Het gebeurt niet vaak dat ik echt boos wordt om gepruts op toneel. Meestal voel ik op z’n minst nog respect voor de makers of neem ik genoegen met goede bedoelingen. Niet deze keer, ik ben in de pauze weggegaan (voor het eerst!), omdat ik geen enkele mogelijkheid zag eerder, doch redelijk onopvallend uit dat miniklotezaaltje (Betty Asfalt) te vertrekken. Waarom wilde ik hier ook al weer naar toe? Maarten Wansink, dan solliciteer je toch bij voorbaat naar platte grappen en grollen? Toch had ik ergens vertrouwen in de naam Hauser en vooral zin in een avondje gezelligheid. Kort samengevat: een vreselijk slechte tekst (geschreven door Eljon, die na afloop persoonlijk zou signeren, helaas was ik toen al weg) met platte grappen (‘waar de kanker heb je mijn aansteker nou weer gelaten’), en stomme inside jokes over regisseurs (waar alleen Lineke Rijxman om kon lachen). Spastische huppeltjes van Eljon en gepies van Wansink in een bierglas (‘ik moet zo nodig, oh, het kan niet in de gootsteen want daar was ik mijn vieze sokken in…’) ik overdrijf werkelijk niet. Het was vreselijk. Het had best leuk kunnen zijn, een stukje over twee derderangs acteurs die al jaren bij hetzelfde gezelschap dezelfde knechten spelen. Onderling gekonkel, problemen met de regisseur, mislukt in de liefde, genoeg ingrediënten voor een leuke komedie. Maar niets werd uitgewerkt, geen grap was subtiel. Als publiek wil je op z’n minst serieus worden genomen. Zoals ik al zei, ik word niet gauw boos. Maar nu wel. Mijn vriend wil nooit meer met me mee naar theater en ik heb een Betty Asfalt Complex.

Was nog nooit in Doetinchem geweest. Had nog nooit iets van Fura dels Baus gezien. En nog nooit echte sex op toneel. Had er zin in. Wat we kregen was een slecht potje droogneuken. Een gewei voor de prijs/kwaliteit verhouding. Voor slechts 16 euro 50 (kortingsprijs) ben je vijf uur onderweg.

Mooi kaal, erg goed gespeeld door Lidewij Benus de Vries. Remko vd Ende (regie) heeft alles open gelaten, wat voor interessante vaagheid zorgt, maar het wekt tevens de indruk dat hij geen keuzes heeft durven maken.

Prins schreef de tekst die klinkt als een gedicht, Martijn Padding componeerde elektronische muziek. Goed luisteren levert een mooie, soms bijna hallucinerende ervaring. Een oude vrouw neemt je mee door de loopgraven van het leven, op zoek naar liefde. De muziek (uitgevoerd door sonologe Krista Vincent) begeleidt en doorbreekt, Prins laat zich leiden, leidt, lijdt en lacht. Mooi toneelbeeld.

Zeus heeft zin in sex maar niet met Hera. Hades (wie is toch die Achilles?) wordt depri van al die dooie kerels en stelt voor driemaal per jaar van portefeuille te ruilen. Athena is lesbisch. Op de achtergrond huppelen de teletubbies vrolijk verder. They don’t care. Alles gaat toch wel zoals het gaat. Slappe lul en weinig wol. Leuk voor gymnasium-CKVers.

Eerst maar die tomaat; beetje zeikerig maar ik stoorde me aan de vele versprekingen, ongeconcentreerd of een drankje teveel voor de voorstelling? Erg mooie performance-achtige voorstelling. Oudere lijn van tekst-taal-gedachtegoed-moderne maatschappij-wiebenik-watmoetikermee-poezie-beeld-geluid-muziek wordt doorgezet en mondt uit in samenspel met politieke lading. Inspirerend, spannend en gezellig. Ook bij deze Dood Paard moest ik mijn best doen niet hardop terug te praten (dialoog!).

Het lag dus niet aan Tjitske, en ook niet aan de rest vd acteurs, ik gun ze best een floppie d’or of freulombina. Het ging er bij mij alleen volstrekt niet in dat het hele budget in het decor is gepompt en dat Hedda het dan dus niet kapot mag gooien terwijl ze op het punt staat zichzelf door haar kop te schieten. Dat doe je toch niet.

