Het was de cultureel attache van de Nederlandse ambassade in Zuid-Afrika, die Bambie 6 zag tijdens een festival aldaar. Enige tijd later werd de goede man overgeplaatst naar Rio de Janeiro, en besloot dat deze voorstelling ook getoond moest worden aan het Braziliaanse publiek. En zo kwam het dat ik in een theater in Copacabana stuitte op een ‘Encontro com o teatro de movimento da Holanda’. Door middel van workshops, een ‘video palestra’ en twee voorstellingen konden Braziliaanse acteurs, dansers en publiek kennismaken met de hier min of meer onbekende discipline ‘mime’. Te zien waren de (in Nederland al eerder uitgebrachte) voorstellingen ‘City Life’ van Karina Holla, met de dansers Marcello Evelin, Dries van der Post en Natasha Lusetic, en Bambie 6 van Jochem Stavenuiter, Paul van der Laan en Gerindo Kamid Kartadinata. Beide voorstellingen leidden bij het Braziliaanse publiek tot juichende reacties en staande ovaties. Uit gesprekken met de toeschouwers bleek dat men met name onder de indruk was van de sterke lichamelijke uitdrukkingsvormen. In Bambie 6 voerden drie jongens een stijd met het driedelig grijs. In een onnavolgbare, hilarische en technisch perfecte scene voerden de, in aanvang naakte, jongens een gevecht met de kostuums, die de strijd aangingen met de zich hevig verzettende lichamen. Eenmaal in het keurslijf gedwongen, in de ban van het ‘volwassen’ onderhandelingsspel (we herkenden o.a. de politicus, de zakenman en de legergeneraal), probeerden de mannen door middel van absurde spelletjes, manipulatie en geweld elkaar te overtroeven en kapot te maken. Exemplarisch was de scene waarin de onderhandelingen schijnbaar tot een goed eind zijn gekomen. Het beeld dat we kennen van televisie, het moment waarop de handen lang op en neer worden geschud onder begeleiding van een geveinsde glimlach, zodat de camera’s de kans krijgen dit bijzondere moment vast te leggen, werd uitgebuit en tot een lange, komisch scene gevormd. De handen werden net iets te lang geschud, de glimlach was pijnlijk slecht gefingeerd, stiekem werd er geduwd en geknepen. Eens te meer heeft het theater bewezen, in dit geval door gebruik te maken van de uitdrukkingskracht van het lichaam, dat het in staat is een kritische dialoog aan te gaan met de plaats en het moment. Vlakbij het theater was enkele dagen eerder een groots overwinningsfeest gevierd van de eerste democratisch verkozen socialistische president. In dit land waar alles politiek is, waar men vertrouwd is met en teleurgesteld door corruptie en machtsstrijd en waar de televisie een enorme invloed heeft op de beeldvorming, kreeg deze ‘encontro’ met mime van Nederlandse bodem een sterke politieke lading.