kijken plots dat ik me ervan bewust moet zijn dat de scènes niet in chronologische volgorde na elkaar verschijnen. Ik ga direct nadenken of het dan nog wel klopt wat ik heb gezien. Dat ik me op die manier laat afleiden van het getoonde, zegt iets over mijn beleving. Het spel van de acteurs blijft vlak, ze spelen hun rol, maar niet meer dan dat, want de diepte gaan ze niet in. Juist daar liggen de kansen bij dit stuk, want ik ben me ervan bewust dat Pinter, toen hij ervoor koos bij het einde te beginnen, ‘Bedrog’ beroofde van de spanning. De overige elementen in deze voorstelling compenseren dit gebrek niet. Gevoelsmatig starten we bij het hoogtepunt, dat een niet noemenswaardige hoogte bereikt en het kan dus alleen maar ‘slechter’ worden. Helaas wordt het in de uitvoering van Stan ook niet beter en merk ik bovendien achteraf dat ik het gevoel heb niet ‘aangesproken’ te zijn. Toch noem ik de voorstelling vermakelijk, maar dat is vooral te danken aan het feit dat het lichtontwerp esthetisch te noemen is en er her en der met de droogheid van het spel een glimlach op mijn gezicht verschijnt. Ik heb de hele voorstelling gezocht naar en gewacht op de ongemakkelijkheid, maar ik voelde me veel te comfortabel in mijn, toch wat ongemakkelijke, Grand Theatre stoel.

Ik kan eigenlijk niets anders dan redelijk positief over deze voorstelling spreken. Weliswaar is de regie, met de onnatuurlijke en onlogische poses waarin de acteurs zich soms moeten wringen, een grote tomaat waard, voor de rest vond ik het wel aardig. De Italiaanse ober is inderdaad wel vreselijk en dus ook een tomaat waard.
Een groot gewei voor Marieke Heebink, die erg goed speelde en zo de vorostelling wat meer inhoud geefde. Verder vond ik het decor en het licht goed passen.
Het stuk, dat toch als een klassieker geldt, enigzins tegen, ik denk dat het nieuwe er nu wel vanaf is, dat het achterhaald is geworden door latere stromingen.

ouderwets, oninterresant teksttoneel van de bovenste plank. Dikke Doei hiervoor!

Alles is eerder vermeld. Wat een fenomenale mislukking! Waarom bedankten de acteurs niet voor deze twijfelachtige eer? IJdelheid troef.

Dit is niet de eerste regie van Peter Van Kraaij die we hebben gezien maar wel de laatste. Al zijn regies zijn in hetzelfde bedje ziek met dit als triest laagtepunt : irrelevantie, een ander woord voor ronduit saaiheid.
Om de voorstelling nog afstandelijker te maken maakt hij ze “historisch juist”. Het is gesitueerd in het arty milieu van de jaren vijftig waar wij vandaag geen sikkepit verwantschap mee voelen.
Han Kerckhoffs tracht er het beste van te maken maar de beide anderen acteren alsof ze er zich bij neergelegd hebben dat hier geen eer mee te rapen valt. Heebink is dan nog dikwijls ronduit onverstaanbaar voor ons, Vlamingen.
Aan de tekst ligt het niet, ontrouw is van alle tijden. Een voorstelling van een amateurtheater enkele jaren geleden bewees ons dat de tekst nog altijd even actueel en herkenbaar is, tenminste als je hem ontdoet van het milieu waarin het zich afspeelt en je er ook enige emotie en betrokkenheid in legt. Dat was hier geenszins het geval.

Soooooo, wat was deze voorstelling fenomenaal kut zeg.

Er schuilen altijd grote gevaren in het opvoeren van een Pinter: de acteurs moeten met wel de subtiliteiten van de tekst om kunnen gaan. Ze moeten met een betekenisvolle blik, een net iets te lang aangehouden stilte of de afweging tussen innerlijke verscheurdheid en een uiterlijk dat daar niks van weergeeft tot op de milimeter nauwkeurig spelen. En daar heb je Engelse acteurs voor nodig. TGA walst als een nijlpaard over alles wat deze tekst zo spannend maakt.

Bovendien is er de “Who’s afraid of Virginia Woolf” valkuil: elke uitvoering van dit stuk moet opboksen tegen de fenomenale verfilming van David Hugh Jones uit 1983. En daar komt TGA niet mee weg. Het decor is van gezapige eenvoud en daarin staan acteurs die blijkbaar van mening zijn dat hun eigen persoontje interessant genoeg is om voor Emma, Jerry of Robert door te gaan. Maar wij willen graag personages zien!

En een extra gigantische, overrijpe, licht rottende tomaat voor Van Kraaij’s keuze om een van de meest intense momenten van het stuk definitief voor het nageslacht te verneuken door er een overdadig schmierende ober in te plaatsen met een overdreven Italiaans accent dat een hoog Andre van Duij-gehalte heeft. Bah.

Nette, verzorgde voorstelling…