Het was de cultureel attache van de Nederlandse ambassade in Zuid-Afrika, die Bambie 6 zag tijdens een festival aldaar. Enige tijd later werd de goede man overgeplaatst naar Rio de Janeiro, en besloot dat deze voorstelling ook getoond moest worden aan het Braziliaanse publiek. En zo kwam het dat ik in een theater in Copacabana stuitte op een ‘Encontro com o teatro de movimento da Holanda’. Door middel van workshops, een ‘video palestra’ en twee voorstellingen konden Braziliaanse acteurs, dansers en publiek kennismaken met de hier min of meer onbekende discipline ‘mime’. Te zien waren de (in Nederland al eerder uitgebrachte) voorstellingen ‘City Life’ van Karina Holla, met de dansers Marcello Evelin, Dries van der Post en Natasha Lusetic, en Bambie 6 van Jochem Stavenuiter, Paul van der Laan en Gerindo Kamid Kartadinata. Beide voorstellingen leidden bij het Braziliaanse publiek tot juichende reacties en staande ovaties. Uit gesprekken met de toeschouwers bleek dat men met name onder de indruk was van de sterke lichamelijke uitdrukkingsvormen. In Bambie 6 voerden drie jongens een stijd met het driedelig grijs. In een onnavolgbare, hilarische en technisch perfecte scene voerden de, in aanvang naakte, jongens een gevecht met de kostuums, die de strijd aangingen met de zich hevig verzettende lichamen. Eenmaal in het keurslijf gedwongen, in de ban van het ‘volwassen’ onderhandelingsspel (we herkenden o.a. de politicus, de zakenman en de legergeneraal), probeerden de mannen door middel van absurde spelletjes, manipulatie en geweld elkaar te overtroeven en kapot te maken. Exemplarisch was de scene waarin de onderhandelingen schijnbaar tot een goed eind zijn gekomen. Het beeld dat we kennen van televisie, het moment waarop de handen lang op en neer worden geschud onder begeleiding van een geveinsde glimlach, zodat de camera’s de kans krijgen dit bijzondere moment vast te leggen, werd uitgebuit en tot een lange, komisch scene gevormd. De handen werden net iets te lang geschud, de glimlach was pijnlijk slecht gefingeerd, stiekem werd er geduwd en geknepen. Eens te meer heeft het theater bewezen, in dit geval door gebruik te maken van de uitdrukkingskracht van het lichaam, dat het in staat is een kritische dialoog aan te gaan met de plaats en het moment. Vlakbij het theater was enkele dagen eerder een groots overwinningsfeest gevierd van de eerste democratisch verkozen socialistische president. In dit land waar alles politiek is, waar men vertrouwd is met en teleurgesteld door corruptie en machtsstrijd en waar de televisie een enorme invloed heeft op de beeldvorming, kreeg deze ‘encontro’ met mime van Nederlandse bodem een sterke politieke lading.

Dank TGA voor het opnieuw programmeren van deze verguisde en onbegrepen eenmansstrijd. Frisch legt een enorme vinger op een van de meest zere plekken, het is niet leuk om te zien en het kan niet wat hij doet. Maar ik ben bang dat het uiterst noodzakelijk is. De voorstelling is niet meer te zien, maar de film ‘Vergeef me’ zou verplichte kost moeten zijn voor iedereen.

Met vaart gespeeld en goed ook bij tijd en wijle, maar het leek me wel een beetje een Dood Paard kloon: recht op het publiek spelen, voorstellen, uitleggen, commentaargrapje hier en daar etc. Het heen en weer geschuif met rekken met jasjes (niet erg origineel, wel praktisch en helder) en verkleedpartijtjesgedoe maakte een en ander zeer duidelijk maar het wordt wel eens tijd voor een verrassender aanpak wat dat betreft. Nog geen andere voorstellingen van deze groep gezien, en het stuk nooit gelezen, dus dit is met recht een uiterst subjectief stukje.