Na een aantal keer oefenen wordt Dood Paard echt goed in dit zelf uitgevonden genre. En naarmate ze ouder en slimmer worden is hun consequente verwondering en verzet tegen de wereld steeds interessanter. Ook hier weer een absurd “kabouter”-gedeelte met harde muziek en een goede geluidsinstallatie, wat kan ik daar toch van genieten. Jammer genoeg lees ik veel dezelfde dingen als de DoodPaardjes over veel was ik al eerder in verbazing gevallen. Maar daardoor kon ik wel meer kijken.

Eerst maar die tomaat; beetje zeikerig maar ik stoorde me aan de vele versprekingen, ongeconcentreerd of een drankje teveel voor de voorstelling? Erg mooie performance-achtige voorstelling. Oudere lijn van tekst-taal-gedachtegoed-moderne maatschappij-wiebenik-watmoetikermee-poezie-beeld-geluid-muziek wordt doorgezet en mondt uit in samenspel met politieke lading. Inspirerend, spannend en gezellig. Ook bij deze Dood Paard moest ik mijn best doen niet hardop terug te praten (dialoog!).

Ik kan me nier voorstellen dat iemand wordt geraakt door deze voorstelling. En wat zijn ze serieus. Fok. Waar is de ironie? En humor! Tjee, al dat Neo-Marxistisch geneuzel (“ik kan me niet voorstellen dat mensen nog honger hebben”, “ik kan me niet voorstellen dat Amerika…”) daar word je moe van. Heel moe. ZZZzzz: vervelende verveling.

Ik kan me niet voorstellen dat mensen dit niet mooi vinden. Een geile vormgeving en vier theatermakers die ‘t publiek trachten te confronteren met de ellende die mensen (elkaar) aanrichten. Kijk, zulk theater draag ik een warm hart toe. Jammer genoeg lukte het Dood Paard die avond niet het publiek echt hard te raken. De middelen zijn er, het doel is nog niet helemaal niet bereikt. Maakt niet uit, vele avonden volgen. En de prachtige monoloog van Kuno Bakker maakt sowieso elke voorstelling om ‘t even goed